راجر واترز: دیوار حائل اسرائیل ۱۰۰ برابر هولناک‌تر از دیوار برلین است/اسرائیل یعنی آپارتاید
خبرگزاری تسنیم: راجر واترز در مصاحبه ای با آلون هادر، خبرنگار یک روزنامه حامی رژیم صهیونیستی می‌گوید: دیوار حائل اسرائیل صد برابر وحشتناک‌تر از دیوار برلین است؛ دیوار برلین سالها است که تخریب شده، ولی دیوار حائل همچنان پا بر جاست.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، 15 شهریور ماه امسال یعنی 6 سپتامبر 2013 میلادی در شهر «دوسلدورف» آلمان یک جشن تولد بزرگ برگزار شد؛ جشن تولد 70 سالگی یک هنرمند شناخته شده، هنرمندی که همچنان با آن سن می‌خواست هنرش را به رخ بکشد و روی صحنه حاضر شود. جشن تولد در ورزشگاه «اسپریت» با حضور هزار نفر برگزار شد؛ اما این مراسم حاشیه‌هایی به همراه داشت.
راجر واترز (Roger Waters) یکی از بنیانگذاران پینک فلوید ( pink floyd ) و از برجسته‌ترین چهره‌های موسیقی راک امسال جشن تولد 70 سالگی‌اش یک بار دیگر قطعه «دیوار» (The Wall) را که از آن به عنوان شاهکار موسیقی راک و مهم‌ترین اثر پینک‌فلوید یاد می‌شود، اجرا کرد. این اجرای چند رسانه‌ای که با نمایش فیلم «دیوار» همراه بود از سوی منتقدان به عنوان «رویدادی به یادماندنی» و «یکی از رویدادهای مهم تاریخ موسیقی راک» یاد شد. اما جامعه یهود کشور آلمان به خاطر آنچه که «تبلیغات ضدیهود» خواند، این کنسرت را تحریم کرد. این همه ماجرا نبود؛
واترز در کنسرت تولد 70 سالگی‌اش باز مانند همه کنسرت‌هایی که از سال 2010 تاکنون در کشورهای اروپایی برگزار کرده، یک «خوک بادکنکی عظیم» را که بر سینه‌اش «ستاره داوود» نمایان بود، روی صحنه آورد. این نمایش خشم صهیونیست‌ها را برانگیخت و واترز را به یهودی‌ستیزی متهم کردند. بدین ترتیب جشن تولد 70 سالگی راجر واترز جریان رسانه‌ای دیگری با محور عقاید این موسیقیدان درباره رژیم صهیونیستی ایجاد کرد.
همین کنسرت هفته پیش از تولد واترز در برلین هم برگزار شد. برخی از ناظران و منتقدان آن را با «تبلیغات ضدیهود نازی‌ها در بازی‌های المپیک 1936 در برلین» مقایسه کردند. راجر واترز اما اتهام یهودی‌ستیزی را رد کرد و گفت کنسرت او و جلوه‌های ویژه‌ای که روی صحنه به کار گرفته است، بر ضد جنگ و فاشیسم کنونی طراحی شده‌اند.
اینها نخستین عکس‌العمل‌های راجر واترز ستاره موسیقی راک و چهره برجسته گروه پینک فلوید در برابر مسائل سیاسی و اجتماعی نبوده است. او همواره در صحنه سیاسی نیز فعال بوده؛ برای مثال او از سیاست‌های تهاجمی جرج دبلیو بوش، رئیس‌جمهور آمریکا در افغانستان و عراق یا سرکوب جنبش‌های دموکراسی‌خواهی در چین انتقاد کرده است. واترز در سال 2006 میلادی، به درخواست فلسطینی‌ها، کنسرتش را از شهر تل‌آویو در سرزمینهای اشغالی، به دهکده عرب‌نشین «نوه شالوم» منتقل کرد.
