ملیکا شعبان: در انتخاب نقش‌ها حساس شده‌ام

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم؛ ملیکا شعبان بازیگر سینما و تلویزیون، فعالیت خود را در این عرصه از سال 1389 با بازی در سریال تاوان به کارگردانی شهرام شاه حسینی آغاز کرد. وی بازی در سریال هایی چون: سریال آوای باران به کارگردانی حسین سهیلی زاده، سریال دخترمن به کارگردانی اسماعیل جعفری، سریال ساعت صفر به کارگردانی سعید سلطانی، سریال روزهای بیقراری به کارگردانی کاظم معصومی، سریال ستاره‌های سربی به کارگردانی محمدرضا آهنج، سریال تلنگر به کارگردانی محمد درمنش، سریال دادستان به کارگردانی مسعود ده نمکی و سریال زهرا و نبات به کارگردانی ابوالفضل احمدیان را در کارنامه خود دارد.

او همچنین در فیلم‌های تلویزیونی همچون: حس تماس به کارگردانی داریوش یاری، یک روز خوب به کارگردانی مصطفی خانلقی، ملاقات به کارگردانی حجت ذیجودی، شکوفه به کارگردانی رضا محمدی، روزهای باقی مانده به کارگردانی کیان بابائیان، سایه های بلند باد به کارگردانی احمد معظمی، تنهایی به کارگردانی محمود معظمی، ماه در مرداب به کارگردانی احمد معظمی، پرنده‌ها همیشه آواز نمیخوانند به کارگردانی رضا عفتی، قلب‌ها باخبر از عاطفه‌اند به کارگردانی جمشید محمودی و خاطره یک شب بارانی به کارگردانی سیامک شایقی ایفای نقش کرده‌است.

در کارنامه سینمایی او بازی در فیلمهای «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند»، «یتیم‌ خانه ایران»، «رسوایی 1 و 2»، «اشک و سکوت»، «فیتیله و ماه پیشونی» و «آقا یوسف» به چشم می‌خورد.

این روزها بحث بر روی ملاکهای نادرست انتخاب بازیگر، فضای بسته ورود به این عرصه، فرآیند آموزش و چالش‌های این عرصه هنری زیاد شده‌است. با ملیکا شعبان که با وجود سن کم سابقه زیادی در عرصه بازیگری دارد و مدتی است کمتر او را روی پرده سینما و صفحه تلویزیون می‌بینیم گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید.

به دلیل خاص بودن این عرصه شغلی، آیا روال مشخصی برای آموزش و ورود به آن می‌توان تعریف کرد.

به هر حال این عرصه هم مانند سایر عرصه‌های هنری نیاز به یک دانش آکادمیک ابتدایی دارد که می‌توان این دانش را در دانشگاه‌ها، دانشکده‌ها و آموزشگاه‌ها به‌دست آورد. اما دانش عملی در آن اهمیت بیشتری دارد که اغلب در ورکشاپ‌ها و در نهایت جلوی دوربین بدست می‌آید. به جرعت می‌توان گفت هیچ چیزی جای تجربه را نمی‌گیرد. تا بازیگر جلوی دوربین قرار نگیرد و فضای پشت صحنه را درک نکند نمی‌تواند دانش  کافی را کسب کند.

بعد از این تازه می‌توان گفت آیا بازیگر استعداد لازم را برای این کار دارد یا خیر؟ شاید پیش از جلو دوربین قرار گرفتن فرد تصور کند دانش کافی را دارد و حال نیاز به تجربه کردن دارد اما در همان زمان متوجه شود که استعداد لازم را ندارد و تا کنون وقت خود را هدر داده است. داشتن استعداد یعنی پیمودن بی دردسرِ 50 درصد مسیر.

متاسفانه تصور برخی بازیگران بر این است که بعد کار کردن چند پروژه دیگر نیاز به تجارب و آموزشهای جدید ندارند.

بله این تصور اشتباه وجود دارد و نمی‌توان برای آموزش این هنر حد یقفی در نظر گرفت. تا زمانی که شخص در عرصه بازیگری فعالیت می‌کند باید آموزش ببیند. چون هنر یک مسیر بی‌پایان است و نیاز به تلاش و پشتکار زیاد دارد باید صبر زیاد داشته باشد، نباید زود ناامید شود.

یعنی هر بازیگری تمام این مولفه‌ها را داشته باشد به جایگاهی که می‌خواهد می‌رسد؟ پس تکلیف افرادی که سالها تلاش کردند، استعداد دارند اما هنوز به آنجایی که نرسیده‌اند چه می‌شود؟ اساسا به وجود مافیا در این عرصه اعتقاد دارید؟

بله نمی‌توان منکر این موضوع شد. مثل هر حوزه شغلی دیگر در سینما و بازیگری هم مافیا وجود دارد. اما با علم به این موضوع هم نباید باز ناامید شد و از حرکت بازایستاد. شاید نتواند نقش اصلی بگیرد و دیده شود اما در نقشهای کوتاهی هم که به او محول می‌شود به خوبی خواهد درخشید.

ماندگاری بازیگر هم مرتبط با استعداد و توانایی است. شاید در دوره به واسطه موضوعات فرامتنی بازیگری خوب دیده شود اما در بلند مدت پایدار نخواهد بود.

بله وقتی پیشنه بازیگران ماندگار را نگاه می‌کنیم به این موضوع پی می‌بریم. بازیگرانی که به شیوه‌های دیگر وارد این عرصه می‌شوند دوره‌ای فعالیت می‌کنند و بعد اثری از آنها نخواهد ماند.

نظر شما در مورد شیوه و حوزه کار بازیگران چیست؟ گاهی یک بازیگر طنز که خوب هم در این آثار درخشیده در یک کار ملودرام خیلی خوب می‌درخشد و همینطور بالعکی.

انتخاب با بازیگر است که چه پیشنهاداتی را بپذیرد و چه پیشنهاداتی را نه. شاید زمانی فکر می‌کنیم که یک بازیگر را کنار گذاشته‌اند اما در واقع اینطور نیست و شاید خود او تصمیم گرفته تا مدتی فاصله بگیرد و تم کار خود را تغییر دهد. شاید نخواهد سیر کارهایی که به او پیشنهاد می‌شود را ادامه دهد. به حال بازیگران هم مانند همه ممکن است درگیری‌ها شخصی و بحران‌های درونی داشته باشد. بخواهد استراحت کند، سفر برود و بسیاری موارد دیگر.

خب در این مدت که از عرصه بازی دور هست آیا باید فعالیت خاصی داشته باشد یا نه؟

بازیگر همیشه باید خود را آماده نگه دارد. روی گفتار، بیان و بدن خود کار کند. ورزش را کنار نگذارد و تلاش کند زبان‌های مختلف دنیا را بیاموزد و همواره برای ارتقای شخصی خود تلاش کند. کتاب بخواند نوازندگی کند و ...

چرا با وجود سابقه زیادی که در این سن کم دارید مدتی است کمتر به ایفای نقش می‌پردازید؟

من برای خودم اهداف بزرگی تعریف کردم و برای رسیدن به این اهداف تصمیم‌سازی می‌کنم. مشورت‌های گوناگونی هم انجام دادم و روی انتخاب نقش‌ها حساسیت بیشتری به خرج می‌دهم.

انتهای پیام/