به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم ؛ شایعه خودکشی محمد دانشآموز 11 ساله از شهر دیّر استان بوشهر به دلیل نداشتن گوشی همراه و جاماندن از آموزش مجازی بازتاب بسیاری داشته است.
با وجود این، آموزش و پرورش استان بوشهر دلیل خودکشی این دانشآموز را نداشتن گوشی ندانست و اعلام کرد که فروردین امسال، یک دستگاه گوشی از سوی مدیر مدرسه به دانشآموز اهدا شده و او تا روز حادثه در کلاس درس آنلاین فعال بوده است.
در همین حال علی یزدانیپور، دادستان شهرستان دَیّر در گفتوگو با خبرنگار تسنیم میگوید: این دانشآموز متولد 1388 بوده و 19 مهر ماه فوت وی اعلام میشود؛ سپس جسد متوفی برای بررسی علت مرگ بلافاصله به پزشک قانونی انتقال مییابد.
او با بیان اینکه "علت مرگ با اعلام نتیجه پزشکی قانونی مشخص میشود" ادامه میدهد: با بررسی اداره آگاهی بندر دَیّر، مشخص شد پدر و مادر این دانشآموز مشکل خاصی نداشتهاند؛ با انجام آزمایشات گوناگون، پزشکی قانونی جواز دفن را صادر کرده و جسد او به خانوادهاش تحویل و خاکسپاری انجام شده است؛ پرونده این حادثه در شعبه بازپرسی شهرستان دَیّر در حال بررسی است که با اعلام نتیجه پزشکی قانونی علت مرگ دانشآموز مشخص خواهد شد.
صرفنظر از ابعاد مختلف این ماجرا و حتی اینکه آیا این دانشآموز به دلیل نداشتن گوشی خودکشی کرده است یا این ماجرا دلیل دیگری داشته است، موضوعی که بارها از سوی معلمان و رسانهها هشدار داده شده، مقوله کمرنگشدن "عدالت آموزشی" در آموزش مجازی و دوران کرونا است.
این دانشآموزان را دریابید
دانشآموزان مناطق محروم، روستاها، دانشآموزان عشایر و حاشیهنشین از گروههایی هستند که به دلیل نداشتن امکانات ضروری آموزش آنلاین از کلاس درس مجازی جاماندهاند؛ اگر چه آموزش و پرورش برای مدیریت این موضوع اعلام کرد، کلاسهای درس در مناطق روستایی و عشایری به شیوه حضوری برگزار میشود تا دانشآموزان از آموزش جا نمانند اما مشخص نیست تکلیف دانشآموزان حاشیهنشین شهرها که از قضا آنها هم به دلیل نداشتن ابزار از قافله آموزش مجازی جا ماندهاند چه میشود؟
در گزارشی که تابستان امسال با عنوان دغدغه سال تحصیلی کرونایی برای دانشآموزان حاشیه شهرها منتشر کردیم، نسبت به جاماندن دانشآموزان ساکن شهرها اما در حاشیه و مناطق جنوبی از آموزش مجازی هشدار دادیم و حالا با شروع سال تحصیلی جدید این نگرانیها یک بار دیگر در حال تکرار است.
در گزارش دیگری که دو هفته پس از بازگشایی مدارس با موضوع روایت موفقیت اکثریت مدارس در آموزش ترکیبی حضوری و مجازی نوشتیم مطرح شد در همین منطقه 16 تهران و یکی از دبستانها، 12 دانشآموز ابزار لازم برای استفاده از آموزش مجازی را ندارند و مشخص نیست حالا که آموزش حضوری کاملاً تعطیل شده است، تکلیف این دانشآموزان چه میشود و چگونه میتوانند در کلاسهای درس آنلاین حاضر شوند؟!
آسیبهای روانی دانشآموزان بازمانده از آموزش مجازی
در کنار جا ماندن دانشآموزان از آموزشهای آنلاین، موضوع مهم دیگر آسیبهای روانی این موضوع برای کودک یا نوجوانی است که از کلاس درس مجازی جا میماند و ارتباطش با معلم و دانشآموزان کامل قطع میشود.
