سوره «فجر» سوره امام حسین(ع) است، در فرائض و نوافل بر آن مداومت کنید

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، آیت‌الله حسن عالمی، عضو مجلس خبرگان رهبری در سخنرانی پیش از خطبه‌های نماز جمعه امروز 24 آبان‌ماه، پیرامون فلسفه قیام سیاسی عبادی امام حسین(ع) به بیان مطالبی پرداخت.

وی در ابتدای سخنان خود گفت: یازدهم محرم روز بسیار جان‌سوزی است. در چنین روزی عمر سعد دستور می‌دهد همه کشته‌شدگان لشگر خود را جمع‌آوری و سپس دفن کنند، اما بدن‌های مطهر امام حسین(ع)، یاران و فرزندانش همچنان در مقابل آفتاب باقی می‌ماند. چنین لحظاتی دل هر انسانی را می‌سوزاند که ببیند بدن‌های مطهر امام حسین(ع) و یارانش قطعه‌قطعه شده، در زیر سم ستوران قرار گرفته و اسب‌های تازه نعل شده بر آن‌ها تاخته‌اند، و این بدن‌ها همچنان در مقابل آفتاب می‌مانند تا روزی فرا می‌رسد که زنان بنی‌اسد برای دفن ابدان طاهره شهدا به کربلا می‌آیند و مردان با این حرکت به غیرت آمده و خود بر دفن بدن‌ها اقدام می‌کنند. دوازدهم محرم نیز به نقلی روز شهادت امام سجاد(ع) محسوب می‌شود که با فاصله سی و چند ساله از حادثه عاشورا اتفاق افتاد.

سوره فجر؛ سوره امام حسین(ع) است/ بر خواندن این سوره در فرائض و نوافل مداومت کنید

آیت‌الله عالمی در ادامه سخنان خود افزود:‌ از امام صادق(ع) روایتی پیرامون سوره فجر آمده است که این سوره، سوره امام حسین(ع) است. از امام صادق(ع) سوال می‌کنند که چرا این سوره، سوره امام حسین است؟ ایشان فرمودند: چون در این سوره شریفه آیه‌ای آمده است و در آن خدا فرموده است «یا ایتها النفس المطمئنة، ارجعی الی ربک راضیة مرضیة فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی»، بعد امام می‌فرمایند: «این سوره را مراقبت کرده و در فرائض و نوافل خویش بخوانید. در نمازهای واجب و مستحب از این سوره استفاده شود و به جای سوره‌ای که در نماز باید خواند این سوره را قرائت کنید. کسی که بر این امر مداومت کند خداوند عالم در بهشت این نمازگذاری را که این سوره را انتخاب کرده نزد امام حسین(ع) جایگاه می‌یابد».

وی تصریح کرد: سیدالشهدا(ع) از مقام و منزلت بسیاری برخوردار است. علاوه بر همه کمالات و مقام‌هایی که خداوند به این امام داده، از خود رسول این روایت مطرح شده است که «امام حسین(ع) گوشت بدنش، گوشت من است و خون بدنش، خون من است». در توضیح این سخن نبی اسلام روایتی آمده که «آن روزی که امام حسین(ع) متولد شد، بعد از تولدش، شیرخوردن از هیچ زنی را نپذیرفت. او را نزد رسول آوردند و رسول خدا سبابه خود را در دهانه امام گذاشتند و از انگشت سبابه پیغمبر شیر خورد. در متن آمده است. امام حسین(ع) سه روز اینگونه ارتزاق کرد و طی این سه روز در بدنش گوشت رویید و بر خون بدنش افزوده شد و چون اینگونه بوده به معنای واقعی کلمه خون امام حسین(ع)، خون ایشان و گوشت بدنش گوشت بدن رسول خدا است.

عضو مجلس خبرگان رهبری اظهار داشت: نبی اسلام(ص) برای آوردن دین خدا و تبلیغ آن تلاش‌های بسیاری انجام داد که از رسول نقل شده است: «هیچ پیغمبری به اندازه‌ای که من  از دست نادانان و دشمنان آزار کشیدم اذیت ندید». این سخن در صورتی نقل شده است که از میان پیامبران، نوح 950 سال به نص قرآن کریم پیغمبری کرده و طی این سال‌ها آزارهای فراوان را تحمل کرده است. معنای سخن نبی(ص) این است که تمام آزارهایی که طی 950 سال متحمل شده مجموعاً به اندازه آزارهایی نیست که رسول خدا در 23 سال از نبوت‌اش متحمل شده است. پیامبر این آزارها را برای دین و اسلام تحمل کرد و می‌خواست دین را از وحی گرفته و در میان مردم تبلیغ و ترویج کند تا مردم مسلمان شده و مسلمان بمانند. امام حسین وقتی می‌بیند این اسلامی که جد بزرگش برای آن انقدر زحمت کشیده در خطر واقع شده، اقدام به قیام می‌کند تا اسلام و دینی که رسول اسلام آن را دریافت کرده است، محفوظ بماند.

