به گزارش خبرگزاری تسنیم، فدراسیون بین‌المللی آمار و تاریخ فوتبال IFFHS اخیراً اسامی 32 نامزد عنوان بهترین بازیکن جهان در سال 2021 را معرفی کرد که نام سردار آزمون و مهدی طارمی، ستاره‌های ایرانی تیمهای زنیت سن‌پترزبورگ و پورتو هم در این فهرست دیده می‌شود. همچنین در لیست جداگانه‌ای که از سوی این سایت منتشر شده، نام امیر عابدزاده دروازه‌بان ایرانی پونفرادینای اسپانیا در بین 20 گلر برتر سال 2021 آورده شده و این یعنی 3 ملی‌پوش ایرانی در فهرست برترین‌های سال 2021 قرار گرفته‌اند.
جدا از بحث فهرست دروازه‌بانی که قطعاً حضور عابدزاده در این لیست یک افتخار برای فوتبال ایران به حساب می‌آید، قرار گرفتن نام طارمی و آزمون در فهرست برترین بازیکنان سال اتفاقی ویژه‌تر به حساب می‌آید. نام دو بازیکن ایرانی در حالی در کنار نام‌های مطرح جهانی قرار گرفته که در این فهرست کمتر کشوری است که بیش از یک نماینده داشته باشد. به عنوان نمونه انگلیس و بلژیک با وجود حضور بازیکنان بزرگ و نامی و ساختار پیشرفته استعدادیابی یک نماینده در این فهرست دارند ولی فوتبال ایران با شرایط عجیب و خاص خودش 2 نماینده. فرانسه و آرژانتین نیز در این فهرست به اندازه ایران هرکدام 2 نماینده دارند.
«استعدادیابی» و «تیمهای پایه» از جمله دغدغه‌های همیشگی کارشناسان و پیشکسوتان فوتبال ایران بوده و هست، به طوری که کمتر مصاحبه‌ای درباره وضعیت فوتبال ایران سراغ داریم که در آن از این کلید واژه‌ها استفاده نشده باشد. همگان به خوبی می‌دانند که فوتبال ایران در کنار مشکلات مدیریتی و ساختاری، از عدم توجه به چرخه استعدادیابی به شدت رنج می‌برد.
با وجود اینکه فوتبال ایران در تاریخ، مفاخر و بزرگان زیادی را به خود دیده اما مشکل اساسی که همان کشف استعداد‌هاست هیچ وقت به طور علمی و کاربردی حل نشده است. تا به امروز روند ستاره شدن بازیکنانی ایرانی، بیشتر توسط افرادی مستقل و احتمالا به طور اتفاقی رخ داده است، نه توسط یک پروژه مدون سازمانی. با وجود این مشکلات ساختاری در حال حاضر بازیکنان مستعد زیادی از ایران در سطح اول دنیا فعالیت می‌کنند و 3 نفر آنها خودشان را به فهرست نهایی برترین‌های سال نیز رسانده‌اند.
مهدی طارمی و سردار آزمون به ترتیب از استان‌های بوشهر و گلستان به فوتبال ایران و در ادامه به فوتبال جهان معرفی شده‌اند، استان‌هایی که نمی‌توان آنها را حداقل مثل تهران، اصفهان یا حتی خوزستان از مرکز اصلی استعدادیابی و رشد ستاره‌ها دانست. موضوع امیر عابدزاده شاید کمی متفاوت باشد ولی باز هم کشف استعداد و رشد او را نمی‌توان خیلی به یک اقدام جمعی مرتبط دانست. امیر فرزند احمدرضا عابدزاده، دروازه‌بان اسطوره‌ای ایران و آسیاست و بنابراین نمی‌توان در ستاره شدن او، منکر نقش پدر و فضایی که از این طریق برای رشدش به وجود آمده، شد.
با وجود یک چرخه معیوب در استعدادیابی و رشد بازیکنان، فوتبال ایران در بین بزرگان جهان سه نماینده ویژه دارد. این اتفاق می‌تواند گویای نعمت فراوانی باشد که در شهر به شهر و روستا به روستای این سرزمین وجود دارد اما صد افسوس که روند ستاره‌سازی، در فوتبال ایران یا موردی اتفاق می‌افتد، یا موقتی. با این فرمان «کفران نعمت» کار و کردارمان شده است، دقیقاً مثل کسی که با آبکش از حوض آب خالی می‌کند.
«مشت نمونه خروار است»؛ شاید همین یک جمله کافی باشد تا با درخشش طارمی، آزمون و عابدزاده و البته دیگر ستاره‌های امروز فوتبال ایران مثل علیرضا جهانبخش، کریم انصاری‌فرد و ... متوجه شویم که «روی گنج نشسته‌ایم» و چه الماس‌های گرانبهایی در جغرافیای مستطیل سبز فوتبال‌مان نهفته‌اند که شاید هیچ‌وقت کشف نشوند.
می‌گویند پروسه صیقل دادن الماس از کشف و استخراج آنها مهم‌تر است، پس نمی‌توان فقط به پیدا کردن استعداد‌ها اکتفا کرد، آنها برای ستاره شدن نیاز به توجه، مراقبت و برنامه دارند، دقیقاً مثل الماس که برای خوب درخشیدن نیاز به دستان یک تراشکار ماهر دارد. جدا از بحث استعدادیابی در فوتبال، پروسه باید به نحوی باشد که استعداد‌ها به سطح اول فوتبال دنیا معرفی شوند و آن وقت است که می‌توانیم بگوییم فوتبال ایران کارش را درست انجام داده و الماس‌هایش خریدار دارد.
انتهای پیام/