فرشته‌هایی که طعم تلخ "اوتیسم" را چشیده‌اند + فیلم
اوتیسم یک بیماری صعب‌العلاج است که تا چند دهه قبل برای بسیاری ناشناخته بود، بیماری سخت که دارای هزاران درد و والدینشان به شدت درگیر فرزندانشان هستند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از سنندج، اصطلاح "اختلال طیف اوتیسم" و یا مخفف آن ASD، گروه اختلالات عصبی رشدی است که در دو حوزه کلی ارتباط و تعامل اجتماعی و رفتارها، علائق و فعالیت‌های محدود و تکراری نقص دارند.
شدت اختلال طیف اوتیسم بر اساس نقص‌های موجود در ارتباط اجتماعی و روند رفتارهای محدود و تکراری در سه سطح تعیین می‌گردد که با توجه به بالا رفتن درجه سطح آنها، میزان حمایت از آنها هم بالاتر می‌رود.
با تغییر سن، رفتارهای این افراد نیز تغییر می‌کند، نشانه‌های این اختلال ممکن است با درجات مختلفی از معلولیت ذهنی نشان داده شود و هم بودی اختلالات طیف اوتیسم با سایر اختلالات مانند صرع و ADHD که این خود تشخیص را پیچیده‌تر می‌سازد.
معیارهای تشخیص این بیماری عبارتند از نقص در رفتارهای متقابل اجتماعی-هیجانی، نقص در رفتارهای ارتباطی غیرکلامی، نقص در ارتباط غیرکلامی، داشتن حرکات فیزیکی کلیشه‌ای و تکراری، نابهنجاری در تماس چشمی و زبان بدن یا نقص در درک روش‌های غیرکلامی، واکنش‌های افراطی یا تفریطی در مقابل محرک‌های حسی یا علایق غیرمعمولی به بعضی جنبه‌های حسی محیط که ممکن است در هر فردی تعدادی از این علائم وجود داشته باشد.
جهت آشنایی و معرفی اوتیسم و لمس مشکلات این قشر از جامعه، خبرنگاران تسنیم پای درددلِ یکی از خانواده‌های اوتیسمی در مرکز استان کردستان نشسته‌اند که در ادامه می‌خوانید و می‌بینید:
چنور محمدی مادر پرهام عظیمی هستم. پسرم تا دوسالگی همچون نوزادان دیگر سالم بود و هیچ مشکلی نداشت اما به مرور زمان علائمی از بیماری در او نمایان شد.
وی افزود: پرهام به دلیل نداشتن قدرت تکلم ما را بر آن داشت که به پزشک مراجعه و تا سن 3 سالگی تحت نظر قرار بگیرد اما نتیجه‌بش نبود بنابراین ما را به متخصص بیماری‌های اعصاب و روان معرفی کردند که بعد از چند سؤال و جواب ساده بیماریش تشخیص داده شد.
محمدی گفت: پسرم همچون بچه‌های مبتلا به این اختلال، با علائمی همچون عدم برقرای تماس چشمی، عدم توجه و واکنش به صداهای موجود، عدم برقرای ارتباط با بچه ها وبازی نکردن با آنها، نبود تعاملات اجتماعی، انجام حرکات تکراری و کلیشه‌ای مواجه است.
یکی از بزرگترین ضربه‌هایی که به این بچه‌ها می‌تواند وارد شود تعویق در درمان به موقع آنان است چراکه سن طلایی آموزش مبتلایان به اوتیسم سن 3 تا 6 سالگی است، ضربه‌ای که به دلیل نداشتن توانایی مالی و عدم مراجعه به تهران جهت درمان، به پرهام وارد شد.
مادر پرهام که چند سال در مرکز اتیسم کانیان سنندج به عنوان مربی مشغول فعالیت بوده، وضعیت آموزش و آگاه‌سازی در جامعه را ضعیف قلمداد کرد و اذعان داشت: در حال حاضر مدرسه‌ای به صورت موقت برای این بچه‌ها در نظر گرفته شده است، البته بچه‌ای مثل پسر من که به علت شدت بیماری در سطح 3 قرار دارد در این مدرسه پذیرش نمی‌شود.
کودکان اوتیسم به سالن ورزشی و مرکز نگهداری نیاز دارند.
به گفته محمدی؛ وجود مرکز نگهداری موقت و همچنین سالن ورزشی مخصوص کودکان اوتیسم، علاوه بر کمک به آموزش آنها، فرصتی را برای خانواده‌ها ایجاد می‌کند تا بتوانند به اموارت روزمره زندگی خود بپردازند.
