آیا کسی جرأت رقابت انتخاباتی با السیسی را دارد

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، فهمی هویدی در تازه ترین مقاله خود در پایگاه خبری فلسطین الیوم نوشت: ما در انتخابات آینده ریاست جمهوری مصر با مشکلی مواجه خواهیم بود که اندکی نیز عجیب خواهد بود. آن مشکل این است که شخصی که جرأت داشته باشد و تصمیم بگیرد که رقیب عبدالفتاح السیسی وزیر دفاع کنونی مصر شود، از تیغ اتهام‌زنی ها و تخریب چهره در امان نخواهد بود، حال اگر رقبا نیز ترجیح دهند در سلامت به سر برند و از رقابت صرف نظر کنند، در این صورت نیز انتخاب السیسی خود از اتهام مبرا نخواهد بود.

چیزی که من می گویم تنها یک شک و گمان نیست، بلکه شواهد و مقدماتی دارد که الان در دستان ماست و هشدار می دهد که کسانی که فکر رقابت با السیسی را داشته باشند، عواقب وخیمی در انتظار آنها خواهد بود، چرا که ما در هفت ماه گذشته دیدیم چه اتفاقی بر سر مخالفان دولت آمده است. بویژه کسانی که جرأت داشته و سعی کردند مردم را به رد قانون اساسی دعوت کنند، این در حالی است که در طرف مقابل رسانه های مصری این ادعا را جا انداخته‌اند که رأی دادن به نفع قانون اساسی به معنی رأی دادن به ریاست جمهوری السیسی است.

کسانی که با سیاست های السیسی مخالفت کرده اند، هزینه گرانی را برای این منظور داده اند. سازمان های حقوقی و سایت های مختلف ( مانند ویکی ثورة) از 2665 کشته و 15 هزار و 913 زخمی و 21 هزار و 317 بازداشتی در جریان اعتراضات مردمی در هفت ماه اخیر در مصر خبر داده‌اند. در سومین سالروز پیروزی انقلاب مصر به تنهایی 90 نفر کشته شدند و 277 نفر نیز زخمی شدند. در این میان 1341 نفر نیز بازداشت شدند و این هزینه‌ای است که مخالفان این دولت باید پرداخت کنند. حال شما خودتان هزینه های مخالفت با شخص السیسی و رقابت با  وی در انتخابات ریاست جمهوری را برآورد کنید.

ما همچنین پیام های دیگری را در ماههای اخیر دریافت کرده ایم، یکی از این پیام ها مباح بودن تمام تعرض ها علیه کرامت انسانی مخالفان و آبروی آنهاست، حتی اگر آنها در گذشته از دوستان و هم پیمانان نظامیان بودند. این هجمه ما را قانع کرده که دشمنان [دولت] حق زندگی ندارند و هم پیمانان نیز حق کرامت انسانی را ندارند. من فقط از مشکلاتی که برای افرادی چون محمد البرادعی یا زیاد بها الدین اتفاق افتاده سخن نمی گویم، بلکه از جوانانی سخن می گویم که حاکمیت اخوانی ها را رد کردند و در قالب مخالفان این دولت در روز 30 ژوئن به تظاهرات پرداختند، اما وقتی که احساس کردند مسایل از مسیر و هدف اصلی خود خارج شده و به این منظور از جمع موافقان دولت کنونی خارج شدند، اتهاماتی برای آنها تراشیده شد و یکی پس از دیگری به زندان افتادند.

این رویکرد تنها از سوی تریبون ها و بوق های رسانه ای اتخاذ نشد، بلکه در درجه اول مبتنی بر اطلاعات و گزارش‌های دستگاه‌های امنیتی است که در تریبون های مختلف مطرح می‌شود. این احتمال دور از دسترس نیست که تخریب وجهه فعالان انقلاب ژانویه از طریق تلویزیون یا روزنامه ها از طریق اطلاعات این موسسات صورت می گیرد.

