آنچه در فصل نقل و انتقالات فوتبال ایران می‌گذرد؛ هیاهو، سکوت و تجمع!/ پنجره‌های بدون شیشه و سقفی که چکه می‌کند

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، مدتی است فصل نقل و انتقالات تابستانی فوتبال ایران آغاز شده و تیم‌های لیگ برتری در این بازار پر هیاهو و پر زرق و برق مشغول داد و ستد هستند.

برای هواداران تیم‌ها حساسیت فصل نقل و انتقالات کمتر از فصل فوتبالی نیست. این شرایط برای سرمربیان تیم‌ها و مدیران باشگاه‌ها نیز صدق می‌کند؛ جایی که آنها این روزها در تلاش هستند تا بهترین نفرات را به تیمشان اضافه کنند. به طور کلی جابه‌جایی بازیکنان و حتی مربیان بین باشگاه‌ها در فوتبال دنیا دارای توجه و اهمیت خبری خاصی است. مسئله‌ای که نمونه‌‌اش را می‌توان اخیراً در انتقال مسی فوق ستاره بارسلونا به پاریس دید.

همان‌طور که اشاره شد نقل و انتقالات در فوتبال ایران نیز به اندازه خودش از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است اما با شرایط و فضایی متفاوت. در فوتبال ایران اکثر تیم‌ها مستقیم یا غیر مستقیم دولتی هستند و برای پرداخت دستمزد چند میلیاردی نفراتشان از بیت‌المال تغذیه می‌کنند. اگر این باشگاه‌ها فقط از محل درآمدهای خود این مبالغ را پرداخت می‌کردند عیبی نداشت، نوش جانشان اما میلیارد میلیاردهایی که این روزها مثل نُقل و نبات‌ پخش می‌کنند از جیب مردم و کارگران مشغول در آن کارخانه نیست؟ باشگاه‌های خصوصی نیز به نحوی دیگر با این موضوع دست و پنجه نرم می‌کنند؛ آنها درآمد قابل توجهی از تبلیغات و حق پخش تلویزیونی در ایران ندارند و به قول معروف از جیب خرج می‌کنند. این فوتبال ورشکسته و این همه بریز و بپاش؟!

در همین فضا، هر سال شاهد افزایش صفر‌های مبالغ قراردادها در غیاب نظارت نهادهای نظارتی هستیم. کار به جایی رسیده که صدای سرمربیان هم درآمده و از وضع موجود ابراز تأسف کرده‌اند. «جواد نکونام» سرمربی فصل گذشته فولاد با ابراز تعجب عنوان کرده بازیکنانش در این تیم با پیشنهادهای 15 میلیارد تومانی روبه‌رو هستند. فرهاد مجیدی نیز گفته است که اگر مبالغ قراردادها را با چشم نمی‌دیدم باور نمی‌کردم! 

سقف قراردادها، کف شده و هیچ دیواری بین پنجره‌ها وجود ندارد. پنجره‌های نقل و انتقالاتی یکی یکی می‌آیند و می‌روند ولی دیوار حائلی بین آنها نیست که خط و مرزی برای سقف و کف ترسیم کند؛ اگر هم باشد کاذب است و بی‌فایده. همین می‌شود که خبر قرارداد ١٨ میلیارد تومانی بازیکنی که حتی ملی‌پوش هم نیست با یک باشگاه صنعتی درز پیدا می‌کند و آب هم از آب تکان نمی‌خورد. 

در آن سوی پرده فصل نقل و انتقالات، به خارج از فضای بازیکن و باشگاه می‌رسیم؛ جایی که هواداران تیم‌ها با دقت اخبار رفت و آمدها را رصد می‌کنند و بعضاً از آینده تیمشان نگران می‌شوند. نگرانی و حتی عصبانیت آنها به حدی می‌شود که مجبور به عکس‌العمل می‌شوند. «تجمع هواداران» در کنار سقف و کف قرارداد یکی از پایه‌های نقل و انتقالات است. استقلال، پرسپولیس، تراکتور، فولاد یا پدیده فرقی نمی‌کند؛ فوتبال ایران به این نوع حرکت اعتراضی عادت کرده است. هوادار و بعضی اوقات افراد منفعت‌طلب اعتراض و شلوغ‌کاری می‌کنند و باشگاه باید برای راضی نگه داشتن مردم و البته جلوگیری از ایجاد هیاهوی و جنجال بیشتر به هر خواسته‌ای برای حفظ و جذب نفرات تن دهد. موضوعی که نمونه‌اش سال گذشته در استقلال رخ داد و در اقدامی عجیب مبلغ قرارداد برخی بازیکنان ـ حتی آنهایی که هنوز قرارداد داشتند ـ چند برابر شد! 

جدا از این مسائل، بحث دیگر، عدم توانایی مدیران باشگاه‌ها در تنظیم قراردادهای حرفه‌ای و البته عدم پرداخت تعهدات در طول فصل است. این مورد باعث شده باشگاه‌ها اغلب از حق فروش بازیکنانشان محروم بمانند و فقط جدایی آنها را به نظاره بنشینند. این مسئله‌ باعث شده باشگاه‌ها به دفعات مربیان و بازیکنانشان را با وجود داشتن قرارداد از دست بدهند و هم پولشان را کامل بدهند و هم جریمه.

خلاصه اینکه فوتبال ایران خانه‌ای است که پنجره‌های نقل و انتقالاتش نه شیشه‌های شفافی دارد و نه حفاظی و دیواری برای امنیت و کنترل. این خانه بی در و پیکر است؛ سقف و کف در آن معنی ندارد و ستونی برای عرض اندام و نظارت نیست! اینجا فوتبال ایران است؛ جایی که با تجمع و گاهی اوقات تخلف و دروغ کار پیش می‌رود، بدهی روی بدهی می‌آید و در آخر چیزی عاید فوتبال نمی‌شود.

انتهای پیام/؛