در نظرسنجی که توسط مرکز بررسی های استراتژیک ریاست جمهوری درباره دسترسی دانش آموزان به کامپیوتر و تلفن همراه انجام شده، این نتیجه به دست آمده است که 4 درصد دانش آموزان به تلفن همراه هوشمند و کامپیوتر دسترسی ندارند، 26 درصد دسترسی به سختی و 70 درصد دسترسیشان به راحتی است.
اگر چه آموزشهای تلویزیونی یکی از روشهای آموزشی ویژه دانشآموزانی است که به آموزش مجازی دسترسی ندارند اما طبق نظرسنجی مرکز بررسیهای استراتژیک ریاست جمهوری فقط 9 درصد افراد حاضر در این نظرسنجی از شیوه آموزش تلویزیونی استفاده میکنند.
پیش از این نیز درباره آموزشهای تلویزیونی مطرح شده بود که بهدلیل یک طرفه بودن آموزشها، بازخورد دقیقی از وضعیت یادگیری دانشآموزان و اساساً اینکه آیا آنها از این برنامهها استفاده میکنند یا خیر وجود ندارد.
21 درصد دانشآموزان جامانده از شاد
طبق گفتههای حسن الحسینی مسئول شبکه شاد؛ سهم محرومیت از فضای مجازی بحث مهمی است و 3.5 میلیون دانشآموز دسترسی به ابزار و اینترنت برای بهرهمندی از شبکه شاد ندارند بر این اساس 21 درصد کل دانشآموزان از شاد محروم هستند که از این تعداد 300 هزار نفر با گوشیهای قرضی در شبکه شاد حضور دارند.
رضوان حکیمزاده؛ معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش هم گفته است: این نگرانی جدی وجود دارد که اگر برای 3.5 میلیون دانشآموز، تبلت و گوشی هوشمند تهیه نشود، ممکن است تعدادی از دانشآموزان که به این امکانات دسترسی ندارند و محروم هستند به جمعیت بازماندگان از تحصیل افزوده شوند که اینها عمدتاً در مناطق محروم هستند و امید است دستگاهها و سازمانها با احساس مسئولیت اجتماعی در رابطه با این امر ملی مشارکت داشته باشند.
به گزارش تسنیم، ضرورت دسترسی همه دانشآموزان به امکانات و زیرساختهای آموزشی برای تحقق عدالت آموزشی و تحقق اصل 30 قانون اساسی این ضرورت را ایجاب میکند تا دولت نسبت به تأمین و تهیه ابزار آموزشی و مجازی برای دانشآموزان بازمانده از آموزش مجازی اقدام کند؛ آیا دستگاههای ذیربط و بنگاهها و بخشهای اقتصادی در این رابطه احساس تکلیف میکنند تا با حمایت از آموزش و پرورش برای دانشآموزان بازمانده از آموزش مجازی حداقل در حاشیه شهرها ابزار لازم را تهیه کنند؟!
و این پرسش مطرح میشود که آیا ارائه تبلت آموزشی به دانشآموزان روستایی و استفاده از شیوه آموزش از راه دور، پرهزینهتر از ساخت مدرسه برای آنهاست که مسئولان در این مسیر گام نمیگذارند؟!
آموزش مجازی فرصتی برای دسترسی به برابری آموزشی است چرا که محدودیتهای زمانی و مکانی آموزش را از میان برمیدارد اما در شرایط فعلی به دلیل فراهم نبودن زیرساختها و در دسترس نبودن ابزار برای برخی از دانشآموزان، آنها با تبعیض آموزشی مواجه شدهاند بنابراین برای برنامهریزی درباره آموزش مجازی نمیتوان نسبت به نابرابریهای آموزشی بیتفاوت بود.
انتهای پیام/