به بهانه مرگ قصاب کودکان، زنان و سالخوردگان فلسطینى

به گزارش خبرگزاری تسنیم، «آریل شارون» نخست‏وزیر اسبق رژیم صهیونیستى بعد از آن‏که در چند روز گذشته با افت شدید علایم حیاتى روبه‏رو شد، در مرکز درمانى «شبا» در سن 85 سالگى جان داد.

شارون که از نوجوانى با عضویت در «هاگانا» فعالیت علیه فلسطینى‏ها را آغاز کرده بود، یکى از بدنام‏ترین حاکمان اسرائیلى به‏شمار مى‏آید. کشتار «صبرا و شتیلا» که در سال 1982 و در زمان تصدى وزارت جنگ توسط وى در جنوب لبنان رخ داد، از جمله سیاه‏ترین نقاط کارنامه سیاسى و نظامى او به‏شمار مى‏آید. در این کشتار که تحت حمایت نیروهاى اسرائیلى انجام شد، صدها غیرنظامى فلسطینى به دست «فالانژ»ها کشته شدند. همین حادثه بود که لقب «قصاب صبرا و شتیلا» را براى او به ارمغان آورد.
شارون پیش از آن هم در پاییز سال 1953 به همراه نیروهاى نظامى تحت امرش موسوم به «یگان 101» کشتار روستاى «القبیه» در شمال قدس و در اراضى تحت اختیار اردن را مرتکب شده بود. این حمله به نابودى کامل روستا و مرگ ده‏ها تن از اهالى آن منجر شد. این کشتار به‏حدى بى‏رحمانه بود که شوراى امنیت سازمان ملل هم به آن واکنش نشان داد و اقدام صهیونیست‏ها را محکوم کرد. شارون در 26 فوریه سال 1928 در کفار ملال در فلسطین اشغالى به دنیا آمد و اسم خانوادگى اصلى وى شانرمان بوده است. خانواده وى از یهودیان اشکنازى است که از شرق اروپا مهاجرت کرده بودند.
شارون در سال 2001 نخست‏وزیر رژیم صهیونیستى شد و سیاست ترور بارزترین رهبران فلسطینى را در پیش گرفت و دیوار حائل را بین سرزمین‏هاى اشغالى و کرانه باخترى و غزه بنا کرد. وى در سال 2005 طرح عقب‏نشینى کامل از غزه را اجرا کرد. همین اقدام با اعتراض راستگرایان اسرائیلى منجر شد و او را به خروج حزب «لیکود» و تأسیس حزب «کادیما» در 21 نوامبر 2005 وادار کرد. او در سال 2006 در حالى که سال پایانى نخست وزیرى‏اش را مى‏گذراند، بعد از سکته مغزى به کما رفت و پس از سال‏ها زندگى حیوانى و نباتى به درک واصل شد.
 

«آریل، نیاز نیست که تو به تحصیلات بپردازى، تو به درد آدم‏کشى و قتل مى‏خورى، ما بیش از افراد تحصیل‏کرده به قاتل نیاز داریم.» این جمله بن گورین، اولین نخست‏وزیر رژیم صهیونیستى خطاب به آریل شارون، شاید بهترین جمله براى توصیف این رهبر منفور رژیم صهیونیستى باشد.
آریل شارون، نخست‏وزیر اسبق رژیم صهیونیستى، یکى از جنایتکارترین رهبران این رژیم به‏شمار مى‏رود، کسى‏که در یکى از گفت‏وگوهایش با ژنرال اوزى مرحام، در سال 1965 گفت: «من درباره آنچه از آن به‏عنوان «اصول بین‏المللى» یاد مى‏شود، هیچ‏چیز نمى‏دانم و متعهد مى‏شوم هر کودک فلسطینى را که در منطقه متولد شود، بسوزانم. زنان فلسطینى و کودکان آن‏ها، بسیار خطرناک‏تر از مردان فلسطینى هستند؛ چراکه وجود هر کودک فلسطینى یعنى ادامه بیش‏تر نسل فلسطینى‏ها».

