ترس حزب حاکم ترکیه از ترانه‌ای پر سر و صدا

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، 50 میلیون بازدید از ترانه ای با مضمون مخالفت با حزب حاکم ترکیه، به پدیده افکار عمومی و فضای مجازی تبدیل شد. شاید تا دیروز کسی فکرش را نمی کرد که تارکان توت اوغلو (Tarkan Tevetoğlu) خواننده آهنگ های عاشقانه، به یک باره چیزی بخواند که پایه های حزب عدالت و توسعه را بلرزاند.

اما واقعیت این است که این اتفاق روی داده و امروز اغلب روزنامه ها و رسانه های تحت امر حزب حاکم ترکیه، تارکان را با الفاظ و القابی همچون هنرمندنما، منحرف، خائن، نادان و ابله توصیف کردند. اما در طرف مقابل، میلیون ها کاربر فضای مجازی و ده ها چهره سیاسی مخالف اردوغان، از تارکان ستایش کرده و اقدام او را به مثابه درک درست شرایط جامعه از طرف یک هنرمند متعهد و مردمی تلقی کردند.

چنین شد که ترانه جدید تارکان خواننده نامدار ترکیه از سوی بسیاری از چهره های سیاسی مخالف اردوغان مورد تمجید قرار گرفت و تکرار عبارات «می گذرد» و «دست از یقه ما بردار»، به عنوان اتمام حجت با حزب حاکم، قلمداد شد.

تارکان دقیقاً چه گفت؟

تارکان در ترانه کوتاه خود که به صورت یک کلیپ تصویری منتشر شده، خود را با یک هودی در هیبت یک هکر نشان داده و می گوید:«رفتنی است...رفتنی است...خواهد رفت...خواهد گذشت...». در جاهای دیگری نیز گفته است: «دست از سر ما بردار...یقه ما را رها کن...پس کی می روی؟ هر رنجی پایانی دارد...خواهی رفت...رفتنی هستی...»

اغلب سیاستمداران مخالف اردوغان با ریتوییت و بازنشر این ترانه اعلام کردند: بله. قطعاً اردوغان و آکپارتی رفتنی هستند و این رنج پایان خواهد گرفت. سیاستمداران طرفدار آکپارتی هم  تارکان را پست و منحرف و بی اخلاق قلمداد کردند و جنگ بالا گرفت.

تارکان در اقدامی هوشمندانه اعلام کرد که منظور او کرونا است و نه دولت اردوغان و حزب حاکم! مخالفین هم گفتند: بله. توصیف و تشبیه درستی است. دولت اردوغان و حزب حاکم، مانند ویروس همه جا را آلوده کرده اند.

خلاصه این که این نزاع لفظی و سیاسی پایان ندارد و حالا تارکان هر حرفی بزند، نمی تواند اصل ماجرای این ترانه و بازخورد اجتماعی آن را تغییر دهد. پنجاه میلیون بازدید در یک بازه زمانی 24 ساعته، به خودی خود، دلیل روشنی برای بیان این واقعیت است که این ترانه به صدای مردم ترکیه تبدیل شده و مردم، نه تنها حال و روز خود، بلکه امید خود را نیز در چنین ترانه ای بازیافته اند.

در عکس بالا که از یک فایل ویدیویی گرفته شده، تعدادی از پرسنل بخش بهداشت و درمان اسکی شهر دیده می شوند که در تجمع اعتراضی به وضعیت حقوق و دستمزدهای خود، هیچ شعاری سر نمی دهند و به جای آن، یک بلندگوی بزرگ دارند که صدای ترانه تارکان را پخش می کند و نوید می دهد که آکپارتی رفتنی است.

تارکان و دولت اردوغان

تارکان در رسانه های ترکیه به نام یک مِگا استار شناخته می شود. یعنی هنرمندی بالاتر از ستاره و سوپراستار. او به شدت محبوب است و با آن که غالباً پاپ می خواند اما در موسیقی سنتی ترکیه هم توانایی خود را در بالاترین سطح نشان داده است.

