آیا «علیپور» بزرگترین مساله امنیتی دولت افغانستان است؟
لشکرکشی دولت افغانستان برای سرکوب یک فرمانده نیروهای مسلح مردمی در یکی از امن‌ترین مناطق افغانستان این پرسش را مطرح می‌کند که آیا «علیپور» بزرگترین مساله امنیتی افغانستان است؟
به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، در حالیکه حملات هوایی ارتش علیه مواضع نیروهای خیزش مردمی به رهبری «عبدالغنی علیپور» از چند روز پیش در شهرستان «بهسود» آغاز شده بود، اما موضع‌گیری‌های شدید مقامات عالیرتبه دولتی علیه علیپور زمانی شدت پیدا کرد که یک بالگرد ارتش با 9 سرنشین آن در نتیجه شلیک نیروهای علیپور سرنگون شد و علیپور نیز مسئولیت آن را برعهده گرفت.
«آوا» با اشاره به سقوط بالگرد در منطقه نوشت که دولت باید به این پرسش‌ها پاسخ دهد که بالگرد ارتش در یک منطقه امن و غیرنظامی چه می‌کرد و چرا پیش از آن مواضع نیروهای علیپور بمباران شده بود؟ چرا فرمانده پلیس وردک که در روز روشن چندین تظاهرات‌کننده را کشته و ده‌ها تن دیگر را نیز زخمی کرد، بدون محاکمه و مجازات، پس از ترفیع به فرماندهی پلیس لغمان منصوب شد؟ چرا وزیر کشور به دلیل اذعان به حقیقت درباره رویداد بهسود و برکناری و پیگرد فرمانده جنایتکار پولیس وردک برکنار گردید؟
مطلب افزود: تصور کنیم که علیپور مجرم است و باید دستگیر و محاکمه شود، اما آیا علیپور تروریست است؟ ضد نظام است؟ انتحاری تربیت کرده؟ مدارس را آتش زده؟ در جاده‌ها بمب کار گذاشته؟ با القاعده و داعش و ده‌ها گروه تروریستی منطقه‌ای و بین المللی دیگر ارتباط دارد؟
آوا ادامه داد: این حجم از واکنش در سطح مقام های تراز اول سیاسی و نظامی کشور نشان می‌دهد که علیپور خطرناک‌تر از مخالفان مسلح دولت افغانستان است و اگر بزودی کشته یا دستگیر نشود، همانطور که بالگرد را ساقط کرد، دولت اشرف غنی را هم ساقط می‌کند! اما اینگونه نیست، علیپور نه می‌خواهد و نه می‌تواند دولت را ساقط کند، او مساله اول امنیت افغانستان نیست. امنیت نظام با کشتن علیپور، تضمین و تأمین نمی‌شود.
این رسانه افغان می‌افزاید که علیپور یک فرمانده ضد نظام نبود، او یک راننده معمولی خط بامیان – کابل بود که از ناامنی ها و آدمربایی‌ها توسط شورشیان مخالفت دولت در این مسیر به ستوه آمد و برای تقویت نیروهای امنیتی، کمک به نظام و سرکوب تروریست‌ها سلاح بدست گرفت؛ این نه جرم است، نه جنایت جنگی، نه خیانت به نظام و وطن است و نه مصداق «ترور» محسوب می‌شود و نه شایسته این همه رجزخوانی برای سرکوب و «شکار» و مهار و توهین و واکنش های تعصب‌آلود دیگر است.
انتهای پیام/.