   شارون که بود؟
«آریل ساموئل مردخاى شرایبر، معروف به آریل شارون، در تاریخ 27 فوریه 1928، در روستاى میلان فلسطین به دنیا آمد. روستایى که بعدها شهرک کفار ملال نامیده شد. وى فرزند یک خانواده لهستانى بود که پس از مهاجرت به قفقاز به کشاورزى مشغول شده و در نهایت از ترس نازى‏ها به فلسطین نقل مکان کرد.
شارون در دانشگاه عبرى قدس، درس تاریخ و خاورشناسى را فرا گرفت و تحصیلات دانشگاهى‏اش را در دانشکده حقوق شهر قدس ادامه داد. وى در سال 1996 از این دانشگاه فارغ‏التحصیل شد و بعدها توسط پدرش به دانشکده کشاورزى فرستاده شد اما به‏دلیل بى‏علاقگى به رشته کشاورزى، تحصیل در این رشته را رها کرد.
شارون از همان کودکى به جنایتکارى مشهور بود، به‏نحوى که گفته مى‏شود در کودکى همواره چوبى را براى کتک‏زدن کودکان و مجبورکردن آن‏ها به انجام خواسته‏هایش به همراه داشت. شارون بعدها به گروه «هاگانات» پیوست و در جنگ 1948 فرماندهى یک گروهان پیاده‏نظام را بر عهده گرفت که جنایت‏هاى زیادى علیه فلسطینیان انجام داد. وى در یک حادثه آتش‏سوزى به‏شدت زخمى شد و اگر توسط یکى از سربازان به مکانى امن منتقل نمى‏شد، به احتمال زیاد در این حادثه کشته شده بود.
شارون تا قبل از سال 1948 شناخته‏شده نبود. وى در این سال به‏عنوان یکى از افسران یگان‏هاى ویژه تحت نظارت سازمان اطلاعات نظامى به اقدامات انتقام‏جویانه علیه اردوگاه‏هاى فلسطینى و روستاهاى مرزى فلسطین مشغول بود.
وى در سال 1952 یگان ویژه‏اى را تحت عنوان «یگان 101» تأسیس و اعضاى این یگان را از میان جنایتکاران و زندانیان سابقه‏دار محکوم به مرگ و هم‏چنین قاتلان و دزدها انتخاب کرد. شارون اعضاى این گروه را تحت آموزش‏هاى سخت نظامى از جمله آموزش طى مسیرهاى طولانى و عملیات ویران‏سازى و تخریب مکان‏هاى مختلف قرار داد.
در خاطرات یکى از افسران موساد آمده است: شارون از اعضاى یگان 101 مى‏خواست اقداماتى را انجام دهند که عرق شرم را بر پیشانى مى‏نشاند به‏نحوى‏که این افراد سابقه‏دار نیز از انجام چنین اقداماتى ناتوان بودند.
بنا به نوشته این افسر عضو موساد، شارون از ربودن فلسطینى‏ها لذت مى‏برد. وى در ادامه خاطراتش تأکید کرده که شارون ترجیح مى‏داد روز تولدش را با روشن‏کردن شمع به‏خاطر کشتن 20 کودک جشن بگیرد. وى زمانى که در مسیرش یک زن فلسطینى را همراه با کودک شیرخواره‏اش دیده بود، با چاقو به آن‏ها حمله کرده و سر این زن فلسطینى را از تنش جدا کرد. شارون سپس دستور داد تا کودک شیرخواره را در حالى‏که فریاد مى‏کشید، در آتش بسوزانند.
افسر مذکور تأکید کرد که کودک در آتش سوزانده‏شده، جزو آن 20 کودکى که قتل‏عام شدند، نبود. این مسؤول عضو موساد هم‏چنین در خاطراتش نوشت: شارون علاوه بر قتل‏عام این کودکان، پنج تن از رهبران مردمى فلسطینى را در منطقه الجلیل ربوده و پس از شکنجه آن‏ها، دستور داد تا مشابه کودک شیرخواره، در آتش سوزانده شوند.
