سرزمین من به‌روایت پیانوی بردیا صدرنوری/ در سوگ کودکان افغانستانی
بردیا صدرنوری نوازنده و آهنگساز کشورمان چند روز بعد از فاجعه مصیبت‌بار مدرسه سیدالشهدای کشور افغانستان تک‌آهنگ بی‌کلام «کودک افغان» را منتشر کرد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، تک‌آهنگ بی‌کلام «کودک افغان» بر اساس ملودی ترانه «سرزمین من» اثر داود سرخوش با نوازندگی پیانو بردیا صدرنوری به کودکان مظلوم کشور افغانستان به‌ویژه شهدای مظلوم حادثه تلخ و مصیبت‌بار مدرسه سیدالشهدای کابل در دسترس مخاطبان قرار گرفت.
بردیا صدرنوری آهنگساز، نوازنده پیانو و مدیر برگزاری جشنواره موسیقی «نوای خرم» در یادداشتی به‌مناسبت انتشار این اثر نوشته است:
پاکی، صفا، آرزوها و آینده کودکان همه دنیا همیشه برایم مهم و جالب توجه بوده و هست.
دو سال پیش برای مستند کوتاه «کودکان کار» به‌کارگردانی دوست عزیزم شاهو زندی موسیقی متن را ساختم و تنظیم کردم و با پیانو نواختم، به‌خاطر دارم در مقدمه این اثر نوشتم: «کودکان کار، کودک‌اند؛ با همه پاکی‌ها و آرزوهای کودکی.»، بله؛ پاکی‌ها و آرزوهای کودکی.
این‌که چرا در جهان امروز که همواره دم از حقوق بشر و حقوق کودکان زده می‌شود، کودکان پاک و آرزوهای کودکی‌شان در منجلاب ناکارآمدی‌ها، چشم فروبستن‌ها، سیاست و سیاست‌ورزی‌ها و سوداگری مرگ به بدترین وضع ممکن به نابودی کشانده می‌شوند دل هر انسان آزاده‌ای را به درد می‌آورد.
جنایت هولناک و دهشتناک چند روز پیش در افغانستان و انفجار در مقابل مدرسه دخترانه سیدالشهدا که به کشته شدن ده‌ها دختر بی‌گناه طالب علم و آموزش انجامید، مرا بیش از پیش به فکر واداشت که؛ واقعاً این جهان و حاکمان و گردانندگانش به کجا می‌روند؟ به کجا می‌خواهند برسند؟ در این میان انسانیت کجاست؟
این کودکان و نوجوانان که آینده‌سازان جهان‌اند به چه گناهی این‌گونه جان خویش را از دست می‌دهند و آنان که می‌مانند با چه امید و آرزویی باید زندگی کنند؟ و این‌که؛ چه‌کسی پاسخگوی این خون‌های به‌ناحق ریخته است؟
متأسفانه فضای رسانه‌ای مشمئزکننده و سیاست‌زده که به‌خاطر ظلم به یک حیوان زبان‌بسته، ده‌ها پست و مطلب با اغراض مختلف منتشر می‌کند و سرتیتر خبرها می‌نماید، چطور می‌تواند به‌راحتی از کنار این‌گونه جنایات بر علیه بشریت عبور کند؟ آیا واقعاً خون انسان‌ها بسته به مرز جغرافیایی‌شان از ارزش متفاوت برخوردار است؟ بشریتی که در مقابل یک ویروس، ناتوان است و این‌گونه از پای در آمده است چرا به خود نمی‌آید؟ واقعاً انسان بودن این است؟ و ده‌ها سؤال از این دست که روزها و ساعت‌ها ذهنم را مشغول کرده است.
چون جوابی نیافتم، مانند همیشه ترجیح دادم به ساز و هنرم پناه ببرم، از موسیقی زیبای ترانه افغانی «سرزمین من» از داود سرخوش بهره گرفتم و در درونم اشک ریختم و برای همه کودکان مظلوم جهان به‌ویژه کودکان افغان نواختم.
کاور اثر را دوست عزیزم پرهام عرب طراحی کرد، عکسی نمادین اما تأثیرگذار از میان صدها عکسی که از جنایات در حق کودکان افغان و کودکان سایر نقاط جهان منتشر شده بود انتخاب شد و در مرکز طرح قرار گرفت.
باشد تا ذره‌ای از آلام خانواده‌های داغدار و انسان‌های باوجدان و غمدیده بکاهد و شاید کسانی را به خود بیاورد تا بتوان آنان را نیز انسان نامید.
انتهای پیام/+