ماجرای احیای یک پیانوی قدیمی توسط زنده‌یاد ندایی در استودیو هشت
مدیر رادیو نمایش طی یادداشتی از سوگ زنده‌یاد امیرحسن ندایی نوشته و به ماجرای احیای یک پیانو پرداخته است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، محسن سوهانی مدیرکل هنرهای نمایشی رادیو و رادیو نمایش همزمان با خاک‌سپاری زنده‌یاد امیرحسن ندایی یادداشتی را به نگارش درآورد.
وی در این یادداشت نوشت: «حوالی غروب جمعه پاییزی 22 مهر، تماس سعید اسلام‌زاده به سوگم نشاند، خبر تلخ بود و بهت‌آور: دکتر امیرحسن ندایی پرکشید.
از نخستین بار که ایام نوجوانی با صدا و سیمایش در نقدهای سینمایی تلویزیون آشنا شدم، تا این اواخر که با «نقدآورد» رادیونمایش (برنامه تخصصی تحلیل میان‌رشته‌ای سینما از منظر علوم انسانی) همراهمان بود، خاطرش را جز به نیکی و آموزگاری نمی‌شناسم.
دانشمند بود و عمیق، فرزانه بود و فروتن، پربار بود و افتاده.
آخرین خاطره‌مان در «استودیو هشت» ارگ کهنسال رادیو، شیرین و ماندگار رقم خورد: ماجرای پیانوی بی‌نوای وزارت اطلاعات!
زبان‌بسته را از هم گسسته، له و لورده، انداخته بودند گوشه‌ای. پیانوی رویال دوپداله‌ای که در مکاتبه با شرکت سازنده‌اش پتروف روشن شد نمونه‌ای خاص است که بیش از شصت سال از عمرش می‌گذرد و از طرف دولت وقت چکسلواکی به ایران اهداء شده است. یک روز، بعد از ضبط برنامه به‌پیشنهاد دکتر ندایی نازنین بر بالینش رفتیم، چون طبیبی دلسوز و نگران، کلاویه‌هایش را نواخت و مژده داد که از پس آن‌همه جور هنوز زنده است…، از طنز ماجرا آن که علی آقا، نیروی قدیمی خدمات در حین جابه‌جایی پایه‌ها درآمد که: «عه، بدبخت شدیم، این‌جا نوشته وزارت اطلاعات!»، مرد ساده‌دل دوست‌داشتنی نمی‌دانست منظور وزارت اطلاعات و جهانگردی آن روزگار است که نقشی معادل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی امروز ایفا می‌کرد و رادیو را هم تحت مدیریت داشت.
به هر ضرب و زور که بود سامانش دادیم.
حالا پیانوی پرقدمت «استودیو هشت» رادیو دوباره جان گرفته است و خوش می‌درخشد، دورش حصاری کشیدیم و شناسنامه‌ای با چند خط شرح‌حال تا بماند برای آیندگان.
هر روز که قدم به حیاط ارگ کهنسال رادیو می‌گذارم، به آینده و روند نام‌های کوچک و بزرگ می‌اندیشم و رسم روزگار، دیر یا زود ما هم خواهیم رفت، نه‌فقط از ارگ که از دنیای دون.
میراث فرهنگی اما ماندگار است؛ همان طور که یاد و خاطر دکتر امیرحسن ندایی در قلب دوستدارانش».
انتهای پیام/+