نویسنده این خاطرات تأکید مى‏کند که شارون در عرض یک ساعت و نیم 15 کودک فلسطینى را قتل‏عام کرد.
شارون در راس یگان 101 به‏عنوان اولین عملیات نظامى خود به روستاى فلسطینى القبیه در شمال قدس و منطقه مرزى تحت سلطه اردن حمله کرد. وى همراه نیروهایش این روستا را محاصره کرده و هدف حملات توپخانه‏اى قرار داد به‏نحوى‏که تمامى این روستا با خاک یکسان شد. سپس نیروهاى یگان 101 شبانه به اهالى این روستا حمله کرده و مردم بى‏گناه را قتل‏عام کردند.
همزمان با عملیات کشتار غیرنظامیان بى‏دفاع با گلوله نیروهاى یگان 101، گروهى دیگر از نیروهاى این یگان که اسرائیلى‏ها از آن‏ها به‏عنوان «شیاطین» یاد مى‏کردند، شمارى از منازل فلسطینى‏ها را بمب‏گذارى و منهدم کردند.
فرمانده ناظران سازمان ملل پس از دیدارش از روستاى القبیة، گفت: جاى گلوله‏هاى روى بدن قربانیان این حمله در خانه‏هایشان، نشان از آن داشت که به آن‏ها حتى فرصت داده نشده بود به بیرون از خانه‏ها بگریزند و در این حملات از سلاح‏هایى کمرى و مسلسل و بمب‏هاى دستى و مواد منفجره استفاده شده بود.
پس از انتشار خبر این جنایت غیرانسانى در جهان، اسرائیل به این بهانه متوسل شد که حمله به روستاى القبیة به‏خاطر انتقام‏گرفتن از قتل یک زن یهودى به همراه کودکش بود. بعدها نیز مقامات اسرائیلى مدعى شدند عاملان حمله به روستاى القبیة جزو شهرک‏نشینان صهیونیستى بودند نه نظامیان اسرائیلى، اما شوراى امنیت این جنایت صهیونیستى را به‏شدت محکوم کرده و آن‏را اقدامى از پیش طراحى‏شده توصیف کرد. مسأله‏اى که بعدها برخى رهبران صهیونیستى در اظهاراتشان به آن اقرار کردند. در کشتار وحشیانه روستاى القبیه، 69 تن از جمله ده‏ها زن و کودک و پیر کشته و 41 خانه و مسجد به‏طور کلى نابود شد.
کشتار صبرا و شتیلا یکى دیگر از جنایتکارانه‏ترین اقدامات شارون در طول زندگى‏اش به‏شمار مى‏رود. اقدامى شنیع که شارون آن‏را طراحى و با صدور دستورى، زمینه اجراى آن به‏دست جنایتکاران لبنانى را فراهم کرد. این کشتار بى‏رحمانه در جریان جنگ 1982 لبنان، زمانى که شارون وزیر جنگ اسرائیل بود، رخ داد و هزاران غیرنظامى فلسطینى در اردوگاه‏هاى پناهندگان صبرا و شتیلا توسط شبه‏نظامیان مسیحى مارونى موسوم به «فالانژهاى» لبنان کشته شدند که چراغ سبز عملیات خود را از شارون گرفته بودند. شعار شارون در تمامى جنایت‏هایش «احساس و عاطفه ممنوع» بود.
گفته مى‏شود در کشتار وحشیانه صبرا و شتیلا 1500 تن و بنا به گفته برخى منابع دیگر 3500 زن و مرد و کودک قتل‏عام شده و سرشان از تن جدا شد. به‏رغم تناقض در آمارها، در همه این گزارش‏ها یک مسأله مشترک وجود داشت و آن این‏که تعداد زیادى فلسطینى در این جنایت وحشیانه کشته شدند و علاوه بر تجاوز به زنان و دختران فلسطینى، آن هم به شکل مکرر، اعضاى بدن بسیارى از قربانیان بریده شده بود.
