تاریخ جنایت‌های ژنرال‌های مصری را محکوم می‌کند

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، فهمی هویدی در مقاله ای در پایگاه خبری فلسطین الیوم نوشت: روزنامه های روز جمعه گذشته موضوع رسوایی جدیدی را برای آمریکا تیتر کرده بودند که نیروهای دریایی ویژه آمریکا را در عکس هایی نشان می داد که جنازه تعدادی از سربازان عراقی را به آتش می‌کشیدند. این تصاویر نشان می داد که یکی از نظامیان مایع قابل اشتعالی را روی جنازه ها می‌ریخت و  آنها را آتش می زد.

در گزارش مربوط به این تصاویر آمده که این تصاویر از شهر فلوجه عراق در سال 2004 گرفته شده و وزارت دفاع آمریکا خواستار تحقیق در این مورد و مشخص شدن هویت سربازان عامل این اقدامات شده است.

چیزی که توجه من را جلب کرد، میزان توجه روزنامه های مصری به این خبر بود، من بعید نمی دانم که پرداختن گسترده به این موضوع برای این است که از آن رسوایی برای محکوم کرد دولت آمریکا به علل مختلف استفاده شود. عواملی که از سوی رسانه های مصری تا حد اتهام زنی به آمریکا در ترور عبدالفتاح السیسی نیز پیش رفته است. این در حالی است که ابعاد همکاری های اخوان المسلمین با دولت آمریکا تنها از طریق رسانه های مصری بود که فاش شد!

من از این اقدام نظامیان آمریکایی در مورد جنازه های عراقی تعجب نمی کنم، چرا که آمریکا دولتی است که بعد از کشتار جمعی سرخ پوستان به عنوان ساکنان اصلی سرزمین آمریکا روی کار آمده است. این اقدام آنها نمونه ای ساده از جنایاتی است که انسان را به یاد اقدامات آنها در قبال سرخ پوستان می اندازد و در تحلیلهای زیادی از جمله کتاب منیر العکش با عنوان آمریکا  و کشتارهای جمعی مطالب مستند آن آورده شده است.

این توجه رسانه های مصری مرا به یاد نادیده گرفتن کامل رسوایی کشته شدن 37 شهروند بی گناه بر اثر خفگی ناشی از استنشاق گاز اشک آور انداخت که شش ماه پیش روی داد. این افراد با خودروی دادگاه که حسابی هم پلمپ شده بود به زندان ابو زعبل منتقل می شدند که در تمام طول روز در مقابل زندان رها شدند و هنگامی که زندانیان به این موضوع اعتراض کردند، به سمت آنها گاز اشک آور پرتاب کردند که این گاز موجب کشته شدن آنها شد. از این ماجرا تنها 8 نفر جان سالم به در بردند. در این جنایت تنها 4 افسر پلیس به علت مسئولیت در ارتکاب این جنایت و اقدامات مشابه در یکی از دادگاه ها متهم شناخته شدند.

این رسوایی تنها در کشته شدن این تعداد نبود، بلکه رسوایی بیشتر زمانی بود که عاملان این اقدام نهایتا به سه تا هفت سال زندان محکوم شدند، این در حالی بود که دانشجویان دانشگاه الازهر که سعی کردند  از در مخصوص مدیریت دانشگاه وارد شوند و به آن حمله کردند، جنایتکار توصیف شدند و دادگاه جنایی برای هر کدام از آنها 17 سال زندان تعیین کرد.

البته در این میان مقایسه درست نیست، چرا که افسران پلیس بعد از این اتهام به مکان نامعلومی که احتمالا بیمارستان نظامی است، برده شدند. این بدان معنی است که رفتار با نظامیان مانند دیگر متهمان نیست و آنها تحت حمایت وزارت خود و دیگر همکارانشان هستند و در میان وکلا شایع است که آنها در نهایت با بازی با برگه های تحقیقات تبرئه شده و از زندان آزاد می شوند، این موضوع در موارد بسیاری که پلیس به اتهام کشتار انقلابیون متهم شده، روی داده است.

عجیب نیست که رسانه های مصری داستان کشته شدن این 37 نفر را نادیده بگیرند، البته شاید بهتر باشد بگوییم حال و روز این کشته شده ها بهتر از دیگران بود، چرا که برخی بودند که هیچ کس نامی از آنها نبرد و روند قتل آنها باعث انجام هیچ تحقیقی نشد و هیچ نامی از آنها برده نشد. این افراد بالغ بر 2665 بودند که پایگاه خبری "ویکی ثورة" اسامی آنها را آورده است. این در حالی است که منابع اخوانی تعداد این کشته ها را 3 هزار نفر اعلام کرده اند. این افراد در روند متفرق کردن تظاهرات و  تحصن های مردمی بعد از عزل محمد مرسی رئیس جمهور این کشور از سوی ارتش کشته شدند.

این تعداد از کشته ها بیشتر از تلفات حمله شیمیایی به سوریه بود که میزان کشتار آنها 1466 نفر اعلام شده است. اتفاقا حادثه کشتار بازداشتی های ابو زعبل در همان ماه آگوست روی داد که حمله شیمیایی به سوریه نیز در آن اتفاق افتاد. با همه سر و صداهایی که در سوریه ایجاد شد، اما در مصر هیچ اتفاقی در مورد کشته شدگان این اقدام نیفتاد و نه تنها رسانه های مصری بلکه سازمان های حقوق بشری نیز هیچ توجهی به این اتفاق نکردند.

عجیب این است که جامعه این اوضاع را پذیرفته و حتی برخی از گروه ها تحت تاثیر تحریک رسانه هایی که کشتار جمعی را اقدامی عجیب و زشت نمی دانند، کسانی که کشته شده اند را مستحق این سرنوشت می دانند. برخی از این گروه ها صرف اتهام وابستگی به اخوان و جانبداری از تروریسم را برای اینکه تمام حقوق انسانی و اخلاقی از انسان سلب شود کافی می دانند، برخی دیگر راه دیگر را رفته و اعتقاد دارند که کشتار این تعداد از تظاهرات کنندگان در انتقام کشته شدن تعدادی از نظامیان مصری است که در سینا کشته شده اند. گویا دولت مصر با کشتن تظاهرات کنندگان در میدان های رابعه العدویه یا النهضه از اقدامات تروریستی در صحرای سینا انتقام گرفته است. گویا ما باید در کشته شدن گروهی از مصری ها ناراحت باشیم؛ اما در کشته شدن گروهی دیگر که دیدگاه های سیاسی دیگری دارند، خوشحال شویم و آنها را دارای حق زندگی ندانیم.

ما با مجموعه ای از رسوایی ها مواجهیم که تاریخ از آنها در صفحات خونین خود نام خواهد برد و در این حالت تنها عامل این کشتارها و جنایت کاران را محکوم نخواهد کرد، بلکه کسانی را که در برابر این اقدامات سکوت یا توجیه کرده و حتی با بیان و یا اشکی با آن ابراز هم دردی نکرده اند را نیز محکوم خواهد کرد.

انتهای پیام/