ماجرای کوربین و تعلیق از حزب کارگر انگلیس/ دیکتاتوری بی‌رودربایستی نولیبرالیسم

گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم-ثمانه اکوان: درست است که انتخابات آمریکا این روزها به تیتر اول رسانه‌های دنیا تبدیل شده اما خبرهای دیگری نیز در دنیا وجود دارد که نشان می‌دهد غیر از فضای سیاسی موجود در آمریکا و تلاش صهیونیست‌ها برای تاثیرگذاری بر نتایج انتخابات ریاست جمهوری این کشور، رد پای آنها در بسیاری دیگر از کشورهای غربی از جمله انگلیس و فرانسه نیز به خوبی مشاهده می‌شود.

بعد از بحران‌های به وجود آمده در فرانسه به دلیل تروریست و افراطی خواندن مسلمانان و حمایت رییس جمهور این کشور از توهین به پیامبر اسلام تحت لوای آزادی بیان، در انگلیس نیز جرمی کوربین، رهبر حزب کارگر این کشور به دلیل اعتراض به گزارشی که او را یهود ستیز خوانده بود، از حزب متبوعش اخراج شد.

تصمیم رییس حزب کارگر انگلیس برای اخراج جرمی کوربین بعد از پاسخ کوربین به گزارش کمیسیون حقوق بشر و برابری انگلیس در خصوص یهودی ستیزی در این حزب اتفاق افتاد. کمیسیون حقوق بشر و برادری در این گزارش به شکایت تعدادی از منتقدان حزب کارگر اشاره کرده است که اعتقاد داشته‌اند در زمانی که جرمی کوربین ریاست این حزب را بر عهده داشته است، میزان اظهار نظرها و رفتارهای ضد یهودی در این حزب افزایش یافته است. با این حال نتیجه گیری این گزارش منجر به اخراج کوربین نشد بلکه این واکنش او به این گزارش بود که باعث شد او را از حزبی که از 55 سال پیش در آن فعالیت می‌کند، اخراج کنند.

در این گزارش، کوربین متهم شده بود که در زمان رهبری خود بر حزب نتوانسته اعضای آن را به گونه‌ای مدیریت کند که رفتارهای ضد یهودی نداشته باشند اما او در پاسخ بیان کرد: «یک ضد یهود هم زیاد است اما در مقیاس این مشکل، به دلایل سیاسی توسط مخالفان ما در داخل و خارج از حزب و همچنین بسیاری از رسانه‌ها به طرز چشمگیری اغراق شده است.»

در همان روز «کِر استارمر» رییس حزب کارگر اعلام کرد که کسی که قصد تقلیل دادن این مشکل در حزب را داشته باشد، تحمل نخواهد کرد. او اضافه کرد که حزب کارگر «استدلالی را که یهود ستیزی را تقلیل داده و یا کلاً انکار می‌کند و آن را مبالغه می‌داند تحمل نخواهد کرد.»

سایت خبری کانورسیشن[1] در گزارشی بیان کرده است که استارمر بیشتر از اینکه از پاسخ کوربین به گزارش کمیسیون حقوق بشر و برابری حزب کارگر عصبانی باشد و آن را یهودی ستیزی بداند، سعی دارد با ضربه وارد کردن به شهرت و زندگی سیاسی کوربین، قدرت خود در حزب را حفظ کند. «او می‌خواهد بیان کند که می‌تواند تصمیمات سخت، و شجاعانه و غیر قابل تصوری را برای ادامه حیات سیاسی خویش و افزودن بر قدرتش در حزب بگیرد.»

البته کر استارمربه این فکر نکرده بود که کوربین با محکوم کردن یهودی ستیزی اعلام کند که در برابر این اقدام اعضای بلند پایه حزب مقاومت کرده و از راه قانون اعتراض خود را به پیش می‌برد. بر این اساس کمیته اخلاقی و انضباطی حزب به این صحبت‌ها و درخواست‌ها رسیدگی می‌کند و در صورتی که اعتراض کوربین را وارد بداند، دوباره او را به حزب باز می‌گرداند. نکته جالب این است که جرمی کوربین نماینده بخش چپ حزب کارگر را بر عهده داشت و تعداد این افراد بسیار بیشتر از سایر اعضای حزب است. استارمر در واقع با حمایت از اخراج کوربین، رأی بسیاری از اعضای بدنه حزب را از دست داده است و مشخص نیست در طول برگزاری جلسات رسیدگی به این اتهامات نیز بتواند آنها را قانع سازد که اخراج کوربین از حزب کارگر منطقی‌ترین اقدام ممکن بوده است. برخی از تحلیلگران سیاسی در انگلستان به این نتیجه رسیده‌اند که این کار ضربه سنگینی به اعتبار حزب وارد کرده و می‌تواند در انتخاباتهای بعدی به ضرر اعضایش تمام شود.

