ادای احترام آقای خاص به امام حسین / آوازه خوانی که برای تو روضه خوان شد

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، صدای نی‌انبان از دوردست‌ها به گوش می‌رسد... صحرای بی‌پایانی در پیش است. دسته‌ای از دور دیده می‌شوند؛ مردان و زنانی که تلو تلو می‌خورند و شاید تشنگی امان‌شان را بریده است. یکی از مردان دَمامی در دست دارد. آنان به پیش می‌روند و مقصدشان نامعلوم است.

صدای آواز شنیده می‌شود:

رخت عزامو پیرهن سیامو از باغچه بیرون میکشم دلتنگیامو
از غربت تو با من بخونه حرفی به سینه میزنه زنگ صدامو

دسته در جایی می‌ایستند. نگاه‌شان خیره است؛ نگاهی پر از حیرت، پر از غم و پر از اندوه...

دل بود خون شد جونم فدای مُشکی که مثل لاله های واژگون شد
عیبی نداره بذار بگن که آوازه خون بود و واسه تو روضه خون شد

دسته گِرداگردِ میدانی ایستاده‌اند. پیکرِ کُشتگانی بر زمین افتاده است. جملگی حیران‌اند و نگاهشان به پیکرهای افتاده بر زمین است. گویی آنان به مقصد رسیده‌اند. صحرا را برای رسیدن به اینجا پیموده‌اند. آرام آرام عزاداری را آغاز می‌کنند. مردی بر دمام می‌کوید. مردی بر سینه می‌زند. زنی سربرخاک نهاده است و مردی هم حیران شده و بر سر و سینمه می‌کوبد.

داغ جوونو داغ خزونو گریه کنم کوچه به کوچه آسمونو
بازم قراره هر شب دوباره پیدا کنم با پرچم تو خونمونو
این غم زیاده این غم زیاده که اشک میریزم واسه تو بی اراده
پیر و جون اشک خرد و کلون اشک مثل یه ایلی که جوون از دست داده

اسب سپیدِ بی‌سوار به سوی مقصدی نامعلوم به سرعت می‌تازد. ندای نوحه‌ای معروف به گوش می‌رسد؛ سقای حسین سید و سالار نیامد...
مردان و زنان بر بالین پیکرها مشغولِ سینه‌زدن هستند. آنان خوب می‌دانند که چه بر سرِ این مظلومان آمده است. هر بار که بر سینه می‌زنند، زمین گویی زیروزبر می‌شود.

با تو چه کردن ای غرق خون تن لعنت به هر کس که تورو رنجوند لعنت
شرح غم تو شرح یه بغضه بغضی که با من هست تا روز قیامت

آسمان سرخ شده؛ زمین و زمان به رنگ خون درآمده. آری! بر آسمان که شنیده‌است از زمین باران! پیکرِ شهیدان در صحرا بر زمین افتاده و گویی در دو سوی آنان دریاست، دریایی از خون که ساحلش به اینجا، یعنی به کربلا رسیده است. اکنون اسب سپید در گوشه‌ای آرام گرفته و از چشمان او خون می‌بارد.

این غم زیاده این غم زیاده که اشک میریزم واسه تو بی اراده
پیر و جون اشک خرد و کلون اشک مثل یه ایلی که جوون از دست داده

صدای اذان به گوش می‌رسد.

این روایتِ آهنگی است که خواننده‌ای مشهور خوانده و آن را نذرِ محرم کرده است؛ «آواز خون» با صدای محسن چاوشی. برخی با شنیدنِ چنین قطعه‌ای شاید به ریش‌خند خواهند گفت: «طرف خواننده است و حالا روضه خون شده.» کلامِ آهنگ اما پاسخِ جالبی به اینان می‌دهد: «عیبی نداره بذار بگن که آوازه خون بود و واسه تو روضه خون شد.»

روایت است که چاوشی برای این آهنگ، چند پیشنهادِ چند میلیاردی را رد کرده است. چاوشی خواسته این آهنگ مال خودش و نذری برای محرم باشد. او از معدود هنرمندانی است که تمرکز خود را روی کارهای خیرخواهانه گذاشته است. چاوشی در این چند ساله توانسته زندانیان بسیاری را از بند رها کند. اخیرا هم با تاسیس «جمعیت حیدر» این کار را با جدیت و فراگیریِ بیشتری در پیش گرفته است.

چاوشی از معدود هنرمندانی است که هنرش را در مسیرِ عقایدش قرار داده و آثار بسیاری را در وصف امیرالمومنین علی علیه‌السلام خوانده است. او این بار هم «آواز خون» را برای ادای دِین به اهل کربلا منتشر کرده است.

«آواز خون» اثری است خاص! چاوشی آن را از نوحه‌ای قدیمی برداشت کرده است. شعر آن را امید روزبه سروده و فضایی به شدت احساسی دارد. «آواز خون» از دل برآمده و لاجرم هم بر دل می‌نشیند. در روزهای نخستِ ماه محرم، می‌توان با خیالی آسوده دل به صدای چاوشی داد و «آواز خون» را چندین و چند بار شنید و دید.

این قطعه ویدیویِ متفاوتی هم دارد. ویدیوی آن را محمدرضا آهاری کارگردانی کرده و تلاش شده تا تصاویر مکملی برای موسیقی و کلام باشند.

انتهای پیام/