اعزام قاریان به خارج از کشور؛ حلقه زنجیر وحدت مسلمانان
خبرگزاری تسنیم: قاری بینالمللی قرآن کریم گفت:اعزام قاریان در ایجاد وحدت میان اجتماعات مسلمانان بسیار تاثیرآفرین است. سالهای گذشته یکی از مهمترین مناسباتی که به اعزام قاریان توجه میشد، هفته وحدت بود اما الان درخشش آن سالها افول کرده است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بحث اعزام قاریان به خارج از کشور بهعنوان در قالب دیپلماسی فرهنگی، همواره مورد توجه و تأکید مسئولان فرهنگی و قرآنی کشور بوده است. برخی معتقدند اعزام قاریان میتواند یکی از پراثرترین و کمحاشیهترین فعالیتهای تبلیغی و فرهنگی در حوزه خارج از کشور باشد که متأسفانه بعد از گذشت سالیانی که این امر در سطوح بالا و فاخری انجام میشد، چند سالی است با افول روبهرو شده و ایده و برنامه خاصی پشت آن نیست. مقوله اعزام قاریان، از آنجا که یکی از مهمترین ابزارهای انتقال گفتمان انقلاب اسلامی و معارف تشیع به کشورهای دیگر محسوب میشود، باید از افولی که گریبانگیر آن شده، رهایی یابد و به نقطه مطلوب خود بازگردد. کارشناسان و اساتید مختلف این عرصه دلایل مختلفی را بر کاهش روند اعزامها مؤثر میدانند که راهحلهای مختلفی نیز بر حل این مشکلات پیشنهاد شده است.
محمدرضا پورزرگری، قاری بینالمللی قرآن کریم در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم در اینباره گفت: عوامل مختلفی مانند سلیقه مدیران، مشکلات بودجهای، نگاههای غلط و موارد متعدد دیگر، دست به دست هم داده و روال اعزامها افول کرده است. سالهایی بود که فقط افراد خاصی اعزام میشدند، بعد از مدتی مجددا نگاهها به این سمت رفت که قاریانی که کیفیت مطلوبی دارند حتی بدون مقام بینالمللی، بتوانند جزء اعزامها قرار بگیرند. علتهای مختلفی میتواند به این موضوع دامن بزند مثلاً رایزنهای فرهنگی و سفارتخانههای ما در کشورهایی که اعزامها به آن انجام میشد شاید از نظر سیاسی و فعالیتهای فرهنگی بستر را آماده ندیدهاند که فعالیتهای قرآنی اتفاق بیفتد. گاهی نوع حق ماموریتهایی که به قراء داده میشود و امکاناتی که در اختیار افراد اعزامشده قرار میگیرد، آنقدری از حد مطلوب فاصله دارد که افراد شرایط را نامناسب دیده و اعزامها را نمیپذیرند.
وی ادامه داد: محل اسکان و ویژگیهای مقصد خیلی وقتها با جایگاه و شئونات قاریان، متناسب نیست. حتی در برخی از کشورها مسئولان دعوت کننده، اهتمام لازم برای برگزاری برنامه قرآنی ندارند. یک بار وقتی من برای تلاوت به کشوری اعزام شدم به من گفتند: «ما اصلا قاری نمیخواستیم تو چرا آمدهای؟» درصورتی که من به دعوت آنها اعزام شده بودم و به علاقه و نظر خود در آن سفر شرکت نکرده بودم. خیلی از مسئولان به دلیل کمبود نیروی کافی و زیادبودن فعالیتهای فرهنگی به بحث قرآن کم لطفی میکنند، در این صورت برنامه قرآنی به حاشیه میرود. مسئولان باید بتواند با قرآنیان، جامعه اسلامی و محیطهای فرهنگی رابطه خوبی برقرار و اگر لازم باشد بتوانند بستری را فراهم کنند که وقتی اعزامی انجام میشود اثرگذار باشد. اگر آقایان مسئول، اثرات تبلیغی و فرهنگی اعزام قاریان و گروههای تواشیح را درک میکردند، بااقدامات جدی، این عرصه را با تحولی شگرف رو به رو میکردند.
