روایت مدال‌آور کم‌بینایی که با خواستن طعم شیرین توانستن و موفقیت را چشید
گروه استانها- برای موفقیت همواره باید به خود ایمان داشته باشی، پشتکار داشته و امیدوار باشی و از کاستی‌ها ترسی به خود راه ندهی، حتی اگر بخشی از بدنت همراهی نکند؛ به استعدادها قوت بده تا باعث رشد شوند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان ، موفقیت در آرزوها نسبت مستقیم با اراده ما دارد. همیشه باید زندگی را آنگونه که می‌خواهیم دنبال کنیم و از پستی‌ها و بلندی‌ها و شکست‌ها نترسیم. منبع خواستن و توانستن ما دو بازوی قدرتمند در وجود تک تک ما است که برای توانمند کردن آن باید به اهداف دقیق و واقع‌بینانه خود فکر کنیم. تلاش و پشتکار خود را تا رسیدن به هدف به کار بندیم و از پرواز خود به سمت هدف و وجود محدودیت‌ها و سختی‌های مسیر باکی نداشته باشیم.
وحید علینجیمی متولد سال 1375 در اصفهان است. او ورزشکار رشته دوومیدانی است که تشویق مربیان در 14 سالگی او را به صورت حرفه‌ای وارد میدان کرد. تحصیل را در رشته روانشناسی به پایان رسانده است. او به صورت ارثی مشکل کم‌بینایی دارد، اما زندگی خوبی دارد و همچنان به دنبال رفع مشکل کم‌بینایی است.
وحید علینجیمی با اشاره به آغاز فعالیت ورزشی‌اش از سال 89 اظهار داشت: در مدرسه دانش‌آموز پرشوری بودم و در مدرسه در هر گونه مسابقه ورزشی شرکت می‌کردم. در یک سری از این مسابقات دوومیدانی، مربیان به دلیل فیزیک بدنی و شناسایی استعداد، مرا تشویق به حضور در رشته دوومیدانی کردند. در ورزش نابینایان رشته‌ها محدود است. البته مشکل بینایی محدودیتی ایجاد نمی‌کند، اما به دلیل اینکه سلامت ورزشکار به خطر نیفتد، اجازه ورود به هر ورزشی را نمی‌دهند. من نیز دوومیدانی که مادر بیشتر رشته‌ها است را انتخاب کردم و توانسته‌ام در این رشته به موفقیت دست پیدا کنم.
وی افزود: من فرزند اول خانواده‌ای 6 نفره هستم. یک خواهر و برادرم نیز با کم‌بینایی درگیر هستند. برادر کوچکم نیز با من ورزش می‌کند. با 2 برادر و خواهرم بسیار صمیمی هستم و یکدیگر را به خوبی درک می‌کنیم و پدر و مادرم نیز به ما خیلی کمک می‌کنند. در کل یکی از بهترین خانواده‌ها را دارم. پدر و مادرهایی که فرزندانی مانند ما دارند، شبیه فرشته‌اند و حتماً جواب زحمت‌هایی که برایمان می‌کشند را می‌گیرند. هرچند تقریباً صد درصد در انجام کارهایمان مستقل هستیم، اما حسرت کوچکی بر دل پدر و مادر داریم، اما پدر و مادرم اکنون خوشحال‌اند که حداقل ورزشکاری با ذهن و بدن سالم هستم و این برای خانواده‌ام در اولویت است.
عضو تیم ملی دوومیدانی کم‌بینایان و نابینایان ادامه داد: وقتی وارد ورزش دوومیدانی شدم با مخالفت‌های پدر و مادرم روبه‌رو شدم؛ مخالفت‌شان از این جهت بود که وارد ورزشی شوم که حداقل آینده و درآمدی از آن داشته باشم. اولین باری که در مسابقات برون‌مرزی دوومیدانی مدال کسب کردم، موضع خانواده به کلی تغییر کرد و حامی من شدند و از آن‌جا ورزش حرفه‌ای من شروع شدم.