بدین ترتیب ستاره جهانی پینک فلوید همواره از نظر سیاسی چهره‌ای بحث‌برانگیز قلمداد می‌شود و به همین دلیل با نوعی بایکوت رسانه‌ای توسط دنیای غرب مواجه شده است. بدیهی است که پرداختن به وجوهی از عقاید و عکس‌العمل‌های چنین هنرمندی، به معنای پذیرش کامل اعتقادات او نیست، اما پرداختن به حقایقی ناگفته حول محور یک شخصیت جهانی از این نظر برای ما اجتناب ناپذیر است که دیگر ابعاد شخصیتی و اعتقادی واترز در سطح وسیع جهانی حتی به شکل مبالغه آمیز خود، مورد پرداخت رسانه‌ها قرار گرفته است؛ در آنچه که امروز جنگ نرم رسانه‌ای خوانده می‌شود، پرده برداشتن از همه حقایق، شاید وظیفه‌ای است که بهترین سلاح باشد.
به هر حال راجر واترز، موسیقیدان برجسته سبک راک، این سالها به عنوان شخصیتی شناخته شده که سالیان سال از مخالفان سیاست‌های رژیم صهیونیستی در برابر فلسطینیان است؛ واترز در مقاطع مختلف و صحبت‌های مکرر دولت اسرائیل را با دولت آفریقای جنوبی در زمان آپارتاید (تبعیض نژادی) مقایسه کرده و می‌کند.
درباره «راجر واترز»، «پینگ فلوید» و «دیوار»
جورج راجر واترز ششم سپتامبر 1943 در کمبریج به دنیا آمد و در همانجا بزرگ شد. به تحصیل در رشته معماری پرداخت و 1965 به همراه دوستان دانشگاه‌اش گروه پینک فلوید را بنیان گذاشتند. علاوه بر نوازندگی در گروه، کار ساخت ترانه‌های غمگین و پراحساس و همچنین ملودی‌های تاثیرگذار را انجام می‌داد. او از موسیقی بومی(فولک) و بلوز تاثیر گرفته و اکثر سروده‌هایش درباره جنگ و تباهی است.
دوران کودکی واترز دوران خوبی نبود؛ در آغازین ماه‌های زندگی پدرش را از دست داد؛ «اریک فلچر واترز» یک کمونیست و صلح‌طلب تند و تیز بود؛ در جنگ جهانی دوم جنگید و در نبردی در آنزیو در 1944، وقتی که فرزندش راجر تنها 5 ماه داشت، کشته شد. راجر به این فقدان در برخی از آثار خود، به خصوص در «برش نهایی» که 1983 عرضه شد و راجرز آن را به پدرش تقدیم کرد و ترانه‌ای به نام «وقتی ببرها آزاد شدند» و در فیلم «دیوار» اشاره کرده است. وی در آلبوم «دیوار» از کودکی خود سخن می‌گوید، آلبومی که او و گروه پینک فلوید را به شهرتی جهانی رساند.
گروه پینک فلوید (از چپ): راجر واترز، نیک میسون، سید برت و ریک رایت
گروه پینک فلوید در 1983 از هم پاشید و واترز فعالیت‌های خود را به شکل انفرادی و مستقل دنبال کرد. «برش نهایی» آخرین همکاری راجر واترز و گروه پینک فلوید است و امضای واترز بر آن کاملا مشهود است. شعر و آهنگ‌های این آلبوم تماما از این هنرمند است. این آلبوم در دوران جنگ بر سر جزایر فالکلند تهیه شده و زیر عنوان آن چنین است: «مرثیه‌ای برای رویای پس از جنگ».
این موسیقیدان که در حوزه‌های آهنگسازی، شاعری، خوانندگی، تهیه‌کنندگی و نواختن گیتار بیس، فعالیت می‌کند در سبک‌هایی چون «پراگرسیو راک»، «سایکدلیک راک»، «آرت راک»، «هارد راک»، «آوانگارد»، «اپرا» کار کرده است.
