بهبهانه روز پزشک؛ از سریال «درحاشیه» تا قتل و بازداشت پزشکان + یک سؤال
خبرگزاری تسنیم: وزارت بهداشت باید اخلاق پزشکی را که شامل حقوق بیماران و حقوق کادر درمانی است بهصورت کامل اجرا کند، تمامی مشکلات در سیستم درمانی کشور نیز بهعهده پزشکان نیست و برخی سیاستگذاریها موجب تشدید آن شدند.
به گزارش سلامت خبرگزاری تسنیم، مسعود شهابیان، دبیر کمیته پژوهش انجمن پزشکان عمومی مشهد در مطلبی با عنوان «نگاهی دوباره به آینده پزشکی ایران» آورده است:
سال 94، سال پُرفراز و نشیبی برای پزشکان ایرانی بود که با سریال «در حاشیه» صدا و سیما و اعتراض پزشکان آغاز شد و با ماجرای قتل پزشک فوقتخصص اردبیلی ادامه یافت و بعد ماجرای عجیب بازداشت یک جراح در شیفت کاری خود در بیمارستان ممسنی ادامه پیدا کرد و... . ولی شاید جالبتر از تمامی اینها برای پزشکان، برخی کامنتهایی بود که در بعضی شبکههای اجتماعی درباره پزشکان گفته شد که با عرف رایج بین پزشک و بیمار مغایرت داشت و پزشکان را به فکر فرو برد که شرایط آنان در جامعه چگونه است و چه جایگاهی بین مردم دارند.
مجموعه عوامل فوق، نشان میدهد که لازم است وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مطالعات عمیقی را در سطح جامعه درباره رابطه بین پزشک و بیمار انجام دهد تا در سالهای آینده بتوان از ایجاد بحران در آن جلوگیری کرد و بیماران و همراهان آنها بدانند که تمامی مشکلات موجود در سیستم درمانی کشور، بهعهده پزشکان نیست و برخی سیاستگذاریها موجب تشدید آن شدند.
همچنین باید وزارت بهداشت کمک کند که اخلاق پزشکی را که شامل حقوق بیماران و حقوق کادر درمانی (پزشکان، پرستاران، کارمندان آزمایشگاه و...) هست، بهصورت کامل اجرا شود؛ تا علاوه بر آنکه بیماران به حقوق قانونی و اخلاقی خود دست پیدا میکنند، پزشکان و تمامی کادر درمان هم از حداقلهای خود بیبهره نباشند.
اما مطلبی که بهصورت خلاصه در این متن کوتاه میخواهیم به آن بپردازیم، نگاهی محتوایی و راهبردی به آینده پژوهشهای سلامت در ایران است. در سالهای اخیر مطالب فراوانی را درباره علوم همگرا (NBIC) شنیدیم، یعنی علومی که بهعقیده آینده پژوهان، بیشترین نقش و تأثیر گذاری را در جهان آینده دارند که بهترتیب شامل نانوتکنولوژی، بیوتکنولوژی، فناوری اطلاعات و علمشناختی هستند. در جهان آینده ممکن است با بحرانهای فراوانی روبهرو شویم که شامل خشکسالی، گرسنگی انسانها و لزوم تهیه مواد غذایی فراوان، مقابله با بیماریهای بازپدید، طب کهنسالی، بیوتروریسم و... واقع شود.
اکنون در کشورهای توسعه یافته، گرایش بهسمت استفاده از علوم همگرا برای مقابله با بحرانهای احتمالی آینده وجود دارد، مثلاً تلاش میشود که بهجای توسعه یک تکنولوژی خاص، شکل نانویی آن گسترش پیدا کند.
در دهههای اخیر، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی رویکردی راهبردی بهسوی طب مکمل و بهخصوص طب سنتی داشته است که از اعزام پزشکان برای تحصیل طب سوزنی به چین آغاز شد و در سالهای اخیر با راهاندازی PhD، دکترای تخصصی رشته طب سنتی ادامه یافته است. هدف از چنین توجهی به طب سنتی، احتمالاً بازآفرینی طب سنتی ایرانی و استفاده از آن کنار طب کلاسیک؛ و همچنین مطرح شدن این طب در دنیای پژوهشهای پزشکی است که موجب مطرح شدن نام ایران در جهان تحقیقات خواهد شد که برای تمامی ما موضوع مهمی است.
البته «روش علمی» برای اعتلای طب سنتی ایرانی هم مشخص است که شامل انجام مطالعات کتابخانهای در متون کلاسیک طب سنتی، انجام مطالعات تجربی روی حیوانات آزمایشگاهی، فرموله کردن داروها و روشهای درمانی سنتی و نهایتاً، انجام مطالعات کارآزمایی بالینی است. با استفاده از «روش علمی» برای طب سنتی ایرانی، میتوانیم با افتخار طب کهن خود را به جهانیان عرضه کنیم؛ اما باید به خاطر داشته باشیم که این روش، با مطرح کردن طب سنتی بهعنوان «شبهعلم» و بالا بردن انتظارات در حد درمان بیماریهای ناعلاج و وجود فرمولهای شفابخش، تفاوت محتوایی دارد.
در پایان پرسشی استراتژیک مطرح میشود که میتواند در آینده سلامت ایرانیان و چهبسا جهانیان نقش عمدهای داشته باشد؛ آیا بهتر است که سرمایه گذاری فراوان فعلی روی طب مکمل و سنتی به همین شیوه کنونی ادامه یابد، یا سرمایه گذاری محدود روی طب مکمل و سنتی وجود داشته باشد اما عمده سرمایه گذاری مالی و انسانی روی طب کلاسیک با محوریت علوم همگرا (NBIC) باشد؟ در صورت انتخاب حالت اول، همانگونه که توضیح داده شد در بهترین حالت طب سنتی ایران در جهان مطرح خواهد شد؛ اما در صورت انتخاب حالت دوم، ایران میتواند در بیست سال آینده، یکی از قطبهای نانوتکنولوژی پزشکی و درمانهای با داروهای با تکنولوژی نانویی شود، همچنین با توسعه پزشکی از راه دور (Telemedicine) با گستره جغرافیایی وسیعی که داریم، خواهیم توانست از پیشتازان این عرصه (بهخصوص در طب اورژانس و طب نظامی) باشیم؛ و ... .
انتخاب پاسخ صحیح برای پرسش فوق خیلی سخت نیست، فقط لازم است به این نکته توجه داشته باشیم: آیا تمایل داریم در جهان پیشرو باشیم، یا دوست داریم که همچنان دنبالهرو بمانیم؟
انتهای پیام/*