تحلیلگران حزب حاکم ترکیه و توهم قدرت جهانی

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، چند روز پیش، شورای موسوم به شورای کشورهای ترک زبان در استانبول تشکیل جلسه داد و نام جدید «سازمان دولت های ترک» را برای خود برگزید.

شاید کسی فکرش را نمی کرد که نشست استانبول، گردهمایی وزرای امور خارجه و سران 6 کشور ترکیه، ترکمنستان، ازبکستان، جمهوری آذربایجان، قرقیزستان و قزاقستان و یک تغییر اسم ساده، تا این اندازه بزرگ نمایی شود. با آن که رسانه های مستقل و مخالف دولت، به شکلی طبیعی از کنار این ماجرا گذشتند، اما سپر رسانه ای و ماشین تبلیغاتی عظیم حزب اردوغان دست بردار ماجرا نیست و هر روز با بیانی اغراق آمیز در این مورد، تبلیغات می کند.

بسیاری از نویسندگان و تحلیلگران تحت امر حزب عدالت و توسعه، تصوراتی را به دولت و مخاطبین خود القا می کنند که هیچ نسبتی با واقعیت و دنیای پیرامون ندارد و هزینه بر دست دولت می گذارد.

اشاره به برخی از نمونه های مقالات و نظرات ستون نویس های مشهور وابسته به آکپارتی، نشان می دهد که حزب حاکم ترکیه، موافق تبلیغاتی کردن این موضوع است و نمی خواهد نگرش واقع بینانه ای در میان باشد.

اوصاف اغراق آمیز در مورد نقش منطقه ای ترکیه

روزنامه ینی آکیت به عنوان یک رسانه تحت امر حزب عدالت و توسعه که به شکل آشکار و نمایان، از اندیشه تاسیس مجدد نظام خلافتی حمایت می کند، ادعا کرده که تغییر نام شورای ترک به سازمان دولت های ترک، موجی از شور و هیجان را در میان مسلمانان جهان به راه انداخته است!

ادعای عجیب ینی آکیت در حالی مطرح شده که اساساً خود «سازمان دولت های ترک»، یک پدیده زبانی – قومی و نژادی است و ارتباطی با اهداف و آمال جهان اسلام ندارد. از این گذشته، به استثنای ترکیه در هیچکدام از کشورهای عضو، زمینه منسجم و مهیایی برای مشارکت اسلامگرایان وجود ندارد.

عزیز اوست اَل از تحلیلگران قدیمی گروه رسانه ای استار (متعلق به نوح البایراک از خانواده های متنفذ و ثروتمند نزدیک به آکپارتی) در مورد «سازمان دولت های ترک»، نظراتی مثال زدنی ارائه داده که از منظر ارزیابی قدرت ترکیه، توهم آمیز است.

جالب اینجاست که او برای تبیین نظرات خود، از نکات مندرج در متون یک پیشگوی یهودی استفاده کرده که گفته است: «نام یازدهمین رئیس جمهور ترکیه شامل 11 حرف (عبدالله گل) خواهد بود. اما در دوره دوازدهمین رئیس جمهور، تغییرات غیرقابل پیش بینی در ترکیه رخ خواهد داد. یکی از این پیشگویی های جالب بعدی، این است که ترکیه قدرتمندترین کشور خاورمیانه خواهد بود و همه کشورهای اسلامی زیر پرچم ترکیه جمع می شوند. بر اساس این اثر، ترکیه برای تحقق نقش تعیین کننده خود در جهان اسلام نباید سکولار، دموکرات و کمالیست باشد. با این حال، کارشناسان معتقدند که این امکان پذیر نیست و یک ترکیه سکولار، دموکراتیک و کمالیست با حرکت هایی که انجام داده و خواهد کرد، نه تنها در خاورمیانه، بلکه در اروپا نیز به قدرتمندترین کشور تبدیل خواهد شد. به خصوص با دستیابی به پیشرفت در صنایع دفاعی.»

