اپوزیسیون به مثابه یک ویرانه

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، بعد از اغتشاش‌های پاییز 1401 که پس از فوت خانم امینی صورت گرفت، اپوزیسیون خارج‌نشین از لاک انزوای خود خارج شد تا به‌زعم خود از نمد فرصت پیش آمده، کلاهی برای خود بدوزد و برای مبارزه فعال با جمهوری اسلامی دست به انسجام، اتحاد و سازماندهی زد که نقطه عطف این اتحاد، نشست «جرج تاون» بود. آن‌ها اعلام کردند که راه گذار از جمهوری اسلامی ایران، سه عامل همبستگی، سازماندهی و مبارزه‌ مستمر است و با تشکیل شورای همبستگی این اهداف را دنبال کردند. منشوری که شکل نگرفته، فرو پاشید و در مدت کوتاهی، لرزه به تئوری اتحاد افتاد و به  تکثر، وزن‌کشی و مرزبندی رسیدند.

حال دوباره رضا پهلوی خواستار تشکیل ائتلافی از گروه‌های اپوزیسیون ایرانی برای مبارزه با جمهوری اسلامی شده است. تلاشی که به نظر می‌رسد بیشتر برای جلوگیری از مرگ سیاسی اپوزیسیون باشد تا در میانه اقتدار منطقه‌ای ایران ابراز وجود کرده باشد. ایده‌ای که حتی مورد تمسخر و مخالفت طرفداران خود او نیز قرار گرفته است. 

ائتلاف جرج تاون در شرایطی با شکست مواجه شد که تمام قدرت‌های جهانی از اپوزیسیون ایران حمایت می‌کردند  و در داخل نیز دشمنان توانسته بودند پروژه آشوب و اغتشاش را کلید بزنند؛ اما در همان ایام اغتشاش، ائتلاف شورای همبستگی که در نشست جرج تاون اعلام موجودیت کرد به جای اینکه عامل وحدت اپوزیسیون شود، تبدیل به جدال‌های تند میان جناح‌های اپوزیسیون و در نهایت شکست آن شد.

جدای از دعواهای سیاسی میان اپوزیسیون چند تکه جمهوری اسلامی، این ائتلاف زمانی ضربه خورد که گروه‌های تجزیه‌طلب را هم به میان خود راه دادند و از قضا همین تجزیه‌طلبان به محور اصلی اپوزیسیون جمهوری اسلامی تبدیل شدند و اینترنشنال نیز به مقری برای رفت‌وآمد تجزیه‌طلبان و رسانه‌های فارسی‌زبان به تریبونی برای تبلیغ و فعالیت این گروه‌ها تبدیل شد.  پس از رنگ باختن چهره واقعی مخالفان جمهوری اسلامی و شعارهای دروغین آنان در باب دموکراسی، فرجام اپوزیسیون شکست و ناکامی بود و پهلوی نیز از گذشته منفورتر شد؛ چراکه آبروی نداشته خود را خرج گروه‌های تجزیه‌طلب و یک مشت سلبریتی بی‌سواد و لمپن کرد که تابلوی مخالفت با جمهوری اسلامی برافراشته بودند. ائتلافی که هیچ‌گاه نتوانست خواسته مردم ایران را نمایندگی کند و نسخه‌شان برای مردم و ایران، جنگ، تحریم و تجزیه بود. سرنوشت شورای همبستگی هم بعد از یک سال قابل تأمل است. منافقین در آلبانی محدود و سران کومله و دموکرات در اثر حملات سپاه و توافق‌نامه امنیتی با عراق قلع‌وقمع شدند، شبکه من‌وتو نیز تعطیل شد و اپوزیسیون مثل کفتار به جان هم افتادند. حال در چنین شرایطی صحبت کردن از ائتلاف میان اپوزیسیون طنزی است که حتی خودشان هم آن را باور ندارند.

منبع:‌صبح نو

انتهای پیام/