مادر پرهام از نگاه‌های سرد جامعه تا رفتار و گفتار ناخوشایند اطرافیان گله‌مند بود و افزود: اطلاع‌رسانی کافی راجب به این بیماری در جامعه و آموزش و نحوه برخورد با کودکان اوتیسمی و خانواده هایشان بسیار ضروری‌ست چرا که عدم آگاهی مردم از این بیماری باعث رنج این کودکان و خانواده آنان می‌شود.
محمدی یکی دیگر از عمده مشکلات کودکان مبتلا به اوتیسم را نبود خدمات مناسب دندان‌پزشکی عنوان کرد و بیان داشت: این بچه‌ها در صورت نیاز به ارائه خدمات دندان پزشکی، باید به صورت کامل بیهوش شود که متأسفانه کمتر پزشکی حاضر به ارائه خدمات به این کودکان است.
وی ضمن تقدیر از تعدادی از کادر درمان در بیمارستان‌های سنندج، نسبت به رفتار برخی دیگر از پزشکان و پرستاران در بیمارستان‌های سطح شهر سنندج به شدت گله‌مند و ناراحت بود و خواستار برخورد مناسب با کودکان مبتلا به اتیسم شد.
تأسیس مرکز نگهداری موقت ویژه کودکان اوتیسم 15 سال به بالا، اختصاص باشگاه‌های ورزشی به آنها و تکمیل تجهیزات پزشکی متناسب با این کودکان از جمله خواسته‌های مادر پرهام بود و اظهار کرد: نگهداری از این بچه‌ها در سنین پایین خیلی راحت‌تر است اما هرچه سن آنها بالاتر می‌ورد نگهداری آنان دشوارتر است، بنابراین راه‌اندازی مزکر آموزشی و مرکز نگهداری موقت تا حد زیادی می‌تواند به خانواده‌ها کمک کند.
محمدی در پایان، به مشکل برخی از خانواده‌ها برای تأمین داروهای مورد نیاز فرزندانشان اشاره کرد و خواستار حمایت دستگاه‌های متولی جهت خرید دارو‌ها و همچنین افرادی که از آنها پرستاری می‌کنند، شد. از خبرگزاری تسنیم انتظار می‌رود که صدای بچه‌های اوتیسمی و مشکلات ما را به گوش مسئولان و جامعه برساند تا بلکه خیرین پای کار بیایند و حمایتمان کنند، نگهداری این بیماران بسیار پر هزینه بوده و «توانبخشی» که برای بهبود وضعیت آنها بسیار مهم است، هزینه‌های هنگفتی را در پی دارد.
پرهام در مدت زمان مصاحبه با مادرش بسیار بی‌قرار بود و بارها از اتاق بیرون و به سمت درب خروج رفت و مادرش مدام باید مانع او می‌شد و این صحنه و وضعیت، مهری بر صحت حرف‌های مادر پرهام از نگهداری دشوار این کودکان بود.
پرهام تک فرزند خانواده است. پدر و مادر او از ترس اینکه مبادا فرزند دوم هم به اتسیم مبتلا باشد و همچنین به علت صرف شدن تمام وقت و زمانشان جهت نگهداری پرهام فکر تولد فرزند دوم را از سر بیرون کرده‌اند. مسئله‌ای بیشتر خانواده‌هایی که دارای فرزند اتیسم هستند با آن مواجه هستند.
در ادامه روایتی از قصه پرغصه فرشتگانی زمینی را از دریچه دوربین خبرنگاران تسنیم کردستان می‌بینید:
به گزارش تسنیم، طی بررسی‌های تخصصی مشخص شد که مادران باردار بالای 35 سال سن که کمبود آهن داشته اند ، میزان بروز اوتیسم در فرزند آنها 5 برابر بیش از سایرین است. حتی زنانی که درگیر مسئله متابولیکی بوده اند و با عوارضی همچون چاقی، بالا رفتن فشار خون، دیابت و . . . روبرو بوده اند، امکان ابتلا جنین به اوتیسم بارداری بسیار بیشتر از زنان سالم است.
طبق نظر پزشکان متخصص زنان و زایمان، می‌توان گفت کمبود آهن در سال‌های اولیه زندگی باعث بروز اشکال در توانایی ذهنی و تکمیل مهارت‌های ارتباطی و کلامی خواهد شد.
انتهای پیام/481/