علینجیمی با اشاره به پذیرش مشکل کم‌بینایی‌اش اضافه کرد: این مسئله به دلیل ازدواج فامیلی و ارثی بود و از سن بلوغ این مشکل برای من پیش آمد و در عرض 2 سال بینایی من به میزان زیادی کاهش یافت و در تحصیلات من تأثیر گذاشت. با وجود حضور پزشکان خبره در اصفهان هنوز راه‌حلی برای رفع این مشکل پیدا نشده و من تصمیم گرفتم با دیدگاه مثبت به این موضوع نگاه کنم. در زمان دبیرستان بود که با این قضیه کنار آمدم. در مراحل انتخاب رشته بود که این مشکل تشدید شد، اما با این وجود رشته ریاضی فیزیک را انتخاب کردم.
وی درباره میزان بینایی‌اش بیان کرد: بینایی من به مرور زمان کم شد و اکنون به 6 متر رسیده است. این به خاطر همان مشکل ارثی است. قبل از ورود به مسابقات ورزشی باید چکاپ پزشکی صورت گیرد و در جریان آزمایشات قبل از مسابقات با بسیاری از پزشکان دنیا مشکل بینایی‌ام را مطرح کردم. هنوز به دنبال رفع مشکل بینایی‌ام هستم و اگر روزی مشکل بینایی‌ام حل شود، حاضرم تمام مدال‌های ورزشی‌ام را پس بدهم و از نو شروع کنم. چون بالاخره بین فرد با بینایی سالم و کم‌بینا و نابینا تفاوت وجود دارد. بسیاری از جوان‌های سالم هستند که با وجود سلامتی مدام از زندگی گلایه می‌کنند و نمی‌دانند چه توانایی‌ها و استعدادهایی در وجود خود دارند و اگر من آن توانایی‌ها را داشتم شاید بیشتر از آنها استفاده می‌کردم و به موفقیت‌های دیگری دست پیدا می‌کردم؛ اما اکنون سعی کردم با همین محدودیت بینایی بهترین زندگی را برای خود بسازم و حدود 70 درصد از زندگی خود راضی هستم.
عضو تیم ملی دوومیدانی کم‌بینایان و نابینایان ادامه داد: با دنبال کردن رشته دوومیدانی به صورت حرفه‌ای از درس جدا شدم. البته درس را رها نکردم و در رشته روانشناسی فارغ‌التحصیل شدم. تحصیلات برای هر دانش‌آموز مهم است و من در برهه‌ای به دلیل آسیب روحی از درس فاصله گرفتم چون می‌خواستم هویت خود را در ورزش پیدا کنم. تغییر رشته از ریاضی فیزیک در دبیرستان به روانشناسی در دانشگاه نیز به دلیل آسیب‌های روحی بود و اکنون از این انتخاب راضی هستم. روانشناسی رشته‌ای بود که به من کمک کرد تا خودم را پیدا کرده و بتوانم استرس‌هایم را مدیریت کنم.
علینجیمی درباره دیگر علایق شخص‌اش تصریح کرد: مدتی نقاشی می‌کردم و در موسیقی نیز آموزش‌هایی دیدم. تقریباً تمام ورزش‌های زمستانه و تابستانه از جمله فوتبال و فوتسال را امتحان کردم. علاقه زیادی به سوارکاری دارم و 3 اسب دارم، اما رشته اصلی من دوومیدانی است. این ورزش سازگاری را بالا می‌برد و اینگونه نیست که چشم‌تان را ببندید و فقط بدوید. باید از مغز نیز در این ورزش استفاده کرد. معیار انتخاب شدن یک ورزشکار برای تیم ملی رکورد او است. ممکن است ما ده‌ها نفر داشته باشیم که در مسابقات اول می‌شوند و نشان طلا دریافت می‌کنند ولی ورودی لازم برای مسابقات برون‌مرزی را به دست نمی‌آورند. در واقع در این رشته رکورد، رقیب است برای همین این ورزش از درون شما را می‌سازد.
