مساجد در سال‌های اخیر نقش خود را به خوبی ایفا نمی‌کنند

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، مشرق نوشت؛ حاج حسین سازور از جمله مداحان معروف تهران است که سال‌ها روضه‌خوان اهل بیت علیهم‌السلام بوده است. بچه جنوب شهر تهران (محله غیاثی) است و در روزهای پیروزی انقلاب اسلامی و دوران دفاع مقدس حضور فعال داشته و در حال حاضر در جبهه فرهنگی مشغول به فعالیت است. آنچه پیش روی شماست بخش نخست گفت وگوی ما با اوست که درباره نقش و جایگاه "مسجد" در جامعه است:
 

* مساجد از چه ابعادی اهمیت دارند و نظر شما درباره نقش و جایگاه مساجد چیست؟

اهمیت مساجد از چند بُعد قابل اهمیت است؛ مهم‌ترین اینکه یک مسجد باید پایگاه اجتماعی و محل جماعت باشد. مسجد حکم نخ تسبیح دارد مثلاً اگر این دانه‌های تسبیح، مردم متفرق باشند، چه کسی می تواند آنها را متحد کند؟ مردم متفرق را مسجد در یک صف واحد قرار می‌دهد. حالا در این صف اقشار مختلفی هم حضور دارند؛ از مردم عامی گرفته تا تحصیل کرده و غیر تحصیل کرده، همه می‌آیند. مسجد چنین جذابیتی دارد. اگر خوب دقت شود به نقش مساجد در کشور می‌بینیم که امام خمینی(ره) بهترین حرف را زد. ایشان فرمودند: مساجد سنگر است؛ و به تعبیر دیگر برای این می گویند محراب، که محل حرب است. محل دشمنی با شیطان است. شیطانی که نمی‌خواهد بگذارد انسان بندگی کند و در محراب مسجد به جنگش می‌روند