آیا دنیا نگران امنیت کودکان فلسطینی نیست؟

به گزارش خبرنگار انتظامی خبرگزاری تسنیم،‌  سردار سعید منتظر المهدی در یادداشتی به اثرات منفی و مخرب جنگ بر کودکان معصوم غزه پرداخته است که متن این یادداشت را در زیر می‌خوانید:

1- از فردای جنگ ویرانگر جهانی اول تاکنون هزاران پژوهش و تحقیق علمی از سوی محققان و اندیشمندان قلمروهای مختلف علمی پیرامون آثار و پیامدهای روانی حاد و مزمن جنگ به سامان رسیده است که تقریباً در قاطبه آن‌ها ناشن داده شده است که مشاهده و تجربه حتی یک صحنه گذاری جنگ و تخاصم آنچنان روان کودکان را آزرده می‌سازد که زدودن آن سالیان متمادی پس از آن تجربخ تلخ و آزاردهنده بسیار دشورا می‌نماید. از همین روی در یک دهه اخیر حامیان حقوق کودکان با استناد به اینگونه یاعته‌های متقن علیمی و با لابیها و اعمال فشارهای مختلع توانسته‌اند نهادهای بین‌المللی و کشورها را ناگزیر به تصویت و انتشار توافق‌نامه‌ها، منشورها و معاهده نامه‌هایی نمایند که از طرف‌های درگیر در جنگ و کارزار می‌خواهند که اقدامات و رفتار خود را به گونه‌ای تنظیم کنند که در آن حقوق کودکان و ضرورت حفظ امنیت همه جانبه به ویژه امنیت روانی آنان رعایت شود.

2- شواهد پرشمار پژوهشی نشان داده است که تروما (ضربه) جنگ حداقل دو سندوم (نشانگان) روانی در کودکان و البته بزرگسالان پدید می‌آورد: سندروم اول «واکنش استرس حاد (ASR)» و سندروم دوم «اختلال استرس پس از ضربه (PTSD)». در سندروم اول که معمولاً در یک ماه اول ترومای جنگ رخ می‌نماید، کودکان نوعی آشفتگی، پریشانی، درهم ریختگی ذهنی، بیقرارب و اضطراب از خود بروز می‌دهند. این علائم به یکباره کارکردهای ذهنی، جسمی و اجتماعی آنان را دچار اختلال می‌سازد وخواب و خوراک طبیعی آن‌ها را به هم می‌ریزد. در سندروم دوم که گاهی حتی تا جندین می‌تواند به درازا بکشد، واکنش‌های روانی/ اجتماعی/ جسمانی قربانیان کم سن و سال جنگ هم شدت می‌یابد. این علائم حتی ممکن است آنقدر تشدید شوند که کودک قربانی را دچار نوعی روانپریشی زودرس کند.

3- البته آثار روانی جنگ بر کودکان در سطح دو نشانگان مذکور محدود نمی‌ماند بلکه می‌تواند نشانگان‌ةای جسمی و روانی دیگری پدید آورد که وجه و شاخص اصلی همه آن‌ها ایجاد نوعی ناامنی ژرف و ماندگار است که رد پای آن را تا تممی گستره زندگی می‌تواند نشان کرد. این نوع ناامنی به ویژه زمانی در کودکان شکل می‌گیرد که تهاجم به آن ةا و بستگان و خانه و کاشانه‌شان طی چندین روز متوالی استمرار یابد و آن‌ها خود را در برابر یورش دشمن، بی دفاع بدانند. در چنین شرایطی در ذهن آنان این «طرح‌واره» شکل می‌گیرد که دنیا مکانی ناامن است و دیگران بی رحم‌اند و سبعیت حد و مرزی ندارد.

4- اینک 20 روز است که رژیم اشغالگر، نامشروع و نژادپرست با چراغ سبز قدرت‌های جهانی و با بهره‌گیری از آخرین فناوری جنگی از زمین، هوا و دریا ساکنان نگون بهت غره را آماج یورش‌های پی در پی و سبعانه‌ای قرار داده است که بالغ بر 85 درصد قربانیان، کودکان معصومی هستند که در پیش چشم جهانیان پرپر می‌شوند. بسیاری از جهانیان به ویژه دولتمران آن‌ها، صحنه‌های دلخراش فروکوبیده شدن خانه‌های فلسطینیان مظلوم را در صحنه‌های تلویزیونی خود به تماشا می‌نشینند و صحنه‌های مادران و کودکان گرفتار شده در زیر آوارهای حاصل از توحش اسرائیلی‌های صهیونیست را به گوش خود می‌شنوند. اما فریادی جز اندک مواردی در اعتراض به آن همه جنایت و توحش به سر زبان نمی‌رانند. آنان گویی نه به تماشای به خاک و خون کشیده شدن واقعی کودکان معصوم فلسطینی پرداخته‌اند بلکه در حال تماشای یک بازی رایانه‌ای بر صفحات تلویزیونی خود هستند. با این تفاوت که این بار به جای تماشای بازی دو گروه کودک، به نظاره بازی متفاوتی پرداخته‌اند که در آن  عده‌ای مرد و زن مسلح گریخته از باغ وحش به قتل عام کودکان بی سلاح و بی دفاع می‌پردازند. آری دنیا این همه توحش را نظاره می‌کند اما در سکوتی گورستانی فرو رفته است.

5- حتی اگر دولتمردان و قدرت های جهانی در خواب غفلت فرو رفته باشند و قادر به درک پیامدهای بلند مدت احساس ناامنی کودکان فلسطینی نباشند،‌ اما وجدان ةای بیدار اندیشمندان جهان می‌دانند که اثرات یورش ناجوانمردانه رژیم صهیونیستی به کودکان غزه در سطح تلفات فیزیکی محدود نمی‌ماند، بلکه تلفات روانی فراوانی را نیز بر بازماندگان کم سن و سال آن یورش تحمیل می‌نماید. نیازی به حجت نیست که پیامد تلفات روانی یورش سبعانه غزه در بلند مدت جهانیان خفته و غفلت زده را نیز بی نصیب نخواهد گذاشت. ان الله شدید العقاب

انتهای پیام/