صحیفه سجادیه | رذیله‌ای که امام حسین (ع) را به قتلگاه کشاند
آخرین لحظاتی که اباعبدالله (ع) به خیمه آمدند، امام سجاد (ع) به پدر بزرگوارشان عرض کرد کار شما با این قوم به کجا کشید؟ امام به آیه‌ای از قرآن اشاره کرد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی تسنیم، حجت‌الاسلام فرحزاد در یک برنامۀ تلویزیونی ضمن شرح فرازهایی از دعای مکارم‌الاخلاق با موضوع اهمیت ذکر خدا و دوری از غفلت گفت: امام سجاد (ع) در آخرین بند و فراز این دعا، سه درخواست بزرگ از خداوند دارند که وسیلۀ همۀ کمالات و دستیابی به سعادت است؛ در یکی از این بندها می‌فرماید «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ نَبِّهْنِی لِذِکْرِکَ فِی أَوْقَاتِ الْغَفْلَةِ»؛ یعنی خدایا درود بفرست بر محمد و آل او و مرا در اوقات غفلت با ذکر و محضریت خود هشیار کن. این جملۀ امام از آن رو است که دنیا دار غفلت است و گاهی مظاهر و جلوه‌های آن، انسان را از خداوند و ارزش‌های الهی غافل می‌کند. در دنیا غفلت از خدا و آخرت که سرنوشت ما به آنجا ختم می‌شود، فراوان اتفاق می‌افتد.
وی ریشۀ تمام ظلم‌ها و فسادها و گناهان را در غفلت از یاد خدا دانست و گفت: در روایت داریم آخرین لحظاتی که اباعبدالله (ع) به خیمه آمدند تا با امام سجاد علیه‌السلام وداع کنند، امام سجاد (ع) به پدر بزرگوارشان عرض کرد کار شما با این قوم به کجا کشید؟ آقا اباعبدالله علیه‌السلام فرمود «اسْتَحْوَذَ عَلَیْهِمُ الشَّیْطَانُ فَأَنْسَاهُمْ ذِكْرَ اللَّهِ؛ شیطان بر آنان مسلّط شده و یاد خدا را از خاطر آنها برده» (اشاره به آیۀ 19 سوره مجادله)؛ یعنی غفلت از خدا و نسیان ذکر خدا، ریشۀ تمام گناهان و معصیت‌ها است که بزرگ‌ترین معصیت خدا، صف‌بندی جلوی امام معصوم یا همان مصداق اتمّ ذکرالله است؛ پس اگر انسان خداوند را فراموش کرد و غفلت بر او مستولی شد و به دنیاپرستی گروید، انجام هر ظلم و جنایتی بر او محتمل است که بدترین ظلم‌ها، تعدی به امام و ولیّ خدا است.
فرحزاد یکی از ثمرات بزرگ یاد خدا را در عنایات خاص الهی بر بندۀ خود معرفی کرد و افزود: خداوند دوست دارد او را یاد کنیم و کار شیطان، غفلت از یاد خداست؛ اصلاً نمازی که ستون دین است و ترک آن سبب می‌شود انسان در مرز کفر قرار گیرد، برای یاد خدا و محضریت اوست همچنان که به موسی علیه‌السلام می‌فرماید «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِی» یعنی نماز را برای ذکر من اقامه کن. این یک ثمرۀ بزرگ دارد به این صورت که انسان با یاد خدا، خود را در معرض لطف و رحمت و عنایت او قرار می‌دهد از این رو خود او در قرآن فرمود «فَاذْكُرُونِی أَذْكُرْكُمْ»؛ یعنی مرا یاد کنید تا شمار را یاد کنم. وقتی خداوند انسان را یاد می‌کند، یعنی او را مورد عنایات خاص خود قرار می‌دهد.
انتهای‌پیام/