راجر واترز همواره می‌کوشد با آثارش شنوندگان و مخاطبان خود را تکان داده و ذهن آنان را بیدار کند. ترانه‌های او با وجود اینکه از مضامین پررنگ فلسفی بهره می‌برند اما همواره به گونه‌ای روایت می‌شوند که شنونده به راحتی قادر به فهم و درک پیام‌ها است. «جدایی از ریشه»، «غریبگی و بیخانمانی انسان معاصر» از جمله موضوعاتی است که او سعی دارد در آثارش به آنها بپردازد. نقدهای اجتماعی و اخلاقی هم یکی از عناصر همیشگی ترانه‌ها و ساخته‌های راجر واترز است. آلبوم مفهومی اخیر او با عنوان «Amused to death» رسانه‌های غرب را به باد انتقاد می‌گیرد و از اطلاع‌رسانی نادرست و کتمان حقیقت توسط آنها سخن می‌گوید.
در1990 راجر واترز به مناسبت فروپاشی دیوار برلین به همراه شماری از ستارگان موسیقی به روی صحنه رفت و با نمایش و اجرایی به یادماندنی از «دیوار» صدها هزار تماشاگر حاضر در میدان «پوتسدام» در برلین را به وجد آورد. صدها میلیون نفر نیز این کنسرت عظیم را از طریق پخش زنده دنبال کردند. «دیوار» در کنار آلبوم‌های «نیمه تاریک ماه»، «کاش اینجا بودی» و «جانوران» از آثار به‌یادماندنی پینک فلوید محسوب می‌شود؛ اما در میان این آثار همچنان «دیوار» جایگاه بلندتری دارد. پینک فلوید برای نخستین بار در 1980 آلبوم «دیوار» را با موضوعات «جنگ»، «هراس» و «تنهایی و بی‌پناهی» انسان منتشر کرد و با اقبال گسترده‌ای در سراسر جهان مواجه شد. آلبوم دیوار در میلیون‌ها نسخه به فروش رفت و از مهم‌ترین آثار تاریخ موسیقی راک و به عنوان شناسنامه پینک فلوید به‌شمار می‌آید.
مهم‌ترین ویژگی «دیوار» همچون آثار دیگر پینک فلوید، استفاده از اشعار فلسفی، تجربیات صوتی و اجراهای زنده پیچیده و بلند است. «دیوار» از سویه‌های اتوبیوگرافیک هم برخوردار است. خاطرات جنگ جهانی دوم و یتیم‌ماندن پیرمرد 70 ساله موسیقی راک از 5 ماهگی، در «دیوار» بیان موسیقایی و عاطفی یافته است. او در مصاحبه‌ای اظهار کرده است که زندگی گذشته‌اش موسیقی او را از نظر محتوایی عمیقا تحت تأثیر قرار داده. دوستداران و مخالفان راجر واترز از هر گروه و با هر اعتقادی، دست‌کم در یک نکته اتفاق نظر دارند و آنهم پیچیدگی این هنرمند و زبان تند و تیز او است.
گفت‌وگوی روزنامه صهیونیستی با واترز درباره اعتقادات ضد‌صهیونیستی‌اش
راجر واترز چندی پیش با «آلون هادر»، خبرنگار صهیونیست یک روزنامه طرفدار رژیم اشغالگر قدس مصاحبه کرد و بی‌پروا اعتقاداتش را درباره رژیم صهیونیستی به زبان راند؛ کاری که در غرب از کمتر کسی بر می‌آید. به گفته ناظران حتی آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان در غرب تحت کنترل مستقیم لابی صهیونیستی است و کوچکترین انتقاد از این رژیم بالاترین مجازات‌ها را در بر دارد. انتقاد از سیاست‌های این رژیم خیلی زود با اتهاماتی چون طرفداری از نازیسم، دشمنی با یهود و ضدیت با آزادی ادیان و اندیشه‌ها روبرو می‌شود و در برخی کشورها مجازاتی که برای آن در نظر گرفته شده از مجازات فعالیت‌های الحادی و ضد خدا و ترویج شیطان‌پرستی بسیار بالاتر است. بر طبق قانون برخی کشورها هر کسی مجاز است خطاب به خداوند ناسزا بگوید، اما مجاز نیست حتی در خفا درباره یهودیان و مدافعان رژیم صهیونیستی حرف غیرمتعارفی بزند.
