آدرسهای غلط ناتو درباره ایران
اختلافات آشکار اعضای ناتو با یکدیگر و بحرانی که در این اردوگاه به واسطه کژفهمی وخودباوری کاذب ایجاد شده، به مراتب غیرقابل کتمان‌تر از آن چیزی است که آتلانتیکی‌ها می‌پندارند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، حنیف غفاری کارشناس ارشد روابط بین الملل در یادداشتی به نشست اخیر ناتو و مواضع آنها درباره ایران پرداخته و نوشته است:
نشست اخیر سران ناتو در لیتوانی، نه تنها به نماد اتحاد و همبستگی اعضای پیمان آتلانتیک شمالی در قبال تحولات جاری در حوزه روابط بین الملل تبدیل نشد، بلکه ضعف تحلیلی و حتی توصیفی آنها در قبال واقعیات و بدیهیات جاری در جهان امروز را به تصویر کشید.
اختلاف اعضای ناتو بر سر چگونگی مواجهه با پرونده "عضویت اوکراین در پیمان آتلانتیک شمالی" و حتی "تاکتیکهای سیاسی مترتب بر شرایط میدانی جنگ اوکراین"در این نشست محرز بود. اما به مانند همیشه سران ناتو تلاش کردند ضمن لاپوشانی این اختلافات عمده، آدرسهای نادرستی را با هدف تمرکززدایی از افکار عمومی دنیا نسبت به اختلافات داخلی خود مخابره کنند.
در بیانیه پایانی نشست ناتو ، اتهامات بی اساسی از سوی سران پیمان آتلانیک شمالی متوجه جمهوری اسلامی ایران شد. در بیانیه ناتو ادعاهای بی اساس درباره کمک نظامی ایران به روسیه در جنگ اوکراین مطرح شده است.
در بیانیه 31 عضو ناتو آمده است: «ما از ایران می‌خواهیم که حمایت نظامی خود را از روسیه، به ویژه با انتقال پهپاد متوقف کند.»
در خصوص آنچه در بیانیه اخیر سران ناتو به آن اشاره شده، دو نکته اساسی وجود دارد که نمی توان به سادگی از کنار آنها گذشت.
نخست اینکه مناسبات نظامی ایران و روسیه معطوف به جنگ اوکراین نبوده و طی سالهای گذشته شاهد شکل گیری، استمرار و تثبیت آن بوده ایم.
به عبارت بهتر، در صورتی ادعای اعضای پیمان آتلانتیک شمالی محلی از اعراب داشت که کلیت همکاری نظامی طرفین ( در حوزه ها و زیرشاخه های گوناگون) معطوف به جنگ اوکراین تغریف شده بود.
پس از رفع بخشی از تحریم‌های تسلیحاتی ضد ایرانی در سال 2020 میلادی، وفق قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد، این همکاری ها به صورتی کاملا قانونی تسریع و تقویت شد. در چنین روندی، باید مراقب آدرسهای نادرستی که سیاستمداران و رسانه‌های غربی مخابره می‌کنند، بود.
نکته دوم، به فرامتن ادعای مطرح شده از سوی ناتو علیه ایران در نشست لیتوانی باز می‌گردد. همان گونه که اشاره شد، اختلافات داخلی اعضای پیمان آتلانتیک شمالی بر سر تحلیل و حتی توصیف میدان جنگ اوکراین به نقطه اوج خود رسیده است.
برخی اعضای ناتو معتقدند که جنگ اوکراین دیگر حکم یک "بحران هدفمند و کنترل پذیر" از سوی غرب را ندارد و در حال تبدیل شدن به "پاشنه آشیل ناتو" می‌باشد.
در مقابل، برخی بازیگران مانند آمریکا، انگلیس و لهستان بر تعمیق بحران و بسط دامنه مداخله گرایی نظامی -امنیتی خود در این عرصه اصرار می ورزند.
خروجی این اختلافات را در پرونده‌هایی مانند عضویت اوکراین در ناتو مشاهده می‌کنیم: جایی که برخی اعضای ناتو خواستار تحقق این مسئله بوده و برخی دیگر، آن را خط قرمز خود قلمداد می‌کنند.
در مواجهه با این تعارضات، سران ناتو تنها راه چاره را خلق تصاویر کاذب در راستای انحراف افکار عمومی نسبت به واقعیات جاری در جمع آشفته و چندتکه خود می دانند.
تمرکز بر نام جمهوری اسلامی ایران در بیانیه پایانی ناتو نیز در همین راستا صورت گرفته است.
با این حال، اختلافات آشکار اعضای ناتو با یکدیگر و بحرانی که در این اردوگاه به واسطه کژفهمی وخودباوری کاذب ایجاد شده، به مراتب غیرقابل کتمان‌تر از آن چیزی است که آتلانتیکی‌ها می‌پندارند.
در نهایت اینکه استراتژی ها، خطوط قرمز و ثوابت حوزه امنیتی و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با صدور چنین بیانیه هایی تغییر نخواهد یافت.
بهتر است در چنین شرایطی 30 عضو پیمان آتلانتیک شمالی به جای فرافکنی نسبت به واقعیات تلخی که در نظام بین الملل خلق کرده اند، پاسخگوی ظلم مستمر و مضاعف خود علیه ملت ایران باشند.
ایرانیان نقش کشورهای عضوناتو در اعمال استراتژی فشار حداکثری علیه کشورمان را از یاد نبرده و البته این اقدامات را نیز بی پاسخ نخواهند گذاشت.
انتهای پیام/