عزیز اوست اَل در ادامه، با بیانی اغراق آمیز، در مورد نقش اردوغان و نگرش غربی ها به او، چنین  نوشته است: «بزرگترین ترس آمریکا و اروپا طیب بیگ است. رئیس جمهور که هم مذهبی و هم ملی گرا است. او شروع به رهایی ترکیه از زیر یوغ آمریکا کرده و ترکیه ای که مستقل و در راستای منافع خود عمل کند کابوس آمریکاست. به همین دلیل بایدن از تغییر دولت با حمایت از مخالفان در ترکیه صحبت کرد. بایدن در تلاش است تا با آزاد کردن اقتصاد خود از ترکیه، دلار را به اوج برساند و با افزایش تورم، آن را افزایش دهد.»

دو استدلال مهم

عزیز اوست اَل در یکی دیگر از تحلیل های اغراق آمیز و بی پایه خود، ادعا کرده که آمریکا، فرانسه، روسیه و یونان، اعتراف کرده اند که ترکیه مهمترین قدرت منطقه است و تا سال 2040 میلادی، یکی از قدرت های مهم جهان خواهد بود!

فارغ از اینکه در عالم واقعیت، چنین اتفاقی نیفتاده و هیچکدام از مقامات رسمی کشورهای مزبور، چنین توصیفی در مورد ترکیه نکرده اند، اگر خواهان ارزیابی نمونه و مصداق واقعی و عینی قدرت ترکیه باشیم، می توانیم به این دو شیوه استدلال کنیم:

1.بر اساس اظهار نظر ده ها مقام سیاسی و تحلیل گر و کارشناس سیاسی و اقتصادی برجسته ترکیه، این کشور، یکی از سخت ترین بحران های اقتصادی چند دهه گذشته را از سر می گذراند. بر همین اساس، اشاره منتقدین به ناکارآمدی سیاسی، اجرایی و اقتصادی دولت برآمده از حزب عدالت و توسعه و درخواست مکرر برای برگزاری انتخابات پیش از موعد، موضوع آشکار و نمایان همه رسانه های ترکیه است. ارزش لیره ترکیه تنها در عرض 11 ماه با کاهش 80 درصدی روبرو شده و صفوف طولانی برای خرید نان بیات ارزان یک لیره ای در استانبول و شهرهای بزرگ تشکیل شده است.

2.ترکیه در پرونده سوریه و لیبی به اهداف خود دست پیدا نکرده و در شرق مدیترانه نیز با مشکلات بزرگی مواجه شده و تنها در قره باغ است که امتیازات مختصری به کمک روسیه به دست آورده است.

چه اتفاق مهمی روی داده است؟

چند سال پیش و در دورانی که پست وزارت امور خارجه ترکیه در اختیار احمد داود اوغلو بود، ایده بلندپروازانه تاسیس ارتش مشترک کشورهای ترک زبان مطرح شد که البته خیلی زود، این ایده عجیب و اغراق آمیز کنار گذاشته شد و گروه موسوم به شورای کشورهای ترک زبان، در عمل، هیچگاه نتوانست به یک گروه ساختمند، اثرگذار و مهم تبدیل شود.

اما ترکیه امیدوار است که پس از تحولات جدید قره باغ، کاری کند که نهاد مزبور، با نام جدید «سازمان دولت های ترک»، به پیشگام و پیشوای این گروه تبدیل شود و امتیازات منطقه ای جدیدی برای خود، دست و پا کند. این در حالی است که اولاً اتصال سرزمینی جدی و بدون دردسری بین این کشورها وجود ندارد، دوم این که در ماجرای اتصال ترکیه به جمهوری آذربایجان از طریق خاک نخجوان و ارمنستان، قدرت و اراده، در دست روسیه است و نه در دست سازمان دولت های ترک!

نکته مهم دیگر این است که اساساً میزان توجه و تمایل مردمان کشورهای مختلف عضو این سازمان، به مفهوم «ترک بودن» و زبان و فرهنگ ترکی، بسیار متفاوت است و شباهتی با تفکرات ملی گرایانه اردوغان و باغچلی ندارد.

در نتیجه، آن چه می تواند سازمان دولت های ترک را به یک نهاد منطقه ای پویا تبدیل کند که با استقبال کشورهای دیگر روبرو شود، تعامل و همکاری اقتصادی و فرهنگی است و نه تحریک احساسات مبتنی بر نژادپرستی و قومیت گرایی.

انتهای پیام/