روایت وحیدی از حضورش در دفتر نخست‌وزیری در زمان شهادت شهیدان رجایی و باهنر توسط منافقین
وزیر کشور درباره ماجرای انفجار دفتر نخست‌وزیری و شهادت شهیدان رجایی و باهنر در شهریور ۱۳۶۰ نکاتی مطرح کرد.
به گزارش خبرنگار حوزه دولت خبرگزاری تسنیم، احمد وحیدی وزیر کشور در برنامه «بدون تعارف» سیما، درباره انفجار دفتر نخست‌وزیری در شهریور سال 1360 که منجر به شهادت شهیدان رجایی و باهنر شد، طی سخنانی اظهار داشت: آن ایام، روزهای خاصی بود، منافقین در 30 خرداد سال 1360 اعلام جنگ مسلحانه کردند و درگیری‌های خیابانی را در تهران شروع کردند. آنها تصور می‌کردند با شکل‌دهی سلسله ناامنی‌ها در شهر و کشور و به شهادت رساندن نخبگان ـ به‌تعبیر آنها ـ نظام و انقلاب بی‌سر می‌شود و در آن شرایط مردم به آنها می‌پیوندند و آنان هم می‌توانند نظام اسلامی را سرنگون کنند.
وی افزود: مسعود کشمیری آن زمان در دستگاه ریاست‌جمهوری نفوذ کرده بود و با طراحی منافقین، در جلسه 8 شهریور که نشست شورای امنیت کشور بود بمب را کار گذاشت. آن بمب به‌نوعی بود که هم انفجار و هم آتش و اشتعال را در بر می‌داشت؛ که بعد از انفجار، پیکر شهیدان در آتش سوخت.
وزیر کشور در پاسخ به سؤالی درباره اینکه "آیا شما هم در آن جلسه حضور داشتید و دچار جراحت شدید؟"، بیان کرد: بله، بنده هم در آن جلسه بودم؛ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی آنجا حضور داشت و شهید کلاهدوز آن‌زمان قائم‌مقام سپاه بود. من از طرف دستگاه اطلاعاتی سپاه به‌همراهی ایشان در آن جلسه حضور داشتیم، پس از انفجار، وقتی آمدیم تا کمکی بگیریم، اشتعال رخ داد و آتش تمام اتاق را فراگرفت و بنده هم مقدار مختصری جراحت برداشتم که البته مهم نبود.
وحیدی گفت: اخلاص شهید رجایی دلیل محبوبیت او بود و ساده‌زیستی، مردم‌داری، روحیه و نوع خاص نگاه او به حضرت امام(ره) از جمله ویژگی‌های شخصیتی وی است. شهید باهنر یک روحانی مجاهد، پرکار، پرتلاش، مخلص، خوش‌فکر و خوش‌اندیش بود و روابط فکری و ایمانی عمیقی بین او و شهید رجایی برقرار بود.
وی هم‌چنین خاطرنشان کرد: شهید رجایی حتی از دریافت کولر و یا خانه، خارج از نوبت خودداری کرده و گفته بود "منتظر می‌مانیم تا به بقیه همکاران هم بدهند و آن‌زمان دریافت می‌کنیم".
وحیدی در پاسخ به این سؤال که "آیا شما در منزلی که متعلق به وزارت کشور است و معمولاً وزرای کشور در آن زندگی می‌کردند، سکونت دارید؟"، بیان کرد: نه خیر، بنده در منزلی که از قبل زندگی می‌کردم، سکونت دارم و نیازی به آن نیست. آن خانه را برای فروش گذاشتیم و یا اینکه تبدیل به احسن شود و برای برخی سازمان‌ها که نیازمند آن هستند، مورد استفاده قرار بگیرد.
انتهای پیام/+
