مدال‌آوران پاراآسیایی جوانان؛ گنج‌هایی برای آینده ورزش معلولان
ظهور استعدادهای ناب ورزش در جریان برگزاری بازی‌های پاراآسیایی جوانان، نشان از آینده درخشان این حوزه دارد، البته به شرط آنکه توجه و نظارت کافی صورت بگیرد.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، چهارمین دوره بازی‌های پاراآسیایی جوانان 2021 هفته گذشته به میزبانی شهر منامه در کشور بحرین برگزار شد و با درخشش ورزشکاران کشورمان همراه بود. کاروان ایران که با نزدیک به 109 ورزشکار به این رویداد اعزام شده بود، توانست 44 طلا، 53 نقره و 25 برنز کسب کند و با مجموع 122 مدال برای نخستین بار به مقام قهرمانی دست یابد.
شاید در نگاه نخست این موضوع مطرح شود که اعزامی این‌چنین بزرگ به رویدادی که کیفیت بالایی نیز ندارد، چندان ضرورتی نداشته است، اما با نگاهی دقیق‌تر می‌توان به ارزش‌های این مسئله پی برد. بخش بسیار بزرگی از ورزشکاران اعزامی به بحرین، اولین رویداد برون‌مرزی و رسمی خود را تجربه می‌کردند. قطعاً تجربه رقابت با ورزشکاران کشورهای دیگر در این سن و سال پایین می‌تواند به رشد آنها در آینده‌ای نه چندان دور کمک کند.
یکی از مسائلی که مسئولان کمیته ملی پارالمپیک طبق آن، اقدام به اعزام کمی به مسابقات این رده سنی کردند، همین مسئله بود که آنها اعتقاد دارند ورزشکاران رده سنی نوجوانان و جوانان باید اینگونه تجربه‌اندوزی‌ها را داشته باشند تا در آینده‌ای نه چندان دور در لیست کاروان کیفی ایران در رده سنی بزرگسالان و اعزامی به بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیک قرار بگیرند.
درباره سطح مسابقات نیز باید به یک نکته مهم اشاره کرد. همین ورزشکاران تا چند سال آینده ترکیب اصلی کاروان کشور خود در بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیک را تشکیل می‌دهند. شاید رقابت آنها در شرایط سنی کنونی‌شان بالا نباشد، اما قطعاً در آینده مسابقاتی زیبا و جذاب را به نمایش خواهند گذاشت؛ درست به مانند همان مسابقاتی که در رویدادهای ورزش معلولان و نابینایان در رده سنی شاهد هستیم.
جدا از این نگاه‌های فنی، یک نکته اساسی در مسیر شرایط افراد دارای معلولیت، نابینایان و کم بینایان وجود دارد. عددی نزدیک به 15 درصد از افراد یک جامعه، دچار معلولیت هستند. زمانی که آنها با ورزش آشنا شوند، به سمت ورزش گرایش پیدا کنند و حتی قدم در مسیر ورزش حرفه‌ای بگذارند، این وضعیت باعث می‌شود تا آنها به افرادی قابل اتکا و توانمند در جامعه تبدیل شوند؛ افرادی که قادر به اثبات توانایی‌های خود هستند. در چنین شرایطی، مدال‌آوری ورزشکاران جوان، انگیزه‌ای در سایرین ایجاد می‌کند تا آنها نیز در همین مسیر قدم بردارند.
همه این مسائل فقط و فقط به یک شرط محقق می‌شود؛ توجه و نظارت کافی. اگر این توجه و نظارت وجود نداشته باشد، شاید نهایتاً ورزشکارانی به اندازه انگشتان یک دست بتوانند در شرایطی خاص رشد کنند و آینده درخشانی داشته باشند. یکی از دختران تکواندوکار که در بحرین نیز روی سکو رفت، هدف‌‌گذاری خود را پارالمپیک 2032 اعلام کرد و گفت که برای رسیدن به این هدف نهایت تلاش خود را خواهد کرد. اینکه چنین ورزشکارانی با چنین نگاه و دیدگاهی در کشورمان داریم، بسیار خوب است، اما رسیدن به این هدف بدون حمایت، توجه و نظارت مسئولان امکان‌پذیر نخواهد بود.
نکته پایانی نیز مربوط به مربیان است. کار و تمرین با ورزشکاران دارای معلولیت، شاید سخت‌تر از افراد سالم باشد. همین مسئله شرایط مربیان را سخت‌تر می‌کند. در همین دوره از بازی‌های پاراآسیایی جوانان، مربیانی حضور داشتند که از وجودشان مایه می‌گذاشتندتا شاگردشان بتواند خوش‌رنگ‌ترین مدال را بگیرد. مربیان تا آخرین نقطه به دنبال حمایت از ورزشکاران بودند؛ از رفتن تا کنار استخر برای همراهی شناگران گرفته تا نشستن کنار ورزشکاران بوچیا و راهنمایی دقیق آنها. قطعاً باید توجه به این قشر بسیار زحمتکش بیش از گذشته در دستور کار مسئولان قرار بگیرد. ورزشکارانی که قرار است در آینده‌ای نه چندان دور در پاراآسیایی و پارالمپیک بدرخشند، حاصل دست‌رنج مربیانی هستند که نام و نشان کمی از آنها وجود دارد. در واقع آنها هستند که این استعدادهای و پتانسیل‌های بالقوه را تبدیل به گنج‌های آینده ورزش معلولان می‌کنند.
* جعفر جدی
انتهای پیام/