تارکان معمولاً اهل سیاست نیست و هیچگاه برخلاف خوانندگان مشهور دیگر، خود را به تیم اردوغان نزدیک نکرده است. در چند سال گذشته، خوانندگانی همچون اورهان گنجه بای، یاووز بینگل، ابراهیم تاتلیسس، سیبل جان، صدا سایان و خیلی های دیگر، شب و روز اردوغان را همراهی کردند. اما تارکان خود را از این وادی دور گرفت.

در رویداد دو هفته پیش که اردوغان، خواننده مشهور ترکیه یعنی سزن آکسو را به بریدن زبان تهدید کرده بود، تارکان از او حمایت کرده و علیه رئیس جمهور موضع گرفت.

دیروز سزن آکسو هم اعلام کرده که به زودی شعر مشهور «باکالم کیم خانجی، کیم یولجو» را به صورت ترانه منتشر می کند. معنا و مضمون شعر مزبور این است:«ببینیم کی مسافر است و چه کسی کاروانسرادار.»

منظور آکسو این است که اردوغان و آکپارتی مسافر و رفتنی هستند ولی هنرمندان، همچون کاروانسرادار، ماندگار هستند و جایی نخواهند رفت.

البته این فقط تارکان و آکسو نیستند که از دولت و حزب حاکم فاصله دارند و شمار هنرمندان و ستاره های مشهوری که استقلال خود را حفظ کرده و هر از چند گاهی به تندی علیه اردوغان موضع می گیرند، چند برابر هنرمندانی است که همواره پای ثابت ضیافت های اردوغان هستند.

اردوغان، آکپارتی و موسیقی

رجب طیب اردوغان رهبر حزب عدالت و توسعه، به شدت اهل شعر و ادبیات و موسیقی است. برخی را عمیقاً دوست دارد و بعضی ها را نیز در مسیر اهداف سیاسی و حزبی خود به کار می گیرد.

وقتی می خواهد با پ.ک.ک صلح کند، شوان پرور و ابراهیم تاتلیسس را به دیاربکر دعوت می کند. وقتی از دموکراسی حرف می زند از احمد کایا یاد می کند، وقتی به عفرین حمله می کند، سیبل جان و یاووز بینگل و تاتلیسس را به مرز می برد، وقتی مهمانی می دهد اورهان گنجه بای آهنگساز را به عنوان مشاور هنری کنار خود می نشاند، هنگامی که سناتور لیندزی گراهام را در استانبول تحویل می گیرد، او را به کنسرت پیانوی فاضل سای می برد با ییلماز اردوغان و بازیگران سینما تیم فوتبال تشکیل می دهد و کاپیتان خودش است و قس علیهذا.

در کمپین های انتخاباتی هم، اجرای دسته جعی ترانه بخشی از برنامه سخنرانی اردوغان است و در برخی سفرهای استانی هم میکروفون به دست می گیرد و چند لحظه با خواننده، همخوانی می کند.

همه اینها نشان می دهد که اردوغان و حزب او، از پتانسیل عظیم موسیقی در ترکیه و تاثیر اجتماعی و روانی آن آگاهند و از آن استفاده می کنند. حالا این بار، یک هنرمند مستقل ترانه ای خوانده که همان ظرفیت را علیه اردوغان و حزب حاکم به کار گرفته و به شکلی بسیار گسترده بازتاب پیدا کرده است.

بدون شک، اگر اقتصاد ترکیه به حال و روز بحران زده فعلی دچار نشده بود و حزب عدالت و توسعه تا این اندازه محبوبیت خود را از دست نداده بود، انتشار یک ترانه نمی توانست اتاق فکر این حزب قدیمی و قدرتمند را دچار اضطراب و نگرانی کند.

انتهای پیام/