بنی‌امیه آئین باطلی را با اسلام آمیخته بود

آیت‌الله عالمی با اشاره به سخنی از امام حسین در بحار الانوار جلد 44 گفت: امام حسین(ع) فلسفه قیام خود را این چنین معرفی می‌کند: «دلیل این حرکت آن است که اسلامی که از سوی حق آمده بر آن عمل نمی‌شود باید محافظت شود؛ بنی‌امیه باطلی را به میان آورده‌ و با اسلام آغشته‌اند که در میان مردم بدان عمل می‌شود و کسی هم از عمل به آن نهی نشده و با آن به مبارزه نمی‌پردازد». حسین‌بن‌علی(ع) خود و یارانش را می‌آورد تا با به شهادت رسیدن آن‌ها، دینی که از جد بزرگوارش رسیده، باقی بماند.

با اسلام باید خداحافظی کرد اگر یزید با مردم بیعت کند

وی در این بخش از سخنان خود تأکید کرد:‌ اسلام وقتی ماندگار می‌شود که شخصیت، امیر و فرمانروایی برای مسلمان‌ها داشته باشد که هم اسلام را بشناسد، هم قدرت اجرا کردن احکام آن را داشته باشد و هم آن را پیشه خودش قرار دهد. ولی در زمان امام حسین(ع) اینگونه نبود. امام حسین در سخنی می‌فرماید: «به خدا باید رجوع کرد، با اسلام باید خداحافظی کرد، اگر کسی مثل یزید برای حکومت مردم انتخاب شود و مردم با یزید بیعت کرده باشند»؛ یزیدی که جرثومه همه پلیدی‌ها است برای خلافت مردم انتخاب شده بود.

دولت یزید با قتل امام حسین(ع) آغاز و با ویرانی کعبه به پایان رسید

عضو مجلس خبرگان رهبری در معرفی یزید طبق اسناد تاریخی موثق گفت: یزید وحی را انکار می‌کرد، مردی عشرت‌جو و شرابخوار بود و به فسق شهرت داشت. خود افراد در آن حکومت می‌گویند سه حادثه بسیار بد در مدت حکومت یزید اتفاق افتاد: شهادت امام حسین(ع) اولین اتفاق آن بود. واقعه حره دومین حادثه بود که یکی از حوادث تلخ، شوم و شرم‌آوری بود که پیش آمد. در جریان این حادثه بیش از 70 نفر صحابه رسول از مهاجرین و انصار شهید شدند و عددی مشابه این عدد از حافظان قرآن به شهادت رسیدند. حادثه سوم خراب کردن و آتش زدن کعبه بود که در جریان عبدالله‌بن‌زبیر اتفاق افتاد. امام حسین(ع) قطعاً نمی‌توانست تحمل کند یزیدی که به این حد پلید و آلوده است، به جای جدش بنشیند. ذهبی، یکی از علمای اهل سنت یزید را اینگونه معرفی کرده است: یزید، ناصبی غلیظ و تندخو بود و از هیچ معصیت و منکری روی‌گردان نبود. دولتش با قتل از امام حسین(ع) آغاز شد و ویرانی کعبه به اتمام رسید.

آیت‌الله عالمی ادامه داد: وقتی چنین کسی برای جایگاه مقدس و جایگاه پاکیزه‌ای انتخاب می‌شود علی‌القاعده امام حسین(ع) را آن را نمی‌پذیرد و باید با به هر قیمتی با آن مبارزه می‌کند تا مسند از وجود چنین فردآلوده‌ای پاکیزه بماند. تاریخ را که نگاه کنیم می‌بینیم امام حسین(ع) برای اینکار چه بهایی را پرداخته است. امام حسین(ع) وجود ذی‌قیمتی بود که رسول خدا ایشان و برادرش را «سیدا شباب اهل جنة» مورد خطاب قرار داده است. پیامبر اسلام آن قدر به امام حسین(ع) محبت و علاقه نشان می‌داد تا حدی که یکبار در حال نماز به سجده رفته بود، امام حسین در دنیای کودکی مشغول بازی بود و بر دوش پیامبر اسلام سوار شد. پیامبر به این جهت آنقدر سجده خود را طولانی کرد تا امام حسین از ایشان جدا شود. طبیعی است امام حسین(ع) با فردی مثل یزید بیعت نمی‌کرد.

انتهای پیام/