اندیشکده| آمریکن اینترپرایز: ریشه نقص سیستم انتخابات ریاست جمهوری آمریکا
یک اندیشکده آمریکایی با اشاره به نواقص نظام انتخاباتی آمریکا ریشه مشکل را در نوع معرفی و انتخاب نامزدهایی می‌داند که پیش از رقابت نهایی در درون حزب با هم رقابت می‌کنند تا به عنوان نماینده حزب خود مقابل رقیب قرار گیرند.
«گری اسمیت»، کارشناس مطالعات راهبردی اندیشکده آمریکایی آمریکن اینترپرایز در مقاله‌ای به نقایص نظام انتخاباتی آمریکا بخصوص انتخابات مقدماتی درون حزبی پرداخته و می‌نویسد: نظام انتخاباتی مقدماتی منجر به نامزدی افرادی می‌شود که نه به خاطر تجربه و توانایی در هدایت امور بلکه به این خاطر انتخاب می‌شوند که توانسته‌اند بهتر خودشان را به مردم بقبولانند.
جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال اینستاگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
در این مقاله که در نشریه دیسپچ نیز منتشر شده، آمده است: از زمان انتخابات، بارها به ما گفته شده ترامپ حق دارد هر جا که تصور کند اتفاق ناخوشایندی رخ داده، نتایج انتخابات را به چالش بکشد و اینکه او به عنوان فرمانده کل قوای مسلح حق دارد نیروهای خود را از افغانستان، عراق، آلمان یا هر کجا که فکر می‌کند بهتر است، بیرون بکشد. البته حق داشتن همان معنی درست بودن نیست. حداقل باید گفت که به تأخیر انداختن انتقال قدرت به دلیل باختن در انتخابات و بازی کردن با جان نیروهای آمریکایی، آن چیزی نیست که ما از یک رئیس اجرایی کشور انتظار داریم.
بنا بر این گزارش، رفتار ترامپ آشکار کننده چیزی است که در سیستم جاری می‌توان آن را خلاء شخصیت خواند. دو ماه و نیم میان روز انتخابات نوامبر و روزی که رئیس جمهور جدید امور را در دست می‌گیرد مدت زمان زیادی نیست - و مطمئناً به نسبت سال 1937 که مراسم تحلیف در ماه مارس انجام شد، این مدت به نوعی یک پیشرفت محسوب می‌شود. تصور کنید اگر ترامپ 5 ماه فرصت تا زمان تحلیف داشت چطور آستین‌های خود را بالا می‌زد.
با این وجود ، یک رئیس جمهور تا زمانی که برای آخرین بار در 20 ژانویه از کاخ سفید خارج می‌شود هنوز رئیس جمهور است و منابع بی نظیر و اختیار قابل توجهی در اختیار دارد. با توجه به مسئولیت های رئیس جمهور به عنوان مدیر اجرایی و فرماندهی کل قوا، تردیدی وجود ندارد که وی نباید چیزی کم داشته باشد. برخلاف، کنگره یا دیوان عالی کشور، دلیلی وجود دارد که رئیس جمهورها از دور خارج شوند.
در ادامه این مقاله با اشاره به تغییرات اختیارات ریاست جمهوری آمریکا از زمان بنیانگذاری این کشور تا به امروز که آمریکا در بسیاری از نقاط دنیا دخالت دارد، آمده است: طبق طرح اولیه قانون اساسی آمریکا، اختیارات رئیس اجرایی (رئیس جمهور) باید در صورت لزوم توسط یک کنگره کاملاً قدرتمند نظارت و کنترل شود. منافع سازمانی در این است که قوه‌ای بتواند قوه‌ای دیگر را به پاسخگویی وادار کند. اما ظهور سیاست‌های حزبی و تجمیع کنترل در دستان کاخ سفید یا در دستان یک یا هر دو مجلس کنگره آمریکا به میزان قابل توجهی این منفعت را کاهش داده است. علاوه بر این، در طول مدت دولت در حال گذار، ابزارهای در دسترس مانند قانون، ثروت و جلسات استماع، عمدتا برای کنگره قابل دسترس نیست یا بعید به نظر می‌رسد در صورت استفاده از آنها مثمر ثمر باشند.
بنا بر این مقاله، دومین مهار بر رفتار ریاست جمهوری به خواسته‌ها و بلندپروازی خود رئیس جمهور بازمیگردد. در قانون اساسی اولیه، هیچ محدودیتی در نامزدی رئیس جمهوری که تمایل به شرکت مجدد در انتخابات داشته باشد، وجود نداشت. همانطور که می دانیم بعد از ریاست فرانکلین روزولت بود که محدودیت دو دوره‌ای به طور رسمی تصویب شد. منطق بنیانگذاران بر این بود که رئیس جمهور باید بتواند منافع شخصی خود را با منافع بلند مدت ملت منطبق کند به این معنی که یک مدیر اجرایی مسئول و موثر باید بتواند انتظار داشته باشد که به عنوان پاداشی برای حسن عملکرد خود بار دیگر به عنوان رئیس جمهوری کشور انتخاب شود یا حداقل پیش‌بینی آن را داشته باشد. اما با نبود دوره سوم یا شکست در انتخابات، مسئله منفعت فردی از میان می‌رود و آنچه در این مرحله اهمیت دارد شخصیت رئیس جمهور است.
بنا بر این گزارش، به همین دلایل سیستم الکترال بوجود آمد تا رئیس جمهور بتواند نماینده مردم باشد ضمن این که با روی کار آمدن رئیس جمهوری که بخواهد صرفا به نفع کنگره کار کند، مقابله شود. ایراد نظام الکترال این است که فرض اولیه بر این است که برگزینندگان می‌دانند چه کسی یا کسانی از جایگاه و احترام ملی برخوردارند اما از آنجایی که احزاب سیاسی اکنون به بخشی از صحنه سیاسی آمریکا بدل شده‌اند، این برداشت و شناخت از افراد تا حدود زیادی به خود احزاب سپرده شده است.
بنا بر این گزارش، از اواسط دهه 70 میلادی احزاب سیاسی درباره این که چه کسانی نماینده آنها باشند، حرف چندانی ندارند بلکه طی انتخابات مقدماتی درون حزبی که رقابتی پوپولیستی است، رقابت کردن برای نامزدها بیشتر شبیه بازی کودکان است که طی آن هر که پرچم را به دست گرفت و توانست خود را به گروه اندکی که پایگاه سیاسی در حزب دارند، بقبولاند. این افراد به دلیل ارایه بهتر خود از طرف حزب معرفی می‌شوند نه بخاطر تجربه در مدیریت.
در انتهای این مقاله بار دیگر تصریح شده است: این که ما رئیس جمهور رو چگونه انتخاب می‌کنیم واقعاً موضوعی مسئله سازی نیست بلکه مسئله، نحوه‌ای است که ما نامزدهایی که برای کسب کرسی ریاست جمهوری نامزد می‌شوند را انتخاب می‌کنیم.
انتهای پیام
