حدیث امامت| یک معنای "خلیفه" بودن امام معصوم
خداوند است که تدبیرکننده امور سرزمین‌هاست؛ هر پر آبی و خشکسالی و هر نعمت و نقمتی در سرزمین‌ها بدون اذن خداوند رقم نمی‌خورد؛ حال او با قدرت خود امام را در منصب خلافت خویش قرار داده تا از مجرای او خدایی خود را در آن سرزمین‌ها إعمال کند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امام معصوم محدود در زمان نیست بلکه کل زمان‌‌ها و مکان‌ها محدوده امارت اوست. این جایگاه شاید اکنون ملموس و عینی نباشد، اما عالم و آدم هر اندازه به‌سوی نشئات جلوتر پیشروی می‌کنند، مفهوم امام و جایگاه و شأن او آشکارتر و ظاهرتر می‌شود تا جایی که مقامات او برای همگان مُبین شده و نسبت به آن معرفت می‌یابند و در قیامت با حقیقت این آیه از قرآن مواجه می‌شوند که فرمود «وَ کُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْناهُ فی إِمامٍ مُبین؛ یعنی همه چیز را درون امام مبین احصاء کردیم.»
با این تصویر، وقتی حدیث امامت امام رضا علیه‌السلام را مرور می‌کنیم، با حقایق جالب توجهی مواجه می‌شویم. در فرازهایی از این حدیث می‌خوانیم که امام می‌فرماید:
«الْإِمَامُ أَمِینُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ خَلْقِهِ، وَ حُجَّتُهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ خَلِیفَتُهُ فِی بِلَادِهِ وَ الدَّاعِی إِلَى اللَّهِ وَ الذَّابُّ عَنْ حَرِیمِ اللَّهِ؛ یعنی امام، امین خداوند در زمینش و میان آفریدگانش و حجت او بر بندگانش و خلیفۀ او در سرزمینهایش و دعوتکننده به خدا و پاسدار حریم خداست.» این فراز از حدیث از یک وجه، محدوده امامت امام را تبیین می‌کند که شامل أرض، خلق، بندگان، بلاد و کل حریم خداست.
امام در محدوده زمین و مخلوقاتش امین و مورد اعتماد خداست؛ از این جهت است که خداوند طبق سوره قدر، کل امور خلق را به امام هر زمان واگذار می‌کند و امام نیز تنها با مشیت خداوند إعمال امامت می‌کند و طبق احادیث، او بهترین ظرف برای امر خداوند و مشیت الهی است.
همچنین در ادامه حدیث می‌خوانیم امام، حجت خداوند بر بندگان است؛ هرچند حجت‌های خداوند زیاد است تا انسان‌ها به وسیله او به سوی خداوند توجه کنند، مانند عقل؛ اما امام معصوم حجتی تام و کامل است تا دیگر حجت‌ها بین خدا و بندگان تمام شود. در آیه 70 سوره مائده می‌خوانیم «رُسُلاً مُبَشِّرینَ وَ مُنْذِرینَ لِئَلاَّ یَکُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَ کانَ اللَّهُ عَزیزاً حَکیماً»؛ یعنی رسولانی که بشارتگر و هشداردهنده بودند، تا براى مردم، پس از [فرستادن] پیامبران، در مقابل خدا [بهانه و] حجّتى نباشد، و خدا توانا و حکیم است.»
در فراز دیگر، امام خلیفه خداوند در سرزمین‌ها هستند. نکته توحیدی این فراز در این است که تمام سرزمین‌ها به خداوند نسبت داده شده است و هیچ سرزمینی خارج از مُلک و تدبیر خدا نیست و خداوند است که تدبیرکننده امور سرزمین‌هاست؛ هر پر آبی و خشکسالی و هر نعمت و نقمتی در سرزمین‌ها بدون اذن خداوند رقم نمی‌خورد؛ حال او با قدرت خود امام را در منصب خلافت خویش قرار داده تا از مجرای او خدایی خود را در آن سرزمین‌ها إعمال کند؛ لذا امام هم خلیفةالله است و هم صاحب الأمر و امام از جانب خداوند تدبیرکننده امور یا مدبرات امر است.
انتهای‌پیام/