دعای سحر|توسل به اسم اعظم در اول و آخر دعا

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «دعای سحر» یکی از دعاهای عظیم‌الشأنی است که از امام رضا علیه‌السلام روایت شده و آن حضرت فرموده است: این دعا، دعایی است که امام باقر علیه‌السلام در سحرهای ماه رمضان می‌خواند. در عین حال یکی از آثار فاخر و ارزشمند امام خمینی (ره) «شرح دعای سحر» است؛ اثری که امام خمینی (ره) آن را در حدود 27 سالگی خود تألیف کرده و نشان از دانش و عرفان والای ایشان از دوران جوانی دارد.

خبرگزاری تسنیم به منظور آشنایی بیشتر مخاطبان با مفاهیم و مضامین والای دعای سحر که خواندن آن در سحرهای ماه رمضان توصیه شده، به بررسی بخش‌ها و نکاتی از امام خمینی (ره) درباره این دعای ارزشمند و والا پرداخته است.

نکات مهم فراز آخر از این دعای شریف را می‌خوانیم:

اللّٰهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُكَ بِما تُجِیبُنِى بِهِ حِینَ أَسْأَلُكَ فَأَجِبْنِى یَا اللّٰهُ.

‏‏پروردگارا، از تو درخواست می‌کنم به آنچه که هر گاه از تو به آن طلب کنم اجابتم ‏می‌کنی، پس ای خدا، اجابتم کن.‏

• از آن‌جا که اسماء الهی از مظاهر اسم اعظم‌اند که محیط بر آن‌هاست و حاکم بر آن‌هاست و بر همه آن‌ها غلبه و سلطنت دارد، ‏پس اگر این مطلب بر قلب رهروی که به مقام اسم اعظم فعلی متحقق شده روشن شود، ‏می‌بیند که در واقع اجابت‌کننده او در ابتدا مظاهر اسم اعظم و در آخر سلوک خود اسم ‏اعظم بوده است. پس می‌گوید: «‏‏اللهم انّی اسئلک بما تجیبنی به حین اسئلک‏‏».
• منظور، ‏اسماء الهی است که همگی به اسم اعظم باز می‌گردند. از این رو، بعد از آن می‌گوید: ‏«‏‏فاجبنی یا الله‏‏».‏

• بنابراین، او اجابت را از اسم خدای بزرگ می‌طلبد، زیرا اسم اعظم است که اجابت‌کننده ‏و نگاهدار مراتب و پرورش دهنده اوست و از دستبرد راهزنان و وسوسه کنندگان ‏جلوگیری می‌کند. ‏
• این نوع طلب اجابت چون اشاره به اسم اعظم الهی دارد که بر همه نام‌ها احاطه دارد و ‏او اجابت‌کننده در اول و آخر و ظاهر و باطن است، لذا دعا‌کننده کلام خود را با یاد او ‏شروع کرده و می‌گوید: «‏‏اللهم»‏‏ و به همین نیز پایان داده و می‌گوید: «‏‏یا الله‏‏».‏

انتهای پیام/