بزرگترین سرمایه فیلمسازی اخلاق و اعتماد مردم است

«جایی برای زندگی» مستندی در مورد یکی از خوابگاه‌های مردانه تهران است که  در آن جمعی خاص زندگی می‌کنند. در این فیلم به چگونگی زندگی چند نفر جوان و میانسال و مشکلات آنها پی می‌بریم. «جایی برای زندگی» مستندی است که به  خوبی توانسته روایتی زیبا از یک مجموعه ارتباط اجتماعی را به تصویر بکشد.

محسن استادعلی، کارگردان مستند «جایی برای زندگی» در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در مورد ساخت این مستند، گفت: یکسال پیش از تصویربرداری این فیلم یکی از دوستانم به من گفت که خوابگاهی در تهران هست که در آن جمعی از افراد با تیپ های مختلف کنار هم زندگی می‌کنند. من فضای این خوابگاه را دیدم و احساس کردم در این محیط می‌توانم کار کنم.

وی افزود: در این پروژه زندگی ساکنان خوابگاه برای من مهم  بود و در پی تصویر کشیدن آن بودم نه نا امیدی آنها. کاراکترهای «جایی برای زندگی» هم مثل تمام افراد جامعه دارای ضعفهایی هستند. من سعی کردم در حالی که شخصیت هرکدام از این افراد را نشان می‌دهم ارتباط آنها با یکدیگر را به نمایش بگذارم.

کارگردان «جایی برای زندگی» درخصوص چگونگی انتخاب سوژه این فیلم گفت: در سالهای اخیر سوژه‌های ملتهب زیادی وجود داشت که می‌توان روی آنها دست گذاشت. وقتی سوژه‌ای ملتهب باشد 50 درصد راه موفقیت یک فیلم طی شده است. اما سوژه‌ای که من انتخاب کردم زندگی در آن جریان دارد. این فیلم تنها ارتباط چند آدم با یکدیگر را روایت می‌کند. من قصد داشتم با ساخت مستند «جایی برای زندگی» از سوژه‌های ملتهب فاصله بگیرم و به دل زندگی انسان‌های معمولی بروم. من می‌خواستم زندگی آنهایی را که ما براحتی از کنارشان عبور می‌کنیم را به تصویر بکشم.

استادعلی در ادامه افزود: 11 ماه تحقیقات این فیلم طول کشید و تصویربرداری طی 21  روز انجام شد. در خوابگاهی که من انتخاب کردم حدود 20 نفر زندگی می‌کردند. من از ساکنان خوابگاه کسانی را که احساس قرابت بیشتری با آنها داشتم را انتخاب کردم؛ آدمهای سمپاتیکتر که با مخاطبان ارتباط بیشتری برقرار می‌کنند. البته در ابتدا 7 نفر به عنوان کارکترهای اصلی انتخاب شدند اما در هنگام فیلمبرداری یکی از آنها از خوابگاه رفت.

کارگردان مستند «جایی برای زندگی» با تاکید بر لزوم پایبندی به اخلاق در ساخت فیلمهای مستند، گفت: من در ساخت مستند خیلی به اخلاق اهمیت می‌دهم. در جاهایی که افراد نپذیرفتند تا جلوی دوربین بیایند ما از آنها تصویر نگرفتیم. پس از اینکه فیلم هم کامل شد، من آن را به همه کاراکترهای اصلی فیلم منهای یکی از آنها که در دسترس نبود نشان دادم. حتی بعضی از آنها اصلاحیه‌هایی داشتند که در فیلم اعمال شده است. بزرگترین سرمایه من در فیلمسازی اخلاق و اعتماد آدمها به من است.

استادعلی درخصوص ارتباط خوب دوربین در این مستند با سوژه‌های فیلم، خاطرنشان کرد: این مستند جزو گونه مستند مشاهده‌گر است و برای همین تلاش کردم در مرحله تحقیق بقدری با کاراکترها دوست شوم که احساس نکنند در فیلم بازی می‌کنند و زندگی واقعیشان در فیلم دیده شود. من با بازسازی در فیلم مستند موافق نیستم چون در کار تصنع می‌آورد و موجب دروغ گفتن در بخشی از فیلم می‌شود. من سعی می‌کنم زمان بیشتری را برای ارتباط برقرار کردن با کاراکترهای فیلم صرف کنم تا مستندم واقعی‌تر شود.

«عادت می‌کنیم» درباره ارتباط نادرست دخترها با خانواده که منجر به  فرار آنها از خانه می‌شود از جمله فیلمهای مستند محسن استادعلی است. وی در کارنامه کاری خود مستندی در مورد قتلهای خانوادگی و مجموعه مستندی در مورد زندگی فرماندهان جنگ را نیز دارد.

انتهای پیام/