راجر واترز در چنین شرایطی با یک روزنامه صهیونیستی مصاحبه کرده است. در ترجمه متن عبری این مصاحبه که توسط «موسسه آگاهی از اوضاع خاورمیانه» منتشر شده است، راجر واترز اشغال فلسطین توسط اسرائیل را به «آپارتاید» (تبعیض نژادی) در کشور آفریقای جنوبی تشبیه کرده و می‌گوید: «سرزنش مردم فلسطین به خاطر دفاع از سرزمین‌هایشان مانند سرزنش کسی است که حق و حقوق‌اش مورد تهاجم و تجاوز قرار گرفته است؛ قربانی نمی‌تواند گناهکار باشد.»
واترز که رژیم اشغالگر فلسطین را «تحریم فرهنگی» کرده، قصد دارد تا زمانی که اسرائیل از اعمال ضد انسانی‌اش دست بر نداشته، در هیچ جایی از سرزمینهای اشغالی کنسرت اجرا نکند. وی همچنین اجازه انتشار آثارش در اراضی اشغالی توسط صهیونیست‌ها را نمی‌دهد. واترز اخیرا اعلام کرده که موافق تصویب قانون تحریم سرمایه‌گذاری در فلسطین اشغالی و مخالف حمله آمریکا و متحدانش به سوریه است.
متن مصاحبه راجر واترز موسیقیدان برجسته جهان با خبرنگار یکی از روزنامه‌های حامی رژیم اشغالگر قدس را در زیر می‌خوانید؛
هادر: کشور اسرائیل از معدود کشورهای خاورمیانه است که هنرمندی مانند شما می‌تواند آزادانه و بدون هیچ ترسی عقایدش را ابراز کرده و حقانیت خود را ثابت کند.
واترز: تلاش‌های من برای اثبات حقانیت‌ام بی‌تاثیر بوده و خواهد بود، مگر اینکه مشروعیت اسرائیل را بپذیرم! هرگز به یاد ندارم موسیقیدان مشهوری توانسته باشد بر سیاست‌های اسرائیل تاثیر گذار باشد، مگر اینکه مشروعیت اسرائیل را پذیرفته باشد.
هادر: هنرمندان بین‌المللی که مخالف عقاید شما هستند بر این باورند که شما نباید هنر و سیاست را با هم بیامیزید.
واترز: من از استدلال‌های آنها به خوبی آگاهم و می‌دانم که اعتقاد دارند راجر واترز آهنگساز کوچکی است که قصد دارد خودنمایی کند! ولی این صفات از مشخصه‌های آهنگسازی«آلیشا کیز» (از منتقدان واترز که در فلسطین اشغالی اجرای کنسرت داشت) است.
هادر: شما سعی دارید که او (آلیشا کیز) را فردی نا‌موفق بخوانید، ولی آلیشا به اسرائیل آمد و اجرای موفقی را پشت سر گذاشت.
واترز: آلیشا زن بالغ و مستقلی است و حق دارد که بنابر خواسته‌های خود عمل کند.
هادر: هواداران شما از خط و مشی شما رنجیده خاطر هستند.
واترز: من از هوادارانم می‌خواهم مرا درک کنند و بدانند که من بر طبق اعتقادم منتقد اسرائیل هستم.
هادر: چرا شهروندان اسرائیلی را که هوادار شما هستند از اجرای آثارتان محروم کرده‌اید.
واترز: اعتراض‌های من به دنبال مشاهده پست‌های بازرسی، نیروهای اشغالگر، شهر جنین و ساخت شهرکها صورت گرفته. آیا باید برای نشان دادن اعتراضاتم، در حرکتی نمادین خود را به کاخ باکینگهام زنجیر می‌کردم؟ این قطعا راه حل موثری برای اعتراض به عملکرد اسرائیل در قبال مردم فلسطین نیست و فکر می‌کنم عدم اجرای آثارم در اسرائیل و عدم موافقت با انتشار آثارم در آنجا راه مناسبتری است.
هادر: اما تحریم فرهنگی اسرائیل گامی استثنائی و بزرگ است.
واترز: فعالان سفیدپوستی که در خارج از مرزهای آفریقای جنوبی شروع به سازماندهی اعتراضات و بیداری افکار عمومی کردند، معتقد بودند که سیستم حاکم بر آفریقای جنوبی سیستم درستی نیست و باید بر انداخته شود. این جنبش در طول سالها به آرامی پیش رفت تا باور به «تحریم فرهنگی» شکل گرفت. تنها دلیل اعمال این تحریم، اثر بخش بودن آن است.