در این راستا دیگر بر کسی پوشیده نیست که کسی که بخواهد با عبدالفتاح السیسی رقابت کند، مورد هجمه شدید تبلیغاتی و رسانه ای و ترور معنوی واقع خواهد شد. ما این موضوع را در برخی برنامه های تلویزیونی و نوشته های مطبوعاتی نیز می بینیم که حملات علیه تیم سامی عنان و حمدین صباحی را آغاز کرده اند.  این در حالی است که تبلیغات هنوز در مراحل ابتدایی است و وارد مرحله جدی نشده است. این سرنوشت هر نامزد دیگری است که در این عرصه وارد شود و هر کسی که بخواهد وارد این رقابت شود باید به این فکر کند که به سلامت از این معرکه خارج نخواهد شد. این موضوع خاطرات دوران مبارک را به ذهن انسان متبادر می کند. همه دیده‌اند که میزان جسارت در اتهام زنی ها و تخریب وجهه افرادی که در این رقابت ها قرار می گیرد تا چه حدی بوده است و دولت مبارک برای مخالفان هیچ آبرویی باقی نمی‌گذاشت.

مشکل این است که رقابت کنندگان برای تصدی منصب ریاست جمهوری وقتی خود را برای کسب آراء مردم به جامعه عرضه می کنند، تنها مجبور نیستند برنامه های و دیدگاه های خود را به افکار عمومی تشریح کنند، بلکه باید یکدیگر را نیز نقد کند. تنها به این صورت است که می توان ثابت کرد که یکی از آنها قابلیت بیشتری برای اطمینان دارد و برای این سمت مناسب‌تر است.  در چنین فضای تراژیکی هر رقیب السیسی خود را در خطر جدی می بیند، این خطر هنگامی افزایش پیدا می کند که ما بدانیم که تمام آن چیزی که در مورد این فرد وجود دارد، این است که وی افسری سالم و حرفه ای بوده که هرگز نجنگیده است، با این وجود وی هیچ تاریخ مشخصی در جنگ یا در سیاست ندارد و به همین علت است که هر سوالی در مورد پروژه ها و دیدگاه های وی برای آینده توجیه پذیر و لازم است.

البته اگر کاندیداها عرصه را برای السیسی خالی کنند نه به خاطر اینکه وی در رقابت پیروز شود، بلکه به این علت که از تخریب چهره  خود دوری کنند، این موضوع نیز باعث ایجاد شبهه ها و تردیدهایی در مورد پشتوانه مردمی این فرد و تردید در روند دموکراتیک انتخابات مصر می شود و غیر نظامی بودن و انقلابی بودن دولت را زیر سوال می برد. اگر اوضاع اینگونه باشد، من امیدوارم روشی که برخی کشورهای خارج از تاریخ برای انحراف روند دموکراتیک در پیش می گیرند، در مصر صورت نگیرد، به گونه ای که بین یک یا دو نفر از همکاران نظام یا عوامل آن توافق صورت می گیرد که وارد رقابت های انتخاباتی شوند و با شخصی که برای پیروزی در انتخابات مورد نظر آنهاست، رقابت کنند.

این اتفاق بعد از استقلال جمهوری ازبکستان از اتحادیه جماهیر شوروی در این کشور روی داد، اسلام کریموف در آن زمان دبیر کل حزب سوسیالیست سابق و رئیس جمهور این کشور بود که دوست داشت قدرت را در انحصار خود داشته باشد، اما این کار را با روشهای شبیه به دموکراسی موجود در کشورهای جهان سوم انجام داد. در این راستا مخالفان در سال 2000 فردی از عناصر نظام به نام عبدالحافظ جلالوف را برای رقابت با وی انتخاب کردند. اوضاع به گونه ای پیش رفت که جلالوف حتی به صورت علنی اعلام کرد که خودش نیز به کریموف رأی خواهد داد و به این ترتیب بود که کریموف در این انتخابات با کسب  91.9٪ آراء رئیس جمهور این کشور شد. این بازی آنقدر آشکار صورت گرفت که در انتخابات سال 2007 کارگردان آن تغییر کرد. در این دوره حزب لیبرال دموکراتیک 3 نفر را برای رقابت با کریموف انتخاب کرد، اما این سه نفر نیز رئیس جمهور محبوب را تایید کردند و در سایه کارگردانی جدید که تعداد رقبا را افزایش داده بود نیز باز کریموف با 88/1 nvwn رئیس جمهور این کشور شد. حال باید دید آیا این احتمال وجود دارد که ما نیز همین روش را دنبال کنیم، بویژه اینکه ما نیز فروعاتی از حزب لیبرال دموکراتیک را مانند ازبکستان در اختیار داریم. علاوه بر اینکه ما فارغ التحصیلان شایسته ای داریم که می توانند مسئولیت‌های لازم را انجام دهند.

انتهای پیام/