درجازدن دولت در اشتغال زایی جوانان/ طرح هایی که نرخ بیکاری را تک رقمی نکرد

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، بررسی پرونده ایجاد اشتغال در طول 7سال فعالیت دولت تدبیر حکایت از این دارد که طرح های اشتغالی برای کاهش نرخ بیکاری موثر نبوده است. به عبارتی تنها توانسته نرخ بیکاری را ثابت نگه دارد.

 درحالی که آخرین گزارش مرکز آمار حکایت از کاهش 1میلیون و 500نفری تعداد شاغلان در بهار 99 دارد می توان گفت دولت در یک سال باقی مانده فعالیت خود باید فکر بهتری برای وعده های اشتغالی که 7سال از آن گذشته داشته باشد. البته درست است که آمار اشتغال سال 99 با در نظر گرفتن شیوع ویروس کرونا است که نه تنها ایران بلکه تمام جهان را درگیر کرده است  اما  نمی توان گفت دلیل عملکرد ضعیف دولت در بحث اشتغالی مربوط به کرونا است. کرونا 6ماه است که بازار کار را درگیر کرده است, پیش از این نیز وضعیت بیکاری مورد قبول نبود.

آخرین گزاری های مرکز آمار از بهار 99بیانگر این است که جمعیت شاغلین 15 ساله و بیشتر در این فصل در بهار 99 حدود 22 میلیون و 963 هزار نفر بوده که نسبت به فصل مشابه سال قبل تقریباً یک میلیون و 500 هزار نفر کاهش داشته است.

جمعیت شاغلین 15ساله و بیشتر در بهار 98حدود 24 و 461 هزار و 929نفر بوده است که این تعداد در بهار 99حدود 22 میلیون و 963 هزار نفر بوده است.

یکی از ایرادهای وارده به طرح های دولت طی سال های اخیر در 3موضوع خلاصه می شود. عدم توجه به تولید داخلی, عدم تطابق ورودی های بازار کار و ایجاد اشتغال, عدم توجه به کیفیت مشاغل.

 متأسفانه آمارهای رسمی و غیررسمی از ریزش نیروی کار موجود حکایت از این دارد که بخشی از مشاغلی که طی سال های اخیر ایجاد شدند, کیفیت لازم را نداشتند به همین دلیل فرد شاغل برای تأمین معاش خود مجبور بود, بار دیگر در صف کارجویان بازار کار قرار گیرد.

پرداخت تسهیلات اشتغال روستایی، اجرای طرح اشتغال فراگیر در قالب سه محور برنامه اشتغال فراگیر یعنی اشتغال حمایتی (تأمین مالی خرد، مشاغل خانگی و اشتغال نهادهای حمایتی)، مداخلات سیاسی (ساماندهی اعزام نیروی کار، مهارت‌آموزی، مشوق‌های بیمه کارفرمایی، کارورزی با احتساب 70 درصد جذب)، اشتغال رسته‌های کسب‌وکار در حوزه اجرای طرح‌های کارورزی ویژه اشتغال فارغ التحصیلان دانشگاهی، مشوق‌های کارفرمایی و یارانه دستمزد، توسعه استارت‌آپ‌ها، مشاغل خرد، مشاغل اقشار تحت حمایت نهادهای حمایتی و کارانه اشتغال جوانان (کاج) از جمله برنامه‌های مهم در ایجاد اشتغال در سال 97 بود که درسال 98 ادامه دار شد.

بسیاری از کارشناسان اقتصادی اعتقاد دارند که در شرایط فعلی کشور اشتغال وابسته به وام و تسهیلات نیست بلکه برای ایجاد اشتغال باید قاعده اشتغال و سیاست بازار کار اصلاح شود تا شرایط ایجاد شغل جدید مهیا گردد.

به گزارش تسنیم، علی‌رغم اینکه سه رویکرد «تثبیت اشتغال»، «ایجاد اشتغال جدید» و «اشتغال حمایتی» به‌ظاهر بسیار راهگشا به‌نظر می‌رسد، اما تجربه سنوات گذشته در دولت‌های مختلف حاکی از این است که تنها اسامی طرح‌ها تغییر کرده است و این سه محور همان طرح اشتغال فراگیر در سال گذشته است، البته آن به‌معنی این نیست که این طرح‌ها نمی‌تواند کارایی لازم را داشته باشد، بلکه مشکل بازار کار کشور به سیاست‌های اشتغالی دولت برمی‌گردد که یکی از این سیاست‌ها دوگانگی بین نظام بودجه‌ای و نظام تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری اشتغال است.

 براساس آمار سازمان برنامه و بودجه در بازه زمانی 7سال گذشته نزدیک به سه میلیون نفر (2 میلیون و 997 هزار و 203 نفر) وارد بازار کار شدند و نرخ بیکاری در این دوره در رقم 10 درصد تثبیت شده است. بر اساس تکلیف قانون برنامه ششم توسعه، ایجاد سالانه حدود یک میلیون فرصت شغلی پیش بینی شده است تا نرخ بیکاری هر سال 0.8 درصد کاهش یابد.

براین اساس دولت هفت برنامه کلی «توسعه کسب و کارهای پراشتغال»، «برنامه‌های فعال بازار کار»، «ساماندهی و تثبیت اشتغال موجود»، «اصلاح نظام آموزشی و مهارت و توسعه کارآفرینی»، «اشتغال حمایتی و خرد»، «استفاده از ظرفیت‌های خارجی» و «نهادسازی و اطلاعات بازار کارو نظارت بر طرح‌ها و برنامه‌ها» را تدوین کرد.

خلاصه اینکه  با وجود اینکه دولتی ها با ارائه گزارش های متعدد سعی بر این دارند که پرونده قابل قبولی از ایجاد اشتغال در دولت ارائه کنند، واقعیت این است که تعداد اشتغال ایجاد شده کفاف بازار کار را نمی دهد و در بهترین حالت باید گفت بر اساس رشد نیروی کار، نرخ بیکاری ثابت باقی مانده است. طبق آمارهای رسمی، نرخ بیکاری در سال 92 یعنی سالی که دولت جدید کار خود را آغاز کرد، 10.5 درصد بوده که این عدد در سال 98 به 10.7 درصد رسیده و به نظر دولت روحانی نیز در نهایت نتوانسته به تک رقمی شدن نرخ بیکاری کمک کند.

انتهای پیام/