این قاری بینالمللی اظهار داشت: باید برای پاسخ نهایی و قطعی به سوالاتی که در عرصه اعزامها ایجاد شده، به سراغ مسئولان رفت. شاید آنها دلایل متقن، مشکلات و معذورات سیاسی داشته باشند، یا از نظر دیپلماسی، شرایطشان مثل گذشته نباشد و صلاح ندانند که فعالیتهای قرآنی با این روند ادامه داشته باشد. ممکن است در برخی کشورها سختگیریهایی اعمال شود یا برگزاری محافل قرآنی و حضور قاریان جمهوری اسلامی در نشستهای اجتماعات مسلمانان خوشایند آن کشور نباشد. لذا مسئولان ترجیح دادهاند برنامهها را سبکتر برگزار کنند. در گذشته فعالیت بخش اعزام قاریان بسیار زیاد بود، گاهی چندین گروه پر جمعیت اعزام میشد و تعداد نفرات قابل توجه بود، اما الان یک قاری هفتهها را به تنهایی در کشوری برنامه اجرا میکند. مقدار زیادی از این مشکلات هم به بودجه برمیگردد، برخی کشورها هم خوب ویزا نمیدهند، دعوت صورت میگیرد اما چون ویزا به موقع نمیرسد، اعزام فایدهای ندارد و قاری نمیتواند خود را به موقع برساند.
پورزگری افزود: متاسفانه در میان مسئولان نگاه تنگنظرانهای به مساله قرآن وجود دارد. این نگاه در لایههای مختلف داخلی و خارجی شیوع پیدا کرده است، چه در مبحث اعزام گروههای موسیقی و چه درمورد اهمیت دادن به مسائل دیگر فرهنگی در کشور و به حاشیه راندن قرآن. برای مثال همین مساله موسیقی در کشور همیشه بیشتر مورد توجه بوده و گرایش مردم و مسئولان به آن سمت بیشتر است، اما قرآن و قرائت آن، اینگونه نبوده است. نگاه مسئولان باید نسبت به قرآن تغییر کند، دلها باید برای قرآن بتپد، به خاطر اعتلای قرآن و تاثیری که قرآن در دلها میگذارد باید به معرفت آن ایمان بیاوریم. اعزام قاریان از نظر وحدت میان اجتماعات مسلمانان نیز بسیار تاثیرآفرین است. سالهای گذشته یکی از مهمترین مناسباتی که به اعزام قاریان توجه میشد، هفته وحدت بود اما الان میبینیم که چقدر این تعدادها کاهش یافته و درخشش آن سالها افول کرده است
وی در پایان به یکی از خاطرات اعزامهای خود اشاره کرد و گفت: من به بیش از 20 کشور برای قرائت اعزام شدهام، بیشتر این اعزامها در دهه 70 صورت گرفته است. یک بار در سال 74 به کشور بوسنی هرزگوین اعزام شده بودم، هنگام خروج از بوسنی و بازگشت به سمت کرواسی، در بین راه توسط نیروهای کروات اسیر شدیم. یک هفته در اسارت این نیروها باقی ماندیم. اعضای گروه قدر هم در این اسارت با ما همراه بودند. جنگ بوسنی تازه تمام شده بود و هنوز نیروهای یو اِن در منطقه حضور داشته و صلح کامل، حاصل نشده بود. آنها فکر کردند چون ما خارجی هستم پس حتماً برای انجام کار نظامی در آنجا حضور داریم. یک هفته درمورد ما تحقیق و تفحص و تمام وسایلمان تفتیش شد، مورد بازجوییهای مکرر قرار گرفتیم، تا باور کنند ما نیروهای فرهنگی بوده و برای کار غیر نظامی به آنجا رفتهایم. نهایتاً با پیگیریهای سفارت ایران، مفتی اعظم کرواسی و انتشار اخبار مختلف توسط رسانهها، کرواتها متقاعد شده و به ناچار ما را آزاد کردند.
انتهای پیام/