اشتغال دغدغه قشر معلولان

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم: محمدرضا اسدی عضو هیئت مدیره مجمع انجمن های علمی گروه پزشکی کشور در یادداشتی نوشت: روز جهانی افراد دارای معلولیت امسال با شعار بسیار عمیقی از سوی سازمان جهانی سلامت (WHO) گرامی داشته می شود.

 "پیش به سوی جهانی فراگیر، دسترس پذیر و پایدار بعد از کرونا با راهبری و مشارکت افراد دارای معلولیت"

هدف از تعیین این روز ارتقای رشد اذهان عمومی درباره مسائل مربوط به معلولیت‌های مختلف و افزایش آگاهی‌هایی بوده‌است تا به مشارکت همه افراد دارای معلولیت در تمامی جنبه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی زندگی منجر شود. 

در جهان ما حدود یک میلیارد نفر به دلیل نقص در سیستم مغزی، روانی، جسمی و حسی از معلولیت رنج می‌برند. این افراد هر کجا که باشند و در هر نقطه‌ای از دنیا که به سر برند به دلیل موانع محیطی یا اجتماعی و نگرشی با محدودیت‌هایی در زندگی خود مواجه می‌شوند. 

در طی 30 سال اخیر کوشش‌های چشم‌گیری در شناساندن و معرفی افراد دارای معلولیت به جامعه صورت پذیرفته ‌است. یکی از مواردی که می‌توان از آن به عنوان نقطه عطفی در این زمینه نام برد اعلام سال 1981 میلادی به عنوان سال جهانی معلولان است که توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد صورت گرفت. 

سال‌های 1992 – 1983 میلادی دهه جهانی افراد دارای معلولیت نام گرفت تا کیفیت و شرکت فعالانه و همه‌جانبه افراد دارای معلولیت را در زندگی اجتماعی گسترش داده و پیشرفت آن‌ را ارتقا بخشد.

شعار امسال روز جهانی افراد دارای معلولیت، دربرگیرنده نقش و مشارکت این گروه در تمامی سطوح تصمیم‌گیری در هر کشور است که بی‌شک قدمت انجمن‌های فعال در زمینه افراد دارای معلولیت و وجود طیف وسیعی از افراد فرهیخته و کارآمد در این گروه، خود ضامن تحقق و به شعور رسیدن این شعار است. 

تاثیر این بزرگترین اقلیت هر کشور در جنبش‌های اجتماعی و نقش سازنده آنان در به ثمر رسیدن نیازهای به حق آنان و فراتر از آن، خواست‌های مشروع جامعه بر کسی پوشیده نیست.

همه ما برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار به تمامی افراد جامعه از جمله افراد دارای معلولیت نیاز داریم.  در سرتاسر جهان، افراد دارای معلولیت و سازمان‌های خودجوش آنها در حال انجام اقداماتی هستند تا این فراخوان را تحقق بخشند: "هیچ چیز در مورد ما، بدون ما انجام نمیشود".

از طرفی امروز شاهد آنیم که بیماری کووید19 موانع و نابرابری های مداومی را که 1 میلیون فرد دارای معلولیت را بیشتر آشکار کرد و برای بیشتر مردم آگاهی بخش بود.

از این رو باید مسئولیت و بازیابی همه‌گیری فراگیر معلولیت باید توسط خود افراد دارای معلولیت هدایت شود، مشارکت‌هایی ایجاد کند، با بی‌عدالتی و تبعیض مقابله کند، دسترسی به فناوری را گسترش دهد و نهادها را برای ایجاد جهانی فراگیرتر، در دسترس و پایدارتر پس از کووید-19 تقویت کند و تسهیل این مسیر بر عهده همه ماست.

همه کشورها باید  کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت را به طور کامل اجرا کنند، دسترسی را افزایش دهند و موانع حقوقی، اجتماعی، اقتصادی و غیره را با مشارکت فعال افراد دارای معلولیت و سازمان‌های نماینده آنها از بین ببرند.

افراد دارای معلولیت غالبا از طیف گسترده حقوق مدنی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی بهره‌ نمی‌برند و برای سال‌ها حقوق این افراد نادیده انگاشته شده است. افراد دارای معلولیت بزرگترین اقلیت جهان را تشکیل می‌دهند. آنان به گونه‌ای نامتناسب فقیر هستند و احتمال بیکار بودنشان بیشتر است و میزان مرگ‌ومیر بالاتری در مقایسه با عموم مردم دارند. لازم است تا در سراسر جهان افراد دارای معلولیت بتوانند در چرخه توسعه شرکت کرده و نقش موثری در توسعه پایدار داشته باشند. این حق طبیعی آنان است.

