«بی‌پولی» بنیاد فرهنگی یک شاعر را تعطیل کرد
خبرگزاری تسنیم: وعده تأسیس بنیاد فرهنگی احمد عزیزی سال ۹۱ از سوی خانواده او اعلام شد، اما الآن پس از گذشت سه سال به نظر می‌رسد این امر به دلیل مشکلات مالی منتفی است.
زینب عزیزی، خواهر احمد عزیزی، در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با اشاره به مراحل بنیاد فرهنگی این شاعر گفت: بعد از عیادت مقام معظم رهبری از احمد در سال 90، من نامه‌ای به ایشان دادم که در آن به 75 کتاب احمد اشاره کرده و از ایشان درخواست کردم که بنیادی به نام احمد تأسیس شود تا کار نشر و تجدید چاپ کتاب‌های او را بر عهده بگیرد. چند روز پس از این درخواست، محسن مؤمنی شریف، رئیس حوزه هنری، در مراسم عیادتی که از احمد داشت، خبر تأسیس قریب‌الوقوع این بنیاد را به بنده داد.
وی ادامه داد: اما این بنیاد پس از این سال‌ها هنوز راه‌اندازی نشده است و احتمالاً به دلیل مشکلات مالی راه‌اندازی و تأسیس آن منتفی است.
عزیزی در پاسخ به این پرسش که در حال حاضر روند چاپ آثار شاعر به چه صورت انجام می‌شود، گفت: من اطلاعی از چاپ آثار او و یا تجدید چاپ آنها ندارم و اگر هم کتابی بوده که در این مدت بازچاپ شده، به من اطلاعی نداده‌اند. من بیشتر وقتم صرف بیماری برادرم است و از این موضوعات اطلاعی ندارم.
هشت سال پیش، 15 اسفند سال 86، درست زمانی که مردم خود را برای آغاز سال نو آماده می‌کردند، خبری ناگوار جامعه ادبی کشور را با بهت همراه کرد. خبر چنین بود: احمد عزیزی، شاعر آیینی به کما رفت.
احمد عزیزی که در سال 37 در سرپل ذهاب به دنیا آمد، از جمله شاعران خوش‌قریحه در قطار شعر انقلاب است که تاکنون از او سروده‌های بسیاری منتشر شده است که عمده آنها در موضوعات آیینی است. عزیزی در مثنوی صاحب‌سبک به شمار می‌رفت و توانست در مدتی مخاطبان خاص خود را نیز بیابد. به گفته کاکایی، عزیزی نبوغ عجیبی در رفتار با کلمات و ترکیب‌سازی داشت که همین دو وجه، شعر او را از دیگران بارز و متمایز کرده بود. شعرهایش ته‌لهجه عرفانی داشت. عارف نبود، اما برای توصیف طبیعت از واژگان، اصطلاحات و نگاه عارفانه استفاده می‌کرد. طبیعت‌گرا بود و جهان را با چشم عرفان می‌دید. در غزل رویه سنتی داشت، اما در مثنوی خلاقیت داشت و مثنوی‌هایش به زبان امروز نزدیک می‌شد. تبحر احمد در کنار هم نشاندن اعجاب‌انگیز کلمات و ساختن بدایع هنری و ادبی بود، به طوری که بسیاری از شاعران هم‌عصر او از مثنوی‌هایش تقلید می‌کردند. مرحوم نصرالله مردانی هم در مثنوی‌هایش اینگونه بود، اما آثار احمد تنوع بیشتری داشت.
«کفش‌های مکاشفه»، «شرجی آواز»، «باغ تناسخ»، «ترجمه زخم»، «باران پروانه»، «رودخانه رویا»، «ملکوت تکلم» و «سیل گل سرخ» از مهم‌ترین تالیفات این شاعر سر پل ذهابی است.
انتهای پیام/