به‏دنبال این جنایتها، شارون در سال 2000 وارد مسجد مبارک الاقصى شد، اقدامى که انگیزه‏اى شد براى فلسطینى‏ها تا انتفاضه الاقصى را آغاز کنند. فلسطینى‏هایى که هنوز جنایت شارون در روستاى القبیة و صبرا و شتیلا را فراموش نکرده بودند.
شارون علاوه بر این کسى بود که دستور ترور شیخ احمد یاسین، بنیانگذار جنبش حماس و از مبارزان برجسته فلسطینى و نیز ترور شمارى دیگر از رهبران برجسته مقاومت از جمله عبدالعزیز الرنتیسى، از بنیانگذاران جنبش حماس را صادر کرد.
   شمارى از اقدامات ضد بشرى شارون در طول زندگى جنایتکارانه‏اش‏
1- کشتار اهالى القتیبه در سال 1953
2- کشتار و شکنجه اسیران مصرى در سال 1967
3- حمله به بیروت و جنایات علیه ساکنان این شهر
4- کشتار صبرا و شتیلا
5- توهین به احساسات مسلمانان در مسجد مبارک الاقصى در سال 2000
6- کشتار جنین در سال 2000
7- عملیات «دیوار بازدارنده»
این‏ها تنها بخشى از عملیات‏هاى جنایتکارانه‏اى است که شارون در آن‏ها دست داشته یا مستقیماً دستور آن‏ها را صادر کرده است.
بدون‏شک نمى‏توان تمامى جنایت‏هاى شارون را در چند خط محدود کرد. نویسندگان سرشناس در نوشته‏هاى خود از وى با عناوینى چون «بلدوزر»، «گرگ گرسنه»، «دراکولاى خون‏آشام» و غیره یاد مى‏کنند. صفاتى که ماهیت و خوى وحشى شارون را توصیف مى‏کند.
پس از جنگ شش‏روزه ژوئن 1967 و شکست کشورهاى عربى، شارون از ارتش استعفا داد و وارد صحنه سیاست شد. وى در اولین انتخابات پارلمانى از سوى حزب (لیکود) توانست عضویت کنیست را به‏دست بیاورد و در سال 1975 اسحاق رابین، نخست وزیر وقت اسرائیل وى را به‏عنوان مشاور نظامى خود انتخاب کرد.
در انتخابات سال 1977، شارون در رأس فهرست نامزدهاى مستقل، به کنست راه پیدا کرد. مناخیم بگین، نخست‏وزیر وقت در این دوره او را به سمت وزیر کشاورزى و شهرک‏سازى منصوب کرد.
در سال 2001 بالاخره شارون به‏عنوان نخست‏وزیر اسرائیل تعیین شد و در این دوران از هیچ اقدام وحشیانه‏اى در قتل و کشتار و بازداشت فلسطینى‏ها در شهرهاى کرانه باخترى و غزه کوتاهى نکرد.
عوزى بنزمان، یک نویسنده اسرائیلى اخیراً در کتابى تحت عنوان «شارون قیصر اسرائیل... کسى‏که خط قرمزى نمى‏شناسد» جزئیات دقیق زندگى آریل شارون و جنایت‏هاى وى از سال 1948 را به نگارش در آورده است. نویسنده این کتاب تمامى اقدامات شارون را ذکر کرده و اسنادى موثق ارائه داده که نشان مى‏دهد شارون در تمامى عملیات‏هاى تروریستى علیه فلسطینى‏ها دست داشته است.
از مهم‏ترین مطالبى که در این کتاب به آن اشاره شده، استراتژى‏هاى خصمانه شارون است که هنوز هم اسرائیل به آن‏ها پایبند است و از جمله آن مى‏توان به حمله شبانه علیه غیرنظامیان و رهاکردن مجروحان تا زمان مرگ، عملیات تخریب و قتل و غارت براى ایجاد فضاى ترور و وحشت میان فلسطینى‏ها اشاره کرد.
