به بهانه شروع هفته کودک و ادامه "کلبه عموپورنگ"/ چرا کودک اولویتِ تلویزیونی‌ها نیست؟
مجموعه تلویزیونی "کلبه عموپورنگ" از فردا در حالی دوباره به آنتن شبکه دو سیما می‌رسد که دغدغه همه اهالی این کلبه، توجه بیشتر به کودکان در رسانه ملّی است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز شروع گرامیداشتِ هفته ملی کودک است و بسیاری به صدا و سیما انتقاد دارند که آن‌طور که باید و شاید، آنتنِ خوبی برای این قشر آماده نکرده که به جای حضور در مدیوم‌های مجازی و تماشای انیمیشن‌های دور از سبک زندگی ایرانی اسلامی، پایِ محتوای تلویزیون ایران بنشینند.
شاید یکی از این گروه‌های قدیمی که کودکان و نوجوانان همواره تماشاگر برنامه‌هایشان بوده‌اند «عموپورنگ» باشد که این روزها «کلبه عموپورنگ» را برای شبکه دو آماده دارد. قرار است این مجموعه تلویزیونی بعد از مدتی غیبت، به آنتن برمی‌گردد. کاری به کارگردانی احمد درویشعلی‌پور از فردا ساعت 19 پخشِ خود را آغاز می‌کند.
در این مجموعه تلویزیونی داریوش فرضیایى، کمند امیرسلیمانى، سپیده خداوردی، امیرغفارمنش، رامین ناصرنصیر، فرهاد بشارتى، سپند امیرسلیمانى، آرش میراحمدى، آرش نوذرى، امیر سهیلى، ابراهیم شفیعى، افشین سنگ‌چاپ، سوسن پرور، سارا منجزی، مهرداد مصلحی، امیر معمار و امیر محمد متقیان با هنرمندى سعید امیرسلیمانى و محمدرضا داوود‌نژاد و با حضور نادر سلیمانی و نعیمه نظام‌دوست ایفای نقش کرده‌اند.
لازم است در آغازِ هفته کودک نکاتِ داریوش فرضیایی و عوامل این مجموعه تلویزیونی نسبت به عدم توجه درستِ به کودکان در تلویزیون، خالی از لطف نیست. وقتی از داریوش فرضیایی سؤال کردیم که رسانه ملّی برای اینکه با کودک و نوجوان امروز بتواند همذات‌پنداری کند و نوعی این اقشار را با صدا و سیما آشتی دهد که بیننده پروپاقرص برنامه‌ها و سریال‌هایش باشند باید چه رویکردی را در دستور کار خودش قرار دهد؟ چرا ما شبکه کودک و امید هم راه انداختیم نتوانستیم در حوزه کودک و نوجوان به موفقیت برسیم؟، او به جمله‌ای اشاره کرد که شاید مبتلابه بسیاری از بخش‌های مختلف برنامه‌سازی و سریال‌سازی باشد و آن «فقدان اتاق فکر» است.
فرضیایی در ادامه توضیحاتش چنین گفت: نمی‌خواهیم ساختارشکنی داشته باشیم و ریسک کنیم. با روش جدید برنامه و سریال بسازیم، چرا می‌خواهیم در همان دهه 60 باقی بمانیم؟ آن دهه‌ها گذشته و رودربایستی نداریم الان آن شیوه‌ها و سبک‌های ساخت برنامه و سریال نمی‌طلبد و جایی ندارد. شبکه‌ها را نگاه می‌کنیم دو نفر نشسته‌اند و با هم گفت‌وگو می‌کنند؛ چرا آنقدر تاکشو؟ خسته‌کننده‌اند. باید تغییر بنیادین اتفاق بیفتد و به سراغ فکرها و اندیشه‌های جدید برویم. ما جوانان ِخوش‌ذوقی داریم که باید به آنها میدان بدهیم. حلقه را باز کنید آدم‌های مستعد وارد شوند.
فرضیایی همچنین با اشاره به اینکه کودک و نوجوان اولویت مدیران تلویزیون نیستند، گفت: هنوز هم کودک و نوجوان برای مدیران تلویزیون اولویت نیستند. درباره راهکار برون‌رفت از این فضای تأمین برنامه‌های خارجی کودکانه و به سمت اشاعه فرهنگ اصیل ایرانی، باید بگویم که فضا را باز کنید تا کسانی بیایند که بچه‌ها دوستشان دارند. اگر این فضا کم وجود دارد آنهایی که بچه‌ها دوستشان دارند را پَس نزنید و حمایتشان کنید. کسانی که دلسوز بچه‌ها هستند کار کنند؛ تعارف نداریم هزینه‌های هنگفت برای برنامه‌هایی که دیده نمی‌شود را اختصاص ندهید و آن کسی که کاربلد و کارآمد نیست را کنار بگذارید.
مسلم آقاجانزاده یکی از تهیه‌کنندگان قدیمی تلویزیون در حوزه کودک که تهیه‌کننده مجموعه «کلبه عموپورنگ» است به این نکته اشاره کرد: الان برخی از برنامه‌های کودک چرا باید اسپانسر داشته باشد؟ این عین نفوذ و شبیخون فرهنگی است. بودجه اصلی باید برای برنامه کودک باشد، برنامه‌های بزرگسالان می‌توانند اسپانسر جذب کنند اما در قانون بین‌المللی رسانه آمده که نباید از کودک استفاده تبلیغاتی شود.
او تصریح کرد: خیلی از خانواده‌ها تنها سرگرمی و تفریحشان دیدن تلویزیون است. اگر رسانه‌ملی نتواند روحیه بچه‌ها را شاد کند و محتوایی به آنها انتقال دهد نسل آینده نسل پراسترس و بدون طراوتی بار می‌آید؛ نسلی که قهرمانانشان را از دلِ شخصیت‌های غربی و نمادهای خارجی پیدا می‌کنند. چرا امروز قدیمی‌های کاربلدِ این عرصه نیستند؟ چرا بودجه خوبی درنظر نمی‌گیرند که دیگران هم کار کنند.
آقاجانزاده با اشاره به اینکه کار برای کودکان ساختن، سخت‌تر از کار برای بزرگسالان است، افزود: باید همه شبکه‌های سراسری و فراگیرِ ما گروه کودک داشته باشند و بودجه خوبی هم به آنها اختصاص دهند. نباید بگذارند انگیزه کار در حوزه کودک و نوجوان از بین برود مثل خیلی از کسانی که به سمت کار بزرگسالان رفتند؛ چون بیشتر تحویلشان می‌گرفتند. ما هم می‌توانیم کار بزرگسالان بسازیم، چون کار برای کودکان ساختن، سخت‌تر است. باید پاستوریزه کار شود که خدایی‌ناکرده دیالوگ یا فضای بدآموزی به‌وجود نیاید.
انتهای پیام/