۳ ویژگی نشست لندن برای افغانستان
خبرگزاری تسنیم: کنفرانس لندن برای افغانستان به باور برخی کارشناسان از ۳ ویژگی نخستین کنفرانس بین‌المللی برای حکومت وحدت ملی، پایان عملیات نظامی نیروهای خارجی و خواسته‌های دولت جدید این کشور از جامعه جهانی برخوردار است.
به گزارش دفتر منطقه‌ای گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، نشست لندن برای افغانستان که پنجشنبه هفته گذشته در انگلیس با حضور بیش از 60 کشور و نهاد بین‌المللی برگزار شد با باور کارشناسان از 3 ویژگی برخوردار بود اما به نظر می‌رسد دستاورد چندانی نداشته است.
نخست: کنفرانس لندن اولین کنفرانس بین‌المللی در زمان حکومت وحدت ملی افغانستان است.
با نگاهی به گذشته نخستین نشست بین‌المللی از این دست در سال 2001 میلادی در شهر بن آلمان پس از سقوط گروه طالبان برگزار شد و اجماع کشورهای بین‌المللی منجر به ایجاد حکومت موقت به ریاست حامد کرزی شد.
جامعه بین‌المللی از حکومت کرزی برای اجرایی شدن توافقات بن تعهداتی گرفتند که برخی از آن‌ها در ادامه از ذهن حکومت افغانستان ناپدید گشت یا آن مجالی برای اجرایی شدن آن‌ها باقی نماند. برخلاف انتظار مجامع بین‌المللی و مردم افغانستان، گروه طالبان به این کشور بازگشتند و عملیات‌های نظامی را علیه حکومت افغانستان و نیروهای بین‌المللی سازماندهی کردند.
در ادامه نشست بن اول نشست‌های متعدد دیگری نیز برگزار شد که آخرین نشست در توکیو پایتخت ژاپن (2012) برگزار شد و شرکت کنندگان به ادامه کمک‌ها به افغانستان پس از سال 2014 تعهد کردند. همچنین حکومت افغانستان نیز برای مبارزه با فساد، ایجاد یک حکومت خوب و آماده کردن زمینه تحقق انتخابات آزاد وعادلانه تعهد کرد اما با گذشت زمان دولت افغانستان به تعهدات خود در برابر جامعه جهانی متعهد نماند و در انتخابات پارلمانی،ریاست جمهوری و اعلام نتایج آن نیز دخالت کرد.
این بار نیز پیش از برگزاری کنفرانس لندن باوجود پیش شرطهایی برای شرکت و حضور مقامات حکومت وحدت ملی افغانستان اما عملی نشد. از جمله در خواست‌ها یکی معرفی وزرای کابینه به پارلمان افغانستان بود زیرا مقامات افغان که در کنفرانس لندن حضور می‌یافتند باید وزرای پذیرفته شده کابینه باشند و مسئولیت اجرایی را به عهده داشته باشند در حالی که اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان فقط توانست کابینه کرزی را راهی خانه‌هایشان کند و معاونان وزارتخانه‌ها را بجای سرپرست تعیین کرد بنابراین در معرفی وزرا توفیقی همراه حکومت وحدت ملی نبوده است همچنین گفته می‌شود که برسر تقسیم برخی وزارتخانه‌ها هنوز اختلافات جدی وجود دارد.
دومین ویژگی نشست لندن پایان عملیات نظامی نیروهای خارجی پس از سال 2014 در افغانستان است.
پیش از این در سال 2010 در نشست کابل اعلام شده بود تا پایان سال 2014 مسئولیت‌های امنیتی به نیروهای افغان انتقال یابد به همین منظور نیز برخی از پایگاه‌ها ی مهم نیروهای خارجی به افغان‌ها تحویل شد و باوجود گام‌های عملی برای انتقال مسئولیت‌های امنیتی، سیاست‌های اشتباه غرب و مقامات افغان همچنین پیامدهای پیمان امنیتی با آمریکا و ناتو، ناامنی‌ها در کابل و دیگر ولایت‌های افغانستان گسترش داده است.
سومین ویژگی این نشست خواسته‌های حکومت وحدت ملی افغانستان است.
عمر زاخیلوال، مشاور اقتصادی رئیس جمهور افغانستان در یک نشست خبری گفته بود که خواسته‌های دولت افغانستان در کنفرانس لندن چند مورد است: یکی این که کمک‌های بین‌المللی باید مستقیم به افغانستان پرداخت شود این در حالی است طی 13 سال گذشته بیشترین کمک‌های بین‌المللی از طریق موسسات خارجی (ان.جی.او) به مصرف رسیده بدون آن که اولویت حکومت افغانستان مورد توجه قرار بگیرد و هیچ نهادی پاسخگوی عملکرد در قبال کمک‌ها به افغانستان نبود.
بنایراین، خواسته حکومت وحدت ملی افغانستان از آن جهت اهمیت دارد که این دولت تصمیم گرفته تا کمک‌های بین‌المللی را براساس خواست و نیازمندی‌های جامعه افغانستان به مصرف برساند.
همچنین از خواسته‌های دیگر مشاور اقتصادی رئیس جمهور افغانستان ایجاد زمینه صادرات افغانستان به بازارهای جهانی است تا از این طریق بتواند به سمت خودکفایی حرکت و از کمک‌های جامعه جهانی بتدریج بی نیاز شود.
افغانستان در سال‌های گذشته یکی از کشورهای وارد کننده و مصرفی بوده و در این سال‌ها از ظرفیت‌های بالقوه کشاورزی و دامپروری در این کشور استفاده نشده است. دولت افغانستان می‌داند که کمک‌های خارجی هر سال کمتر خواهد شد بنابراین امیدوار است که با تعهد کشورهای کمک کننده خارجی بتواند زمینه حضور افغانستان به بازارهای منطقه‌ای و جهانی فراهم شود. هریک از این خواسته‌ها برای حکومت و مردم افغانستان قابل درک است زیرا بدون داشتن زیر بنای اقتصادی مناسب، حکومتداری مطلوب ، امنیت و راهیابی افغانستان به بازارهای جهانی بوجود نمی‌آید.
از سوی دیگر، مهمترین خواسته‌های جامعه جهانی از افغانستان تلاش برای حکومتداری خوب، مبارزه با فساد است که در تعامل با خواسته‌های دولت این کشور قابل تحقق است. اما پرسش آنست که در شرایط کنونی که کابینه حکومت وحدت ملی تشکیل نشده و چگونگی برخورد پارلمان با این موضوع نیز احتمال تعویق کابینه را در پی دارد؛ چگونه می‌توان به تعهدات حکومت افغانستان به مجامع بین‌المللی امیدوار بود و در نهایت به کمک‌های کشورهای جهان چه مقدار می‌توان امید بست و چه راهکاری برای تامین امنیت در این کشور وجود دارد؟
این ها پرسش‌هایی است که باوجود کنفرانس لندن نتایج آن با ابهام روبرو است. به نظر می‌رسد که گره این ابهام در دست مقامات حکومت وحدتی ملی است تا تدبیری را برای تغییر زندگی و تسهیل کمک‌های بین‌المللی برای افغانستان بیندیشند.
انتهای پیام/ع
