«بوسه بر خاک پی حیدر» مرحوم منذر، یکی از ۵ شاهکار حوزه شاهنامه‌پژوهی است

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دومین سالگرد درگذشت تاریخ‌پژوه فقید مرحوم علی ابوالحسنی(منذر) با عنوان «بیدارگر بصیر» با حضور حجج اسلام خسروشاهی و خسروپناه، محمد رجبی، موسی نجفی، موسی حقانی، محمدحسین دانایی، محمدرضا سنگری، خانواده مرحوم منذر و جمع کثیری از علاقه‌مندان آن مورخ و پژوهشگر فقید، به همت مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، امروز 5 اسفندماه در تالار اجتماعات حوزه هنری برگزار شد.

محمدرضا سنگری، شاعر و پژوهشگر ادبیات و عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و ادنیشه اسلامی دیگر سخنران این مراسم بود که طی سخنانی به تبیین برخی از وجوه شخصیت ادبی مرحوم منذر پرداخت و گفت: برخلاف انگاره‌ای که به ظرف چندان بها نمی‌دهد و مظروف را اصل می‌داند، معتقدم شان ظرف گاه همتای مظروف و گاه حتی فراتر از مظروف است و چه بسیار اندیشه‌های بزرگی که به خاطر بیان نامناسب، به تعبیری به قربانگاه ظرف نامناسب رفتند.

وی اضافه کرد: بارها اندیشیده‌ام که اگر مرحوم منذر برای خود نامی جز«منذر» انتخاب می‌کرد چه واژه‌ای می‌توانست نشانگر نام شخصیت و آثار او باشد؟ به عقیده من واژه‌ای گویاتر از «منذر» برای بیان سیر اندیشه و ترجمان دغدغه‌های ایشان نیست. من نمی‌دانم آیا نام منذر را به او دادند یا خود برگزید. معمولا متداول است که شاعران برای خود تخلص انتخاب می‌کنند و نه نویسندگان و انتخاب نام منذر حاکی از ذوق سلیم و نگاه دیده‌بان ایشان است.

سنگری در ادامه به بیان مصادیقی از نوآوری‌ها و شخصیت ادبی مرحوم منذر پرداخت و گفت: ایشان در انتخاب نام کتابهایش نیز ذوق بسیار به خرج داده‌اند و گاه نام‌هایی انتخاب کرده که رشک برانگیزند؛ مانند «آیینه‌دار طلعت یار» درباره ادیب پیشاوی، «بوسه بر خاک پی حیدر»، «پایداری تا پای دار»، «آخرین آواز قو»، «دیده‌بان بیدار»، «اندیشه سبز، زندگی سرخ»، و... این ذوق در نام‌گذاری حتی در انتخاب نام فصول کتاب هم فوق‌العاده بوده است. مرحوم منذر تاریخ نگاری بود که دغدغه صورت هم داشت و در آثار خود صورت و معنا را به طرز لطیفی جمع کرده است.

وی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به کتاب «بوسه بر خاک پی حیدر» مرحوم منذر گفت: این اثر یک نظریه جدید در حوزه فردوسی‌شناسی است و اگر قرار باشد 5 کار بزرگ در حوزه شاهنامه‌پژوهی را که رونویسی از روی هم نباشند، نام ببریم بی‌تردید یکی از آنها همین کتاب است که به قلم یک حوزوی به نگارش درآمده و در آنجا با دلایل متقن روشن کرده که فردوسی علاوه بر شاعری در ساحت عرفان و اخلاق هم صاحبنظر است.

انتهای پیام/