مختاری:دوهفته قبل از مسابقات جراحی کردم و روی تشک بیحس بودم
مدعی وزن ۷۷ کیلوگرم فرنگی گفت در حالی که آماده حضور در تورنمنت مجارستان بود، جراحی غیرمنتظرهای پیش آمد و تردید کشتی گرفتن در بوداپست را برایش ایجاد کرد.
محمدرضا مختاری در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم درباره عملکردش در تورنمنت مجارستان که برای او و محمدعلی گرایی در وزن 77 کیلوگرم جنبه انتخابی تیم ملی را داشت و هر کدام از آنها درصورت کسب نشان طلا میتوانستند با امین کاویانینژاد رقابت کنند، اظهار داشت: صدِ خودم نبودم. دو هفته قبل از اعزام، مجبور به جراحی شدم. این یک اتفاق غیرمنتظره بود، درد داشتم و باید حتماً جراحی فتق انجام میدادم. خیلی خوب تمرین کرده و به لحاظ ذهنی کاملا آماده رقابتی سنگین بودم، اما این جراحی تمرکزم را بر هم زد و تا لحظه آخر دوبه شک بودم که به مجارستان بروم یا نروم.
وی ادامه داد: هنوز بخیه داشتم و دائم به این فکر میکردم که در مسابقات شرکت کنم یا نه. هر مسابقه دیگری بود با وضعیتی که داشتم قیدش را میزدم اما چون بحث المپیک در میان بود، در نهایت تصمیم گرفتم هر طور که شده تلاشم را بکنم. بنابراین بهترین داروها را استفاده کردم تا بتوانم چند کشتی بگیرم. با وجود بیحسی روی تشک رفتم تا بعداً حسرتش برایم نماند که میشد ولی انجام ندادم. طبیعتاً با آن وضعیت نمیشد روی تشک حضور صددرصدی داشته باشم. خصوصاً آنکه در دو هفته منتهی به مسابقات دیگر نتوانسته بودم تمرین کنم.
این کشتیگیر که در وزن 72 کیلوگرم سابقه دو بار شرکت در مسابقات جهانی را دارد، تأکید کرد: از کشتیهایم که رضایت ندارم اما درمجموع با شرایطی که داشتم شاید هم خوب بود. از فدراسیون کشتی و کادرفنی تیم ملی ممنونم که این فرصت را به من دادند، همه تلاشم را کردم که از آن استفاده کنم اما بد آوردم و بدموقع مجبور به جراحی شدم.
فرنگیکار 25 ساله شیرازی درباره اینکه اگر به او در وزن 82 کیلوگرم فرصت رقابت برای عضویت در تیم اعزامی به مسابقات جهانی اوزان غیرالمپیکی داده شود، از آن استقبال خواهد کرد؟، گفت: احتمالاً دیگر در 82 کیلوگرم کشتی بگیرم که تا المپیک بعدی، رفته رفته به 87 کیلوگرم بروم. قد من برای وزنهای بالاتر مناسب است و خوب است که وزن کم نکنم. فرصت کافی هم برای کسب آمادگی شرکت در این رقابتها وجود دارد و دوست دارم شانسم را امتحان کنم.
مختاری عنوان کرد: هرچند ناکامی در مسابقات مجارستان برایم تلخ بود، اما همین که حسرت آن برایم باقی نماند، خوشحالم.
انتهای پیام/