شارون اولین کسى بود که سیاست ویران‏کردن خانه‏هاى فلسطینیان را بنا نهاد. سیاستى که امروز به‏عنوان یکى از سیاست‏هاى کلى رژیم صهیونیستى دنبال مى‏شود و تا حد اخراج نزدیکان و خویشاوندان عاملان اقدامات شهادت‏طلبانه پیشرفت کرده است.
شارون لقب «نظامى بى‏همتا و جسور» ارتش رژیم صهیونیستى را در سال 1955 پس از کشتار روستاى القبیة و قتل‏عام 69 تن از جمله زنان و کودکان از آن خود کرد.
حتى گولدا مائیر شارون، نخست‏وزیر اسبق رژیم صهیونیستى وى را خطرى براى دموکراسى توصیف و گفته است که شارون دستور ترور بدوى‏هاى صحراى سیناء را به‏خاطر اجبار آن‏ها جهت خروج از این صحرا صادر کرد.
شارون به شیوه‏هاى مختلف تلاش مى‏کرد تا این شعار خود را محقق کند که «اسرائیل باید از قدرت نظامى براى تغییر نقشه خاورمیانه استفاده کند.» از جمله اقدامات شارون در این خصوص مى‏توان به وادارکردن دولت لبنان براى صلح با اسرائیل و تغییر نظام حاکم اردن براى تبدیل این کشور به وطنى براى فلسطینى‏ها اشاره کرد.
شارون پیش از پایان دوران نخست‏وزیرى‏اش در ژانویه 2006 و به‏دنبال سکته مغزى، در کما فرو رفت. مرگ نباتى وى‏طى سال‏هاى گذشته ادامه داشت و امروزه نیز اخبار ضد و نقیضى درباره مرگ وى منتشر شده، چنان‏که رادیوى‏رژیم صهیونیستى اعلام کرد: دولت امارات به‏عنوان تنها کشور عربى به اسرائیل تسلیت گفته است.
شاید هشت سال زندگى نباتى و مخفى‏کردن شارون از دوربین‏هاى خبرنگاران، براى جنایاتى که وى انجام داده کافى‏نباشد اما سکته مغزى و به کما رفتن وى شادى زیادى را براى فلسطینى‏ها به ارمغان آورد و اینک نیز خبر مرگ قصاب صبرا و شتیلا یقیناً از آلام ملت رنج‏دیده فلسطین مى‏کاهد.

واکنش‏ها به مرگ شارون‏
باراک اوباما، رئیس‏جمهور آمریکا پس از مرگ آریل شارون، نخست‏وزیر اسبق رژیم صهیونیستى، وى را رهبرى خواند که زندگى‏اش را به اسرائیل اختصاص داده بود.
اوباما در بیانیه‏اى مرگ شارون را بهانه‏اى براى تکرار تعهد کامل آمریکا نسبت به امنیت اسرائیل و تأیید دوستى میان آمریکا و رژیم صهیونیستى دانست. اوباما در بخش دیگرى از این بیانیه اعلام کرد که آمریکا به تلاش براى دستیابى به صلحى پایدار و امنیت تمام اسرائیلى‏ها تلاش مى‏کند.
علاوه بر اوباما، جان کرى، وزیر خارجه آمریکا، بیل کلینتون، رئیس‏جمهور سابق و دیگر مقامات آمریکایى مرگ شارون را تسلیت گفتند.
اما نکته تأسف‏بار، تسلیت رؤساى برخى کشورهاى اسلامى براى مرگ شارون بود. کشورهایى چون امارات، قطر و آذربایجان با ارسال پیام‏هایى، مرگ این گرگ خونخوار را به مقامات رژیم صهیونیستى تسلیت گفتند!