هادر: شما درباره تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی صحبت می‌کنید، حال آنکه این موضوع با حکومت ما بسیار تفاوت دارد.
واترز: در سرزمینهای اشغالی، یهودیان بر اساس قوانین مدنی اداره می شوند و قوانین کاملا متفاوتی برای فلسطینی ها و اعراب، که تحت قوانین نظامی هستند وجود دارد. بدون شک، این قوانین نظامی کاملا مشابه قوانین قدیمی عبور و مرور در آفریقای جنوبی است، حکومتی که آپارتاید(تبعیض نژادی) نامیده می شد. آپارتاید به معنای جدایی مردم بر اساس نژاد است، حکومتی که نژاد حاکم را بر دیگر نژادها برتری داده و بر آنها حکمرانی می‌کند. جنایت آپارتاید هر روزه در سرزمینهایی اشغالی مشاهده می‌شود. دولت اسرائیل بر اساس نژاد مردم، قوانین متفاوتی برای یهودیان واعراب وضع کرده است.
هادر: فراموش نکنید که نتانیاهو حامی برپایی دو دولت مستقل بوده و بدون هیچ پیش شرطی فلسطینی‌ها را به مذاکرات در این مورد فرا خوانده است.
واترز: برخی از سیاستمداران نظراتی در مورد تاسیس دو دولت داده‌اند ولی بر اساس شواهد و مدارک موجود، نشانی از راستی گفتار آنها وجود نداشته و دولت اسرائیل همچنان در حال اشغال سرزمینهای فلسطین و شهرک‌سازی است.
هادر: دولت اسرائیل هرگز زمین‌های جدیدی را اشغال نکرده است. اسرائیل، در هر فرصتی اعلام کرده که این شرایط موقتی است. هیچ شهروند اسرائیلی وجود ندارد که خواستار صلح و آرامش نباشد.
واترز: نقشه فلسطین و گسترش روز به روز اراضی اشغالی اسرائیل حاکی از یک شرایط موقتی نیست، دولت اسرائیل در حال اضافه کردن به اراضی و شهرک‌های خود است. همانطور که مشاهده می‌شود، آنها عملا به شرق اورشلیم و بلندی‌های جولان نفوذ کرده‌اند.
هادر: شما تصویری از سیاه و سفید، بدها و خوب‌ها ترسیم کرده‌اید. آیا فلسطینی‌ها سزاوار سرزنش شدن نیستند؟
واترز: سرزنش کردن فلسطینی‌ها درست مانند سرزنش کردن کسی است که به حق‌اش تجاوز شده و قربانی بی‌عدالتی قرار گرفته است. قربانی هیچگاه گناهکار محسوب نمی‌شود. در مورد فلسطینی‌ها باید بگویم که آنها در سال 1948 توسط نیروهای ارتش اسرائیل از سرزمینهای خود رانده شده‌اند و از آن پس اجازه ورود به خانه‌هایشان را نداشته‌اند. آنها قربانی هستند و مقاومت آنها در برابر اشغالگران اجتناب ناپذیر و طبیعی است، هر چند ممکن است کسی با شیوه مقاومت آنها موافق نباشد.
هادر: شما قرار بود که مرد دوست داشتنی صلح باشید ولی اکنون اقدام به تحریم اسرائیل کرده‌اید. آیا این شیوه درستی برای ایستادگی است؟
واترز: بله، درست همانند اتفاقی که در آفریقای جنوبی افتاد. در پایان، طرح تحریم موثر بود. اتفاقا در آنجا تنها دولتی که از نژاد سفیدپوست آفریقای جنوبی حمایت می‌کرد، اسرائیل بود. اگرچه اوضاع کنونی آفریقای جنوبی به معنای واقعی بی‌عیب و نقص نیست، ولی رویکردهای تبعیض نژادی در آن دیده نمی‌شود. قصد و هدف من این است که وضعیتی مشابه را در اسرائیل ایجاد کنم.
