مصطفی رحماندوست: «نثاری» خوب می‌دانست چه چیزی را نمی‌داند/ اخلاق ارتباطی؛ نقص عمده مدیران ما

مصطفی رحماندوست، شاعر و نویسنده کودک و نوجوان و مدیر مالی مؤسسه امیرکبیر در مراسم تودیع احمد نثاری و معارفه علیرضا برازش بع عنوان مدیران مسئول موسسه انتشارات امیرکبیر با مزاح گفت: این‌گونه مراسم، مجالس نعل و میخ است، آدم باید یکی به نعل بزند و یکی به میخ و مانند آن شعری که برای حلول ماه شوال می‌خوانند «عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت/صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت» هر دو طرف را داشته باشد.

رحماندوست گفت: بیش از دو دهه است که با آقای برازش دوست هستم و وقتی که ایشان در وزارت ارشاد مدیر شدند برایشان دسته‌گلی با روبانم سیاه فرستادم، زیرا برای آدمی مثل او که این سابقه درخشان را در پژوهش و نویسندگی دارد حیف است که مدیر یا سانسورچی وزارت ارشاد شود.

وی ادامه داد: آثاری که ایشان در زمینه پژوهشگری قرآن و حدیث و فقه انجام داده و رسانه‌های دیجیتال و نرم‌افزارهایی که تولید کردند، به اعتقاد بسیاری توانستند عمر اجتهاد را 15 سال کم کنند. امیدوارم بعد از گذشت مسئولیت آقای برازش در موسسه امیرکبیر از ایشان به نیکی یاد شود.

این شاعر کودک با بیان اینکه دوستی من با آقای نثاری به همین موسسه امیرکبیر برمی‌گردد، افزود: از نظر من سه نفر در مسئولیت‌شان در کشور ما بسیار موفق و خدمتگذار بودند: یکی مهندس مهدی فروزان، دیگری آقای اشعری و امروز می‌گویم که نفر سوم آقای نثاری است. این موفقیت نه به دلیل نوع مدیریت اوست بلکه از این جهت است که در زمانه ما که مدیریت بر دل‌ها و مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی به مقام بالاتر هیچ جایی ندارد ایشان دارای مرام و رفتاری انسانی بود و همین رمز توفیقش بوده است.

رحماندوست گفت:  نثاری خوب می‌دانست که چه چیز را نمی‌داند و این ویژگی مهمی است؛ وقتی پای تخصصی به میان می‌آمد که او در آن صاحب‌نظر نبود به نظر متخصصان احترام می‌گذاشت و هر گاه با ابداع و نوآوری پیشنهادی ارائه می‌شد با دقت به آن‌ها می‌اندیشید و پس از به نتیجه رسیدن برای آن‌ها هزینه می‌کرد. نثاری دغدغه گرفتاری‌های همکاران را داشت، اگر کسی از همکاران بدهی، بیمار یا مشکلی داشت آن‌ها را می‌دانست و به خاطر می‌سپرد و در حد توان برای رفع آنها تلاش می‌کرد.

وی با بیان اینکه در مدیران امروز ما این اخلاق ارتباطی کمتر یافت می‌شود، افزود: اخلاق ارتباطی و دغدغه همکاران را داشتن از نکات مثبت آقای نثاری بود. او همواره در پایان ماه نگران و آشفته بود تا بتواند حقوق کارکنان موسسه را به موقع به آن‌ها بدهد تا کسی با مشکل مواجه نشود. اگر مؤسسه امیرکبیر امروز دارای وزن و اعتباری است و به جای مهمی رسیده است به دلیل مولفان و پدیدآورندگان کتاب است و آقای نثاری این مهم را می‌دانست و به آن اهمیت می‌داد.

رحماندوست ادامه داد: ایشان با اینکه به طور دقیق مرزهای اعتقادی را پاس می‌داشت اما حرمت اهالی قلم را نگه داشت و توانست ارتباط خوبی با آن‌ها برقرار کند. او اگر برای مولفان و کارکنان پول نداشت لااقل روی خوش داشت؛ با این ویژگی‌ها آدم احساس می‌کرد که هر کمکی که ئمی‌تواند باید انجام دهد تا این چرخ همچنان بچرخد. به همین دلایل در سال 90 با همکاری او توانستیم 106 عنوان کتاب کودک و نوجوان چاپ کنیم که البته این تعداد در سال پیش به دلیل وجود مشکلات مالی و کاغذ تکرار نشد.

وی در پایان از آبروبخشی نثاری به موسسه امیرکبیر تشکر کرد و گفت: از اینکه روحیه انسانی را به من یاد دادند از او تشکر می‌کنم و توصیه می‌کنم ‌دیگر به سمت مسئولیت نروند، اگرچه کسی که نان ریاست را خورده باشد به سختی می‌تواند آن را رها کند.

انتهای پیام/