بحرین «جزیره ایمان»

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه خبری مرآة البحرین، کشور پادشاهی «بحرین»، کشوری جزیره‌ای کوچک در خلیج فارس به پایتختی شهر «منامه» است که در زبان عربی معنای «جای خواب و استراحت» را می‌دهد، این کشور همچنین به «جزیره یک میلیون نخل» نیز شهرت داشته‌ است.

اما شاید یکی از معروفترین نام‌های بحرین «جزیره ایمان» است و دلیل این نامگذاری داشتن تاریخی دیرینه در پذیرفتن دین اسلام توسط مردم این کشور است. در واقع مردم بحرین از جمله مردمانی هستند که اسلام را با رویی گشاده پذیرفته‌ و پیامبر اکرم (ص) بیشترین نامه‌ها را برای مردم بحرین نوشته بودند.

تاریخ اسلام آوردن مردم بحرین به سال هفتم هجری باز می‌گردد، هنگامی‌که «علاء حضرمی» نامه دعوت پیامبر (ص) را به «منذر بن ساوی» حاکم «هجر» در بحرین آورد. به دنبال این دعوت، منذر بن ساوی و برخی قبایل ساکن بحرین مسلمان شدند.

پس از رحلت رسول خدا و ارتداد شماری از قبایل عرب، قبیله «عبد القیس» در بحرین بر اسلام استوار ماند. صرف نظر از مسلمان بود، بحرین یکی از اصلی‌‌ترین مراکز تشییع جهان عرب نیز به شمار می‌‌آید. پیشینه و اساس این تشییع نیز به قبیله «عبد القیس» بازمی‌گردد که افراد آن از جمله یاران حضرت «علی»(ع) بودند و در جنگ «جمل» در کنار حضرت علی (ع) حضور داشتند.

این امر نخستین آشنایی آنان با «اهل بیت» علیهم السلام بود و بعدها در هر کجا بودند، حامی مذهب تشییع بودند. نام بسیاری از سران عبدالقیس در میان اصحاب امام علی (ع) و سایر امامان دیده می‌شود، به عنوان مثال «صعصعه بن صوحان عبدی» از سوی امام علی (ع) ریاست عبدالقیس کوفه را در صفین بر عهده داشت. از صعصعه، خطبه‌ها و سخنرانی‌های بسیاری در دست است که تشییع او را به خوبی اثبات می‌کند. صعصعه درکوفه بود که به وسیله‌ «مغیره بن شعبه» و به دستور معاویه به «اوال» بحرین تبعید شد و همان جا درگذشت. وی با انتخاب ابوبکر مخالفت و از امام علی(ع) جانب‌داری کرد.

به این ترتیب بحرین از عصر نخست خود به تشییع گروید. پایه و اساس این تشییع، پذیرفتن ولایت امیرمؤمنان و اهل بیت علیهم السلام است. کسانی که از عبد القیس یا بنی اسد در عراق یا ایران بودند از نزدیک با تشییع امامی آشنا شدند. البته این حرکت در بحرین به دلیل ظهور «قرامطه» در یک دوره با موانع و مشکلات بسیاری مواجه شد. قرامطه شاخه‌ای غیر رسمی از اسماعیلیان بودند که توانستند، در سال 286 هجری قمری شیعیان این منطقه را فریب داده و آنها را به خود جذب کنند. آنان بیش از دو قرن بر بحرین تسلط داشتند. اما مجددا در سال 464 هجری قمری با روی کار آمدن دولت شیعی «عیونی‌ها» که منتسب به عبدالقیس بود، ریشه‌ قرامطه‌ها در بحرین خشکانده شد.

پس از آن علما و روحانیون بحرینی حضور فعالی را در مراکز علمی شیعی عراق به ثبت رساندند و برخی از آنان به چنان مدارج بلندی دست یافتند که در شمار شخصیت‌های به نام جهان اسلام درآمدند، از جمله‌ این علما و روحانیون می‌توان به «کمال الدین میثم بن علی بن میثم بحرانی» (متولد 679 هجری) اشاره کرد که امروزه مزارش در بحرین زیارتگاه شیعیان است.

در دهه سوم قرن دهم با حمله پرتغالی‌ها، بحرین به مدت یک قرن تحت سیطره آنان درآمد، اما درسال 1031 هـ.ق شاه عباس صفوی با بیرون راندن پرتغالی‌ها، بر بحرین سیطره یافت و بحرین جزء سرزمین ایران شد، اما اغلب، حاکمان محلی عرب داشت. در دوران صفویه با اعلام تشیع امامی از سوی دولت جدید ایران، بسیاری از عالمان بحرینی راهی ایران شدند و از آن زمان بود که تاثیر پذیرفتن جریان تشییع بحرین از ایران آغاز شد.

حضور و نفوذ شیعیان در بحرین مانع از پیشرفت خوارج عمان در جزیره العرب بود. خوارج عمان از سال‌ها پیش همواره به بحرین یورش برده و به آزار شیعیان آن می‌پرداختند.

در سال 1152 نادر شاه خوارج عمان را سرکوب کرد و بحرین را به «آل مسکور» سپرد تا شیعیان بحرین اندک اندک رو به استقلال رفتند. بعدها خاندان آل مسکور با «آل خلیفه» درگیر شد و چون از آنها شکست خورد، بحرین به دست آل خلیفه افتاد که البته تحت نام و پرچم ایران حکومت می‌کردند.

از سال 1253 آل خلیفه با انگلیسی‌ها هم‌پیمان شدند و این دیار میان سلطه ایران و استعمار انگلیس و آل خلیفه اداره می‌شد. از زمانی که دولت سنی آل خلیفه با حمایت انگلیس به قدرت رسید، شیعیان بحرین که غالبا در روستاها زندگی ساده و سختی داشتند، به طور کامل عقب نگاه داشته شده و تمام تلاش دولت معطوف به محدود کردن آنان بوده و حتی در این راستا با اعطای تابعیت به اعراب غیربحرینی سعی در شکستن ترکیب جمعیت و پایین آوردن درصد جمعیت شیعه در این کشور کردند.

البته با وجود تمام تلاش‌های صورت گرفته باز حدود 75 درصد ساکنان بحرین شیعی مذهب هستند.

انتهای پیام/