درسی که مراکش به فوتبال ایران داد؛ ثبات و عقب‌گرد همیشه ایده‌آل نیست

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، پدیده جام جهانی 2022 قطر بدون شک تیم ملی مراکش است که موفق شده است خودش را به جمع چهار تیم برتر جهان برساند و نخستین تیم آفریقایی شده که به این مرحله راه پیدا کرده است.

«شیرهای اطلس» موفق شدند در دور گروهی بلژیک را شکست دهند و در مراحل یک‌هشتم و یک‌چهارم نهایی از سد اسپانیا و پرتغال عبور کردند تا با شکست سه غول فوتبال اروپا سزاوارنه راهی نیمه‌نهایی شوند. مراکشی‌ها در دور گروهی نیز مقابل کانادا به پیروزی رسیدند و مقابل کرواسی ـ یکی دیگر از تیم‌های حاضر در نیمه‌نهایی ـ به تساوی دست یافتند. آنها جزو سه تیمی بودند که موفق شدند با هفت امتیاز از دور گروهی صعود کنند و با دریافت یک گل بهترین عملکرد دفاعی را تا اینجای جام جهانی داشته‌اند،
این در حالی است که تیم ملی فوتبال ایران در دوره قبلی جام جهانی موفق شده بود در نخستین بازی‌اش با نتیجه یک بر صفر مراکش را شکست دهد. مراکش در سال 2018 موفق نشد از گروهی که غیر از ایران، اسپانیا و پرتغال نیز حضور داشتند صعود کند و در رده چهارم این گروه قرار گرفت، ولی در این دوره موفق شد به‌نوعی از همه هم‌گروه‌های قبلی‌اش پیشی‌ بگیرد. ایران در جام جهانی قطر، یک امتیاز کمتر از دوره قبلی کسب کرد و کماکان در صعود ناکام ماند و اسپانیا و پرتغال نیز با شکست مقابل همین تیم آفریقایی به خانه برگشتند.

نکته جالب دیگری که در این میان وجود دارد این است که تیم ملی مراکش به‌نسبت دوره قبلی به‌طور محسوسی تغییر کرده است، اتفاقی که برای تیم ملی ایران رخ نداده است. آنها هم در زمین و هم روی نیمکت با چهره‌ جدیدی به نخستین جام جهانی خاورمیانه قدم گذاشتند و حالا مزد این پوست‌اندازی را گرفتند.

با مقایسه ترکیب اصلی تیم ملی مراکش مقابل ایران در جام جهانی 2019 و ترکیب این تیم مقابل پرتغال در آخرین بازی‌‌شان در جام جهانی 2022 می‌توان فهمید که مراکشی‌ها با تغییرات زیادی به‌نسبت دوره قبلی پا به میدان گذاشته‌اند، بین این دو ترکیب تنها اشرف حکیمی، حکیم زیاش، سفیان آمرابات و رومن سایس سابقه حضور در دو بازی ذکرشده را به‌عنوان یار ثابت داشته‌اند. روی نیمکت نیز به‌خلاف دوره قبلی که اِروی رنار حضور داشت، در این دوره کار به ولید الرکراکی رسید و این مربی توانست قسمت مهمی از پازل موفقیت مراکشی‌ها را برای خود کند.

با وجود این، تیم ملی ایران بعد از جام جهانی 2018 و بعد از قطع همکاری با کارلوس کی‌روش مدت زیادی به کما رفت و بلاتکلیف بود، تا اینکه مسئولان فدراسیون به‌سراغ مارک ویلموتس رفتند و بعد از جدایی او دراگان اسکوچیچ تیم ملی را به جام جهانی رساند و در آخر هم به نقطه اول رسیدیم و این کی‌روش بود که روی نیمکت تیم ملی در جام جهانی نشست. تیم ملی ایران بعد از حضور کی‌روش در ترکیب بازیکنانش نیز تقریباً به حالت چهار سال قبل خود برگشت.

با وجود اینکه از جام جهانی 2018 استخوان‌بندی کلی تیم ملی حفظ شده بود، ولی رفته رفته با آمدورفت دیگر مربیان بازیکنان دیگری از جمله جوان‌ها به ترکیب تیم ملی رسیدند، ولی بعد از بازگشت کی‌روش خیلی از آنها از لیست نهایی او خط خوردند و جا برای بازگشت بازیکنان باتجربه و البته عموماً مُسن باز شد. تیم ملی با این رویکرد به پیر‌ترین تیم جام بیست‌ودوم تبدیل شد و «عقب‌گردش» به موفقیت ختم نشد، ولی تیمی مثل مراکش با تغییر نسل و تزریق روح و انرژی تازه به تیمش موفق شد یکی از شگفتی‌های بزرگ تاریخ جام جهانی را رقم بزند. مراکشی‌ها در این جام درس بزرگی به فوتبال ایران دادند و آن هم این‌که ثبات به هر قیمتی نمی‌تواند ایده‌آل باشد، به‌ویژه اینکه ما برگشت به گذشته را به‌اشتباه «ثبات» تفسیر کرده‌ایم، در حالی که عملاً این اتفاق برای فوتبال ایران رخ نداده است.

انتهای پیام/+