مشارکت برابر برای آنها به معنی ایجاد شغل، آموزش، بهداشت، اطلاعات و سایر خدمات به همانگونه که برای دیگران است و برابر آنان است. بنابراین می‌بایست پیش‌زمینه‌های اجتماعی موجود باشد تا افراد دارای معلولیت را قادر کند به واسطه فرصت‌های برابر برای زندگی و فعالیت‌های خود در اجتماع، مستقل از موسسات خیریه و نهادهایی از این دست به سر برند.

توانبخشی و توانمندسازی افراد دارای معلولیت به جهت دستیابی نسبی به زندگی مستقل به نحوی که خود مسئول زندگی خویش بوده و به خودباوری برسند و همچنین بتوانند به جامعه بپیوندند، از اصول اولیه شرافت و کرامت انسانی محسوب و حق این افراد تلقی می‌شود.

افراد دارای معلولیت باید فرصت یابند تا استعدادهای خود را در هر زمینه رشد داده و آن را نه تنها برای منافع خود، بلکه برای غنی‌سازی جامعه به کار گیرند. به این منظور، باید دسترسی آنان برای مشارکت در تمامی مواهب و فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی تضمین شود.

آنچه در ارتباطات اجتماعی با افراد دارای معلولیت باید در نظر گرفت، دیدگاه و نحوه برخورد جامعه با این افراد است که باید بر مبنای حق ذاتی و احترام بوده و از ترحم به آنها پرهیز کرد.

امرار معاش و اشتغال هر فرد یکی از پایه‌های توانمندی به‌شمار می‌رود و موجب استقلال اقتصادی او می‌شود. داشتن شغل، به شخص، هویت و تشخّص اجتماعی بخشیده و در او، اعتماد به نفس به وجود می‌آورد. 

متأسفانه تعداد زیادی از معلولان، باوجود گذراندن دوره‌های تحصیلات عالی و کسب دانش و مهارت لازم، نمی‌توانند به اشتغال مناسب برسند. در این زمینه برای افراد دارای معلولیت، تبعیض فاحشی وجود دارد و گاه میزان بیکاری میان آنان، دو برابر بیکاران عادی و در برخی گروه‌های افراد دارای معلولیت تا چهار برابر است؛ در صورتی که براساس قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت مصوب 20/11/1396، دولت موظف است سه درصد از اشتغال را به این افراد اختصاص دهد، که خوشبختانه شاهد تغییر نگرش و تفکر دستگاه‌ها در جذب افراد دارای معلولیت طی این مدت کوتاه بودیم و ولی تا رسیدن به اهداف آن راه زیادی در پیش روی این جامعه نجیب قرار دارد.

افراد دارای معلولیت باید در تصمیم‌گیری‌ها مشارکت جدی و تاثیرگذار داشته باشند. کمک به تشکیل گروه‌های خودیار از دیرباز به منظور حمایت و توسعه جامعه خاص این گروه، از مهم‌ترین اقدامات برای مشارکت این گروه بوده و اکنون ارتقای مشارکت و رهبری آنان مدنظر است.

دسترسی به همه امکانات متأسفانه هنوز هم دغدغه افراد دارای معلولیت بوده و رفع موانع متعدد نگرشی و محیطی باوجود شعارهای متعدد مسئولان متولی، با گذشت زمان هنوز به‌طور کامل تحقق پیدا نکرده است.

وظیفه همه ما در این مسیر تنها مشارکت در هموار کردن راه برای افراد دارای معلولیت نیست بلکه درگیر شدن در فرایند تقویت و ارتقای رهبری فرهیختگان جامعه معلولان در تمامی سطوح تصمیم‌سازی و مدیریت کشور است و بایدبدانیم برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار به همه افراد از جمله افراد دارای معلولیت نیاز داریم.

پس بیاییم در این روز جهانی افراد دارای معلولیت، متعهد شویم که آینده ای پایدار، فراگیر و عادلانه برای همه بسازیم و هیچ کس را پشت سر نگذاریم و به حاشیه نرانیم.

انتهای پیام/