وی درباره مدال‌آوری خود در مسابقات برون‌مرزی گفت: در سال 2013 یعنی یک سال پس از ورود به رشته دوومیدانی، به مسابقات آسیایی جوانان در مالزی دعوت شدم و در ماده 400 و 800 متر موفق به کسب مدال نقره و برنز شدم. در سال 2015 و در مسابقات جهانی امارات، یک مدال نقره و یک مدال برنز به دست آوردم. بعد از آن چندین بار در مسابقات جهانی که در امارات و تونس برگزار شد مدال کسب کردم. همچنین در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا 2018 دو مدال طلا کسب کردم. در مسابقات کشورهای اسلامی نیز به یک مدال طلا گرفتم و نزدیک به 35 مدال از مسابقات برون‌مرزی کسب کرده‌ام. وقتی به همه مدال‌هایم نگاه می‌کنم، صرف شدن فعل خواستن در جلوی چشمانم نمایان می‌شود به این معنا که می‌بینم با خواستن و تلاش کردن، به لحظه شیرین توانستن و موفقیت دست پیدا کردم و همین انگیزه‌ای می‌شود تا برای جنگیدن در مسابقه بعدی آماده شوم.
عضو تیم ملی دوومیدانی کم‌بینایان و نابینایان در مورد برنامه آینده ورزشی خود اضافه کرد: تا زمانی که پاهایم یاری کنند، دوومیدانی و به طور کلی ورزش کردن را ادامه می‌دهم. البته چون رشته دوومیدانی از لحاظ فیزیکی انرژی صرف می‌کند، ممکن است در بزرگسالی و با افزایش سن رشته ورزشی سبک‌تری انتخاب کنم. اولین باری که مسابقات فوتسال کم‌بینایان برگزار شد، خودم به جمع‌آوری تیم اقدام کردم و برای اولین بار در مسابقات فوتسال کم‌بینایان و نابینایان شرکت کردم. در این مسابقات به من توصیه شد چون در دوومیدانی به صورت حرفه‌ای حضور دارم، نباید تغییر رشته بدهم و برای همین دیگر فوتسال را ادامه ندادم. همچنین با توجه به علاقه‌ام به رشته سوارکاری در نظر دارم مسابقات سوارکاری در حیطه کم‌بینایان را راه‌اندازی کنم. رشته سوارکاری به دلیل پر هزینه بودن و خطرات برای کم‌بینایان در کشورمان برگزار نمی‌شود. برای آینده‌ای دورتر و در صورت حمایت‌های مالی، ممکن است در حیطه راه‌اندازی مسابقات سوارکاری برای کم‌بینایان ورود پیدا کنم.
علینجیمی با توصیه به خانواده‌هایی که دارای فرزند با مشکل جسمی هستند، خاطرنشان کرد: اگر خانواده‌ای فرزندی با مشکل جسمی دارند، او را محدود نکنند، چون محدود کردن فرزند، قدرت او را کم و اعتماد به نفسش را پایین می‌آورد. بالاخره این فرزند باید روزی به جامعه ورود پیدا کند و چه بهتر که از سن کمتر این کار انجام شود. هر شکستی باعث قوی‌تر شدن می‌شود؛ هرچه از شکست‌های کوچک و احتمالی جلوگیری کنید، در آینده ضربه‌های بدتری به آنها وارد می‌شود. اجازه دهند فرزندان‌شان خود را ثابت کنند. پدر و مادر قطعاً تا پایان عمر در کنار فرزند خود نیستند، پس از سن پایین با او در شناخت استعدادش همراهی کنند، چه بسا در آینده فرزند حامی پدر و مادر شود. من اکنون از بسیاری از هم سن‌وسال‌های خودم که هیچ محدودیتی ندارند، جلوتر هستم و این را مدیون خانواده هستم.
انتهای پیام/163/ف
