دعای روز بیست و نهم ماه رمضان / جلوه‌ای از رحمت خدا در آیات قرآن
خداوند، رحمت خویش را منسوب به پیامبر صلی الله علیه و آله کرده است؛ از این جهت مشاهده می‌کنیم سراسر زندگی ایشان رحمت و عفو و گذشت است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، در دعای روز بیست و هشتم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم «اللَّهُمَّ غَشِّنِی فِیهِ بِالرَّحْمَةِ، وَ ارْزُقْنِی فِیهِ التَّوْفِیقَ وَ الْعِصْمَةَ، وَ طَهِّرْ قَلْبِی مِنْ غَیَاهِبِ التُّهَمَةِ، یَا رَحِیماً بِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِینَ» یعنی خدایا مرا در این ماه با رحمتت فراگیر، و توفیق و عصمت روزی‌ام کن، و از تیرگی‌های تهمت دلم را پاک کن، ای مهربان به بندگان با ایمان.
در فراز اول این دعا از خداوند می‌خواهیم مرا آغشته به رحمت خود کند. رحمت به معنای «عطای بدون استحقاق» است و خداوند از باب قاعدۀ لطف خویش این مفهوم را در عالم گسترده کرده است به گونه‌ای که تمام اشیاء درون فضای رحمت خدا شکل گرفته‌اند، همچنان که خداوند در قرآن می‌فرماید «وَ رَحْمَتی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ» یعنی رحتم همه چیز را در بر گرفته است. (اعراف156)
این مفهوم زیبا به قدری نزد خداوند جایگاه دارد که آن را منسوب به برترینِ از خوبان بشر یعنی رسول الله صلی الله علیه و آله کرده است، آنجا که فرمود «وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمین» و تو را جز رحمتى براى تمام عالمیان نفرستادیم. (انبیاء 107) از این جهت مشاهده می‌کنیم سراسر زندگی ایشان رحمت و عفو و گذشت است و همین سیرۀ حضرت سبب جذب عموم مردم به دین اسلام شد. از این باب است که فرمود «فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلیظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِک...» [ اى پیامبر] پس به مهر و رحمتى از سوى خدا با آنان نرم‌خوى شدى و اگر درشت خوى و سخت دل بودى از پیرامونت پراکنده مىشدند». (آل‌عمران159)
این خصلت حضرت بیانگر عالی‌ترین نوع اِعمال مدیریت است؛ مدیریتی که در آن، شاهد عالی‌ترین درجات رحمت، عفو و گذشت در مقابل تکبر و سخت‌دلی هستیم، هرچند در برابر کافران بسیار سرسخت و اهل مبارزه بودند و به تعبیر خداوند «أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْکافِرین» یعنی در برابر مؤمنانْ فروتن هستند و در برابر کافرانْ سرسخت و قدرتمندند.
متأسفانه برخی به اصطلاح روشنفکران با تحریف سیرۀ نبوی و نادیده گرفتن این دست از آیات قرآن، موضوع «اسلام رحمانی» و «صلح پایدار» را مفهوم‌سازی کردند؛ بروز این نوع اسلام خودبافته سبب شد حتی کُرنش و وادادگی در برابر دشمن، از مصادیق دین رحمانی معرفی شود، در حالی که خداوند سرسختی و گاهی نبرد با کافران را در آیات متعددی مطرح می‌کند. بنابراین خداوند و خلفای بر حق ایشان، در کنار رحمانیت خویش، عمدتاً با کافران و مرتدان، برخورد سخت داشتند؛ نبردهای گستردۀ رسول الله (ص) با کافران و مشرکان و نیز نبردهای امیرالمؤمنین با دشمنان، جلوه‌ای از این حقیقت است.
انتهای‌پیام/