آمریکا برای حفظ اعتبارش با سوریه وارد جنگ شود/ باید بیش از عراق در سوریه بمانیم

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از اندیشکده بروکینگز، کنث ام. پولاک، کارشناس برجسته مرکز مطالعات خاورمیانه سابان در اندیشکده بروکینگز، در تحلیل اوضاع کنونی سوریه مدعی می‌شود که عدم مداخله آمریکا در سوریه اعتبار دولت اوباما را به شدت تخریب می‌کند؛ جدای از اینکه مداخله در این کشور نیز تهدیدات و مشکلات بسیاری را برای دولت به همراه خواهد داشت.

آمریکا بر این باور است که رژیم سوری در جنگ کنونی داخلی خود از تسلیحات شیمیایی استفاده کرده است و این دولت اوباما را در مقابل مسئله‌ای دشوار قرار می‌دهد. واشنگتن می‌کوشد از هر اقدامی که او را به صورت عمیق‌تری درگیر جنگ داخلی سوریه می‌کند، خودداری کند. در طول دو سال گذشته، بهانه‌های دولت برای عدم مداخله اشکال بسیاری به خود گرفته و می‌توان گفت بیشرمانه شده است. ایشان خود را در پس هر بهانه‌ای که توانسته‌اند مخفی می‌کنند، از این بهانه که «نمی‌توانیم بدون اجازه روسیه کاری کنیم» تا این ادعای رئیس جمهور که نمی‌توانیم به بهای بحران انسانی در کنگو، دخالت در سوریه را اولویت بخشیم ـ این در حالی است که وی در کنگو هم کار مؤثری انجام نداده است.

با این حال، دولت به حق نگران دخالت در سوریه است. آمریکا می‌تواند در این کشور دخالت کند، حتی می‌توان انتظار داشت که آمریکا و متحدین او می‌توانند به طریقتی مثبت و امیدوار کننده به این جنگ پایان دهند. اما انجام چنین کاری نیازمند تلاشی گسترده است، چرا که در کشوری به گستردگی برابر با عراق، «حل و فصل» کردن جنگ داخلی آن نیازمند جنگی به گستردگی جنگ عراق است ـ اما ماندگاری در آن باید طولانی‌تر باشد تا از لغزش این کشور به سمت جنگ داخلی مجددی که اکنون در عراق می‌بینیم، جلوگیری شود.

بنابراین دولت هم به حق برای مداخله در سوریه تعلل می‌کند، جدای از اینکه بهانه کافی هم برای توجیه چنین سیاستی در اختیار ندارد. همچنین به تعقیب جنگ شیمیای سوریه می‌تواند سبب لغزش به سمت یک مداخله کامل شود. اول اینکه سوریه به نظر می‌رسد سوریه زیرساخت‌های شیمیایی گسترده‌ای دارد و نیروهای رژیم بنابر گزارش‌ها حجم انبوهی مواد شیمیایی در مناطق مختلف ذخیره کرده‌اند. از میان بردن همه این ذخایر، نیازمند یک اقدام نظامی گسترده است، که ورود شمار بسیاری از نیروهای عملیات‌های ویژه به خاک سوریه را ضروری می‌سازد و در نتیجه احتمال جنگ زمینی را نیز بالا می‌برد. عملیات‌های نظامی به خودی خود غیر قابل پیش‌بینی هستند و صدها عملیات هوایی و هزاران نیروی زمینی را به خود مشغول می‌کنند؛ لذا جنگی به راه می‌افتد که به طور روز افزونی گسترش پیدا می‌کند و این همان چیزی است که دولت بدون شک از آن گریزان است (حتی با اینکه همچنان احتمال غیر قابل اجتناب بودن آن وجود دارد).

با این حال استفاده رژیم سوریه از تسلیحات شیمیایی مشکلی به همین بزرگی پیش روی دولت قرار داده است. بزرگ‌ترین مسئله این است که اگر رژیم سوری بر این باور باشد که می‌تواند با خیال راحت از تسلیحات شیمیایی استفاده کند، خود این جنگ و سرریز شدن آن به کشورهای همسایه، بارها بدتر از مداخله آمریکا خواهد شد. اوضاع سوری در حال حاضر بحرانی هست و اگر رژیم واقعاً از تسلیحات شیمیایی استفاده کند، مرگ و میر افزایش یافته و اضطراب و نگرانی‌ها افزایش می‌یابد. مردم سنی در همسایگی این کشور خشمگین خواهند شد و یا خواهد مداخله آشکار دولت‌های خود در سوریه می‌شوند یا ارسال مخفیانه نیرو، تسلیحات و پول به گروه‌های شورشی در سوریه را افزایش می‌دهند. هر دوی این احتمالات ممکن و به شدت برای کشورهای درگیر آن خطرناک خواهد بود ـ همچنین مقاومت در برابر مداخله مستقیم به همین میزان خطرناک است. به طور مختصر، استفاده بلامانع از تسلیحات شیمیایی می‌تواند واکنش‌های مشابهی را در منطقه ایجاد کند و به طرق مختلفی می‌تواند منافع آمریکا را تهدید کند.

به همه این موارد باید در نظر داشت که ناکامی در صیانت از «خط قرمز»ی که پیش از این کشیده شده، خسارت سنگینی بر اعتبار و وجهه دولت اوباما وارد می‌کند و دولت در صورتی که کاری در پیش نگیرد با خطراتی جدی مواجه می‌شود ـ و این بر طرز فکر ایرانی‌ها اثر گذار خواهد بود و اسرائیلی‌ها را نیز در مورد قاطعیت آمریکایی‌ها در مورد ایران نگران خواهد کرد.

حداقل برای حال حاضر، به نظر می‌رسد راه برون رفت ساده‌ای برای دولت وجود دارد: گزینه نمایش. ساده‌ترین حرکت برای دولت آمریکا این است که هدفی مشخص و آسیب پذیری را در رژیم سوریه شناسایی کرده و آن را از بین ببرد ـ با استفاده از موشک‌های کروز یا هواپیما‌های جنگنده. این حمله می‌تواند به منزله هشداری برای سوریه باشد که در صورت آنکه رژیم دست از استفاده از تسلیحات شیمیایی برندارد بدتر خواهد شد و نمایشی خواهد بود که نشان می‌دهد واشنگتن واقعاً از خط قرمزی که ترسیم کرده، پشتیبانی می‌کند.

به نظر می‌رسد این پیشنهاد تنها گزینه مشخص پیش روی دولت است، اما مسئله اصلی واکنش رژیم سوریه است. اگر رژیم عقب بنشیند این به منزله نقطه امیدواری برای آینده جنگ داخلی این کشور است ـ به این معنا که ایشان از آمریکا بیشتر از نیروهای شورشی هراس دارند. از سوی دیگر، اگر احساس ناامیدی کنند و از شکست از شورشیان بیشتر از هر اقدام آمریکایی بترسند، به این حمله اعتنایی نخواهند کرد و هر آنچه که در اختیار دارند به کار می‌گیرند تا از شکست خود جلوگیری کنند. در این صورت، دولت واقعاً‌ برای انجام اقدام بعدی خود با دشواری جدی مواجه خواهد شد.

انتهای پیام/