و نکته پایانى آن‏که، آریل شارون در قسمتى از کتاب خاطراتش با نام (جنگجو)، ضمن ابراز تأسف از کشته‏شدن فرزند 12 ساله‏اش بر اثر بازى با اسلحه کمرى که باعث شد وى مدتى از عرصه فعالیتهایش دور شود، سیاست اسرائیل را چنین ابراز مى‏کند: «سیاست اسرائیل مانند نرخ ارز در حال نوسان است، گاهى بالا مى‏رود و گاهى پایین مى‏آید.» شارون در ادامه در پاسخ به سؤالى که به نظر وى در آینده اسرائیل بالا مى‏رود یا پایین، مى‏گوید: «احساس مى کنم که صلاح‏الدین ایوبى جدیدى براى اعراب خواهد آمد و این اسرائیل است که باید چنین روزى را در نظر داشته باشد».

  ذلت قصاب فلسطینیان بى‏گناه‏
در حالى‏که مرگ ذلیلانه آریل شارون، جنایتکار معروف صهیونیست با خوشحالى و شعف افکار عمومى و لعن و نفرین خانواده‏هاى هزاران قربانى جنایات این جنایتکار مخوف همراه بود، خبرها از آن حکایت دارد که مراسم تشییع جنازه آریل شارون، نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستى نیز بیش از پیش عاقبت بد فرجام و حقیرانه این جنایتکار را نمایان کرد.
گزارش محافل رسانه‏اى صهیونیستى حاکى از آن است که مراسم تشییع جنازه آریل شارون نخست وزیر پیشین رژیم صهیونیستى با حضور اندک و بى‏تفاوت صهیونیستها برگزار شده است.
در این زمینه روزنامه صهیونیستى «معاریو» نوشت: نیروهاى پلیس اسرائیل از بیم حمله به شرکت کنندگان در تشییع جنازه شارون، در نقاط مختلف مزرعه وى که در آنجا دفن شد، مستقر شده بودند.
بى‏تردید منفوریت شارون به‏حدى بوده است که حتى شهروندان رژیم صهیونیستى نیز تمایلى به شرکت در مراسم دفن وى نداشتند و به این ترتیب حضور بسیار کم‏رنگ شهروندان اسرائیلى در مراسم دفن شارون بیش از پیش منفوریت سردمداران این رژیم را در میان شهروندان اسرائیلى نمایان کرد.
این در حالى است که مطبوعات رژیم صهیونیستى هم‏چنین اذعان کردند که جهانیان به‏ویژه کشورهاى قاره آسیا، آفریقا و آمریکاى لاتین مراسم تشییع جنازه شارون را تحریم کردند.
این در حالى است که رسانه‏هاى عربى نیز صریحا" به عدم حضور مقامات بلندپایه خارجى از جمله مقامات کشورهاى اروپایى در مراسم دفن شارون اشاره داشتند.
در این زمینه گلاگر فنویک، خبرنگار شبکه تلویزیونى فرانس بیست‏وچهار گزارش داد: سران خارجى از حضور در مراسم دفن شارون امتناع کردند و عملا" هیچ‏یک از رؤساى کشورهاى اروپایى در این مراسم حضور نداشتند.
گلاگر فنویک افزود: از نظر غایبان، جالب نبود یاد کسى گرامى داشته شود که به‏واسطه حضورش، هزاران نفر کشته شدند و جنگ‏هاى بسیارى روى داد.
اگرچه با مرگ آریل شارون، زندگى ننگین یک جنایتکار صهیونیست دیگر پایان یافت اما جنایات وى که تنها بخشى از تاریخ مملو از جنایات رژیم ضدبشرى صهیونیست است همچنان در اذهان باقى است و تداوم جنایات رژیم صهیونیستى بیانگر آن است که سردمداران این رژیم گوى سبقت را از سایر جنایتکاران تاریخ از جمله هیتلر و چنگیز ربوده‏اند.

انتهای پیام/