هادر: آیا شما در خانواده‌ای سیاسی پرورش یافته‌اید؟
واترز: پدر و مادرم کمونیست‌های شناخته شده‌ای بودند. منزل ما مملو از مستندات جرائم بی‌رحمانه مکتب نازی و رایش سوم بود. در دوران جوانی نتایج حاصل از آن را به چشم دیده‌ام. مادر من، که سال گذشته در سن 96 سالگی درگذشت، به منظور فراهم کردن آرامش مردم، بیشتر عمر خود را به فعالیت‌های سیاسی مشغول بود.
هادر: در همان جنگها، زمانی که 5 ساله بودید، پدرتان کشته شد.
واترز: پدر من به عنوان عضوی از ارتش انگلیس در جنگ با نازی‌ها در جنوب ایتالیا کشته شد. قبل از جنگ، پدر من معلم مدرسه جورج مقدس اورشلیم بود. او فلسطین و مردم آن را از صمیم قلب دوست می‌داشت و من به واسطه پدرم احساس وابستگی به این کشور دارم. زندگی سیاسی و حس من نسبت به این کشور، مرا مشتاق حمایت مردم فلسطین کرده است. اگر پدر و مادر من انسان‌های عاقلی نبودند، امروز من انسان دیگری بودم. از اینکه والدین خوب، متفکر و معقولی داشتم احساس خوشبختی می‌کنم.
هادر: دیوار حائلی که بین اسرائیل و فلسطین وجود دارد، دیوار نیست بلکه حصاری جدا کننده است که به دنبال بمب گذاری‌های ساکنان مناطق خودگردان فلسطین ساخته شده. آیا شما همچنان این حصار را نماد تفکیک قومی و نژادی می‌بینید؟
واترز: به موضع رسمی همه دولت‌های اسرائیلی در نسلهای مختلف توجه کنید، آنها همیشه اظهار می‌کردند و می‌کنند که دولت اسرائیل نیازمند حائلی برای دفاع است، ولی با نگاهی به نقشه در می‌یابید که به طور مداوم سرزمینهایی را اشغال کرده و آنها را به سرزمینهای خود ضمیمه کرده‌اند. چرا وانمود می‌کنید که دیوار حائل به منظور حفظ امنیت ساخته شده است. همانطور که قبلا معین کرده‌اید، شما در پی مرزهای سبز و یا همان مرزهای 1967 هستید. ولی این هم دروغ بزرگ دیگری از سوی شماست. با وجود اینهمه دروغ، چگونه می‌توان به سوی صلح گام برداشت؟
هادر: آیا مقایسه دیوار حائل و دیوار برلین ممکن است؟
واترز: دیوار شما صد برابر وحشتناک‌تر از دیوار برلین است. در حالیکه دیوار برلین سالها قبل ویران شده، دیوار حائل شما هنوز وجود دارد.
هادر: شما فقط انتقاد می کنید. در قبال هرج و مرج موجود در خاورمیانه، وظیفه غرب چیست؟
واترز: به نظر من غرب در گام اول باید خاورمیانه را به حال خود رها کند و شما (اسرائیل) را بهترین فرمانروای منطقه نداند. نیروهای نظامی را در اختیارتان قرار ندهد. اگر قصد جنگ دارید، یا می‌خواهید از خود دفاع کنید می‌توانید از تکه‌های سنگ استفاده کنید! اجازه ندهیم جنگ به صنعتی درآمدزا تبدیل شود. روزی در حیاط منزل خود مشغول بازی هستیم و چند لحظه بعد پای خود را از دست می‌دهیم. چرا؟
هادر: اخیرا 70 سالگی خود را جشن گرفته‌اید. آیا برای باقی عمر خود برنامه‌ریزی کرده‌اید؟ تا چه سنی قصد نواختن دارید؟
واترز: هنگامی که سخن از اجرا بر روی صحنه باشد، اصلا به سن و سال توجه نمی‌کنم، ولی در زندگی شخصی‌ام در مورد سن و سال خود اندیشیده‌ام. رسیدن به سن 70 سالگی بدون احساس ترس از پیری و ناتوانی امکان پذیر نیست.
انتهای پیام/
