روضه صاحب عزا_گفتار چهارم| امام حسین(ع) در کلام امام مهدی

به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، انسان به عنوان اشرف مخلوقات الهی در مسیر زندگی خودش سه گمشده دارد و از هر چیزی دوست دارد بهترین، زیباترین و ماندگارترینش را داشته باشد. انسان حب کمال، حب جمال و حب بقاء دارد. وقتی که ما در طول تاریخ بشریت دنبال کمالات انسانی می‌گردیم، اهل بیت(ع) را به عنوان یک اسوه و الگوی کامل برای خوشبختی در مسیر رندگی پیدا می‌کنیم، زیرا هم حس کمال‌طلبی ما را تامین می‌کنند که بهترین‌ها هستند و سیره آن‌ها، زیست و زندگی آن‌ها با فطرت ما سازگاری دارد.

هم زیباترین‌ها هستند، زیرا آنها زیبایی‌ها را درک کردند و به تصویر کشیدند و هم ماندگارترین هستند، چون خداوند دنیا را به خاطر آنها آفرید و ابدیت به دست آن‌هاست، پس خوشا انسانی که بتواند هم حیاتش و هم مماتش و ابدیتش با محمد و آل محمد(ص) همراه باشد. 

 ما پس از آنکه در جامعه زیارت ناحیه مقدسه از مرحله مقدماتی و مقام سلام به مقام شیدایی مهدوی رسیدیم، پس از آن خود حضرت مهدی (عج) شروع‌ می‌کند شخصیت واقعی امام حسین (ع) را به تصویر می‌کشند و خیلی زیباست که این تصویرگری یک کار خدایی است.

گاهی خداوند در قالب قصه مشخصات خوبان را به تصویر می‌کشد  برای درس گرفتن و گاهی ویژگی‌های بدان و امت‌های ناشایست را به تصویر می‌کشد برای عبرت آموزی، این حس در زبان روایات و دعاهای ما هم وجود دارد؛ مثلا در دعای عرفه، امام حسین (ع)، خودش را که به خدا معرفی می‌کند، هم خدا را به تصویر می‌کشد و هم خودش را . خدا در صحنه بی‌نهایت خوبی و خودش در صحنه بی‌نهایت فقر و نداری. در این زیارت ناحیه مقدسه هم امام‌زمان(عج) امام حسین (ع) را به تصویر می‌کشند. امام حسین واقعی را باید از لسان مبارک حضرت مهدی(عج) شناخت، زیرا فقط امام است که می‌تواند امام را تفسیر کند وگرنه اینکه ما بخواهیم با سطح معلومات ناچیز خود مقام و منزلت شامخ امامت را بیان کنیم حتما راه به جایی نخواهیم برد.

حضرت وقتی می‌خواهد جدش امام حسین(ع) را معرفی کند، می‌فرمایند: میانه‌رو در روش‌ها، با سجایا و اخلاق کریمانه، داراى سوابق باعظمت و ارزشمند، داراى نسب شریف و حسب والا، با درجات و رتبه‌هاى رفیع و عالى، مناقب و فضائل بسیار، سرشت‌ها و طبیعت‌هاى مورد ستایش، با عطایا و مواهب بزرگ، حلیم و صبور، هدایت‌شده، بازگشت‌کننده به سوى خدا، با جود و سخاوت، توانا و قاطع، پیشواى شهید و بسیار نالان و گریان در پیشگاه خداوند و محبوب و با هیبت بودى؛ تو براى پیامبر که درود خدا بر او و آل او باد، فرزند و براى قرآن پشتوانه نجات‌دهنده، و براى امت اسلام بازوى توانا، و در طاعت حق کوشا بودی.

تو حافظ عهد و پیمان الهى، دورى‌کننده از طرق فاسقان بودى، و تو آن‌چه در توان داشتى (براى اعلاء کلمه حق) بذل کردی، داراى رکوع و سجود طولانى بودى، تو مانند کسی ‌که از دنیا رخت برخواهد بست، از آن روگردان بودى، و مانند کسانی‌که از دنیا در وحشت و هراس به سر می‌برند، به آن نگاه می‌کردى، آرزوهایت از (تعلّق به) دنیا باز داشته شده بود، و همت و کوششت از زیور دنیا رو گردانده بود، دیدگانت از بهجت و سرور دنیا بربسته، و اشتیاق و میلت به آخرت شهره آفاق است.

حسین جان؛ ای جد غریبم، تو بهار یتیمان و پناهگاه مردمان، عزت اسلام و معدن احکام و هم پیمان احسان بودی. شما راه و رسم جدت را ادامه دادی و به یک درجات و مقامات عالی دست پیدا کردی که موهبت و بخشش‌های زیادی در این وجود داشت...

و شروع می‌کند صفات را با کلمات زیبا و به هم پیوسته بیان می‌کند: حسین جان تو بردبار، بخشنده، دانا، قدرتمند، پیشوا، شهید، و با هیبت و بزرگوار هستی.

اینها صفات و ویژگی‌های واقعی است که امام زمان (عج) در توصیف جدش امام حسین(ع) می‌فرمایند.

به تعبیر شهید مطهری ما باید پیرایه‌هایی که برای معرفی یک شخصیت والایی چون امام حسین (ع) است را بزداییم. باید گاهی در بعضی از روضه‌ها و در بعضی از توصیفات تجدید نظر کنیم. باید عاشورایی در عاشورا به کار ببندیم و بدانیم که حسین بن علی (ع) همچنانی که جسمش به شهادت رسید، بعضی‌ها دنبال شهادت امام حسین(ع) هستند که آن حسین واقعی در ذهن‌ها نباشد، زیرا آن حسین واقعی برای دستگاه کفر و نظام استنبدادی و استکباری خطرآفرین است.

آن حسین واقعی حسینی است که هیهات من الذله سر می‌دهد و مرگ با عزت را به از زندگی با ذلت می‌داند، اما متاسفانه نه تنها بعضی دنبال کشته شدن اسم و جسم حسین (ع) هستند، بلکه می‌خواهند رسم امام حسین(ع) هم کشته شود که اصلا زندگی به سبک حسینی وجود نداشته باشد؛ همه دنبال اسلام آمریکایی باشند و بگویند می‌شود انسان کافر باشد، انحرافات اعتقادی داشته باشد ولی به عنوان یک انسان شایسته به لحاظ فکری و اعتقادی زندگی کند.

اگر انسان این نوع زندگی را انتخاب کرد، یک جامعه بی‌تفاوت می‌شود. در آن جامعه ارزش‌ها رخت برمی‌بندد و خوب و بد معنایی پیدا نمی‌کند چون هرچه را بخواهیم بگوییم ضد ارزش است می‌گویند از نظر شما ضد ارزش است و برای گروه دیگر آن کار برحق است.

اگر می‌خواهیم مرام و مسلک امام حسین(ع) را بشناسیم باید به سراغ امام معصومی چون امام زمان برویم که جدش را در زیارت ناحیه هم از بعد عاطفی و هم بعد عقلانی و رفتاری به زیبایی ترسیم کردند و انسان می‌تواند امام حسین واقعی را به عنوان الگوی خود و سرور آزادگان جهان نه فقط برای مسلمانان، که برای هر انسانی که به آزادگی معنوی دست پیدا کرده باشد، معرفی کند تا از امام حسین (ع) الگو بگیرد و زندگی پر از نورانیت و کمال انسانی داشته باشد.

نویسنده : حجت الاسلام و المسلمین محمدباقر ولدان_ پژوهشگر و معاون فرهنگی مسجد مقدس جمکران 

انتهای پیام/