نوروزگردی در بابل و جاذبه‌های چشم‌نوازش
شهر بابل یا مامطیر سابق با جاذبه‌های بی‌نظیر طبیعی و تاریخی‌اش سالانه گردشگران بسیاری را مجذوب خود می‌کند. این شهر علاوه بر طبیعت چشم‌نواز، آثار تاریخی متعددی هم دارد که نوروزگردی در آنها خالی از لطف و لذت نیست.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، بابل یکی از شهرهای کهنِ شمالِ ایران است و اگر قصد مسافرت در ایام عید و دیگر ایام سال را دارید، شهر بابل با دارا بودن طبیعت دیدنی و بکر و داشتن جاذبه‌های فراوان، روزهای خوب و به یاد ماندنی را برای شما رقم خواهد زد.
بهترین زمان برای مسافرت به این شهر رویایی، بهار و اردیبهشت است؛ بهار به دلیل سرسبزی و طراوت و تازگی و زیبایی و اردیبهشت به‌خاطر عطر بهار نارنج که هوش از سر می‌بَرد و همچنین زمین‌های شالیزاری و فعالیت کشاورزان زحمت‌کش و عطر دلچسب نشای برنج؛ زیبایی‌های بابل دوچندان می‌شود.
بابل که در قدیم به مه میترا معروف بود و سپس مامطیر نامگذاری شد، پیشینه تاریخی‌فرهنگی ارزشمندی در شناسنامه هویتی مازندران دارد.
شهر بابل به خاطر موقعیت جغرافیایی از مراکز مهم تشکیل بارگاه و بازار هفتگی در منطقه نیز بوده است؛ به دلیل همین موقعیت خاص ارتباطی، همواره مورد توجه و خاستگاه تجار و بازرگانان داخلی و خارجی بوده و نام بارفروش‌ده تا اواخر دوره صفویه بر این منطقه اطلاق می‌شد؛ در دوره قاجار به بارفروش معروف شد و تا مدت‌های طولانی پایتخت مازندران نیز محسوب می‌شد.
در سال 1310 که نقشه‌کشی از شهر بابل آغاز شد، به دستور پهلوی اول نام این شهر از بارفروش به بابل تغییر داده شد. بابل در لغت به معنی آب فراوان است که از نام رودخانه‌ای که از این شهر می‌گذرد، گرفته شده است.
مهران فلاح؛ رییس میراث فرهنگی و صنایع دستی و گردشگری بابل در گفت‌وگو با تسنیم بیان کرد: شهرستان بابل دارای 196 آثار تاریخی است که از این تعداد 86 اثر ثبت ملی‌شده و 110 اثر حفاظتی (تاریخی ولی بدون ثبت ملی) است، همچنین در شهرستان بابل 53 تپه وجود دارد که 6 تپه ثبت شده و 47 تپه حفاظتی است.
آشنایی با جاذبه‌های بابل
احمدزاده؛ کارشناس میراث فرهنگی بابل در گفت‌وگو با تسنیم برخی از آثار تاریخی و مکان‌های دیدنی و جذاب بابل را اینگونه برشمرد:
پل محمد حسن خان
این پل روی رودخانه بابل‌رود و در یک کیلومتری جنوب شهر بابل بنا شده است. این پل در سال 1146 یعنی زمان حکمرانی کریم خان زند و توسط محمد حسن خان؛ جد آغا محمدخان قاجار روی رودخانه بابل‌رود احداث شد. این پل به طول 140 متر و عرض 6 متر یکی از پل‌های مهم تاریخی مازندران و ایران است.
پل محمدحسن خان تا سال 1343 بزرگترین و مهمترین راه ارتباطی بخش‌های پرجمعیت گتاب و بندپی شرقی و بندپی غربی و آمل و تهران به بابل بود و در گذشته نه چندان دور بار تردد همه راه‌ها به آمل را بر شانه‌های خود تحمل می‌کرد.
مطلب قابل توجه در بنای این پل، معماری صفوی و استفاده از ساروج (سفیده تخم مرغ) در ساخت این پل زیباست. این پل در سال 1356 به عنوان یکی از آثار ملی ایران ثبت شد.
موزه مردم شناسی بابل
موزه مردم‌شناسی بابل در ساختمان شهرداری سابق بابل بنا شده است. بنای شهرداری بابل در سال 1307 به عنوان بلدیه و شهرداری احداث شد و در سال 1374 با کاربری فرهنگی در اختیار سازمان میراث فرهنگی مازندران قرار گرفت. این بنا از بهمن 1375 در جشن‌های انقلاب اسلامی به عنوان موزه باستان شناسی و مردم شناسی فعالیت خود را به عنوان تنها موزه مازندران آغاز کرد و محل برپایی نمایشگاه آثار فرهنگی شد و تاکنون هم این نمایشگاه ادامه دارد. بنای این موزه در سال 1382 مرمت شد.
کاخ شاه
در جنوب بابل، رودخانه پر آبی قرار داشت و از عهد شاه عباس اول، شکارگاه و تفرجگاه شاهزادگان و شاهان و حکام محلی بود. در سال 1310 به دستور رضاخان پهلوی بخشی از آن خشک و هموار شد و در وسط این تفرجگاه کاخی بسیار زیبا در دو طبقه با تالار‌های متعدد و مزین به گچبری‌های بسیار زیبا بنا شد. این مکان در سال 1362 به دانشگاه علوم پزشکی بابل تبدیل شد و اکنون از این کاخ به عنوان کتابخانه استفاده می‌شود.
مسجد محدثین یا جمکران ثانی
مسجد محدثین در محله افراداربن بابل؛ خیابان شیخ کبیر و به دست آیت الله ملا نصیرا در سال 1136 هجری قمری، حدود 300 سال پیش بنا شده است. مساحت این مسجد 700مترمربع و شامل شبستان و حیاط است و در محوطه مسجد که قبلا قبرستان بوده، مقبره ملانصیرا و شیخ کبیر قرار دارد. این بنا اینک به هزار و 700 متر شامل شبستان طبقه پایین و شبستان طبقه بالا وسعت یافته است.
امامزاده قاسم (ع)بابل یا آستونه
این بقعه مشهور به آستانه یا کلاج مشهد است که از آثار با ارزش قرن نهم هجری قمری و دارای گنبد مخروطی‌شکل و دارای ارتفاع 22 متر است. برای ورود به بقعه ابتدا مسجد کوچکی قرار دارد که با درب آهنی مزین شده است. این امامزاده در سال‌های 1343 توسط حاج محمد علی ایمانی از خیران منطقه مرمت و آینه‌کاری شده است. بقعه امامزاده قاسم بابل، زیارتگاه اصلی مردم بابل است که علاوه بر جاذبه‌های تاریخی و مذهبی و گردشگری در ماه محرم بخصوص در تاسوعای حسینی محل تجمع سوگواری و دسته‌های عزادار محلات این شهرستان است. به روایتی این امامزاده را یکی از نوادگان امام محمد تقی(ع) می‌دانند، البته روایات در این خصوص متفاوت است.
سقانفار کیجاتکیه
کیجاتکیه در سال 1306 در دوره ناصرالدین شاه در محله حمزه کلای بابل بنا شده است و در تاریخ آمده که دو دختر با پول جهیزیه خود و به عشق امام حسین (ع) این سقانفار یا حسینیه یا تکیه را بنا نهاده است. البته وجه تسمیه این نام به آنجا برمی‌گردد که در سال‌های دور، بیماری مهلک وبا کل این منطقه را درگیر مرگ‌ومیر کرده بود و دو دختر جوان نذر می‌کنند که برای نابودی این بیماری پول جهزیه خود را صرف ساخت بنایی برای عزاداری امام حسین(ع) کنند. بعد از دو سال هر دو دختر فوت می‌کنند و واژه "کیجا" که در فرهنگ مردم طبرستان معنی دوشیزه می‌دهد، روی این تکیه گذاشته می‌شود. واژه "سقانفار" یا "سقانپار" و "سقاتالار" در گویش مردم مازندران به اتاقک‌ها و آلاچیق‌های چوبی اطلاق می‌شود که برای گورستان‌ها و تکایا و مساجد ساخته می‌شود. نکته قابل تامل در این معماری، طرح، نقش و نگار و ظرافت سازه است که در نظر اول نگاه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. نقش‌هایی که گویی با بازدیدکنندگانشان حرف می‌زند و دنیایی از زیبایی حیرت انگیز را به همگان هدیه می‌دهند.
انتهای پیام/