مشکل صهیونیست‌ها با کوربین چیست؟

در سال 2015 و زمانی که کوربین رییس حزب کارگر شد، هجمه عظیمی از سوی مطبوعات و مسئولان رژیم صهیونیستی علیه او شکل گرفت. در سال 2017 و زمانی که ترزا می اعلام کرد انتخابات زودهنگام برپا می‌کند، احتمال می‌رفت کوربین بتواند به عنوان رهبر حزب کارگر قدرت را در دست بگیرد. در این سال نیز یسراییل کاتز وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی بیان کرد که امیدوار است کوربین برنده انتخابات نباشد. این صحبت در حالی بیان شد که برخی از رسانه‌ها گزارش دادند تعدادی از مقامات رژیم صیهونیستی و لابی این رژیم در لندن اعلام کرده‌اند که هر کاری انجام می‌دهند تا او نخست وزیر انگلستان نشود.

اتهامات ضدیهودی که علیه کوربین مطرح شده در واقعیت هیچ مدرکی را با خود به دنبال ندارند. در واقع رسانه‌های مخالف او و همچنین لابی صهیونیستی به دنبال این بودند که افکار و عقاید ضد صهیونیستی او را با نام ضد یهودی در رسانه‌ها و افکار عمومی مردم انگلستان جا بیندازند. کوربین البته در این باره در چند مرحله با قاطعیت از حمایت خود از فلسطینیان گفته است.

کوربین یکی از اعضای کمپین همبستگی با فلسطین و کمپین‌های دیگری در جهت اعتراض به کشته شدن فلسطینیان در غزه است. در سال 2012 و 2017 کوربین خواستار تحقیق در مورد نفوذ رژیم صهیونیستی در سیاست‌های بریتانیا شد. او با این حال از جنبش تحریم کالاهای اسراییلی که در انگلستان به وجود آمده بود حمایت نکرد و تنها به گفتن این مسئله کفایت کرد که باید شیوه‌ای در پیش گرفته شود که تنها کالاهایی که در شهرهک های غیرقانونی تولید می‌شوند، تحریم شوند.

او پیش از این در سال 2009 نیز بیان کرده بود که از «دوستانش» در حماس و حزب الله دعوت کرده است تا در پارلمان انگلیس حضور پیدا کنند و از حماس به عنوان سازمانی یاد کرد که به فکر مردم فلسطین است و بیان کرده بود که تروریستی اعلام کردن گروه حماس در انگلستان یک کار بسیار اشتباه تاریخی بوده است.

کوربین در سال 2018 و در سخنرانی سالانه حزبش بیان کرد در صورتی که به عنوان نخست وزیر انتخاب شود، فوراً فلسطین را به عنوان کشور به رسمیت می‌شناسد و بدین ترتیب راه برای راه حل دو دولتی در منطقه را باز می‌کند. او اضافه کرد که حزب کارگرکشته شدن تعداد زیادی از فلسطینیان در نوار غزه به دست نیروهای اسراییلی را محکوم کرده و یهودی سازی اسراییل را نیز محکوم می‌کند.

او در سال 2019 نیز پیامی حمایتگرانه به اعتراض ملی فلسطینیان در لندن که با حضور عهد التمیمی برگزار شده بود فرستاد و بیان کرد که حزب کارگر، نقض فاحش حقوق بشر توسط سربازهای اسراییل را محکوم می‌کند. با این حال در هیچ کدام از صحبت‌های کوربین حتی ردی کوچک از ضد یهودی بودن مشاهده نمی‌شود و نوع رفتار اعضای اصلی حزب کارگر با او و تعلیقش از این حزب نمادی بارز از همان اقدامی است که این روزها در فرانسه دنبال می‌شود و آن تفسیر آزادی بیان به نفع صهیونیست‌ها و به ضرر مسلمانان و حامیان آنها است.

ماکرون که در ابتدای سال 2020 میلادی به سرزمین‌های اشغالی سفر کرده بود در دیدار با نتانیاهو بیان کرد که «نفی» ماهیت وجودی اسرائیل به عنوان یک کشور را شکل جدیدی از یهودی‌ستیزی می‌داند. در فرانسه نیز انکار هولوکاستیک جرم بوده و با محکومیت رو به رو می‌شود اما آزادی توهین به پیامبران از جمله پیامبر اسلام همچنان در این کشور وجود داشته است. در شرایطی که طی چند روز گذشته فرانسه نوع جدید آزادی بیان خود را با انداختن تصویر کاریکاتورهای موهن بر روی ساختمان‌های دولتی این کشور به نمایش گذاشت، حزب کارگر انگلیس نیز در این راه ابتکار عمل جدیدی از خود نشان داد و قدیمی‌ترین رهبر حزب کارگر را بعد از 55 سال تلاش در عرصه سیاسی این کشور، بدون هیچ مدرک قانونی علیه او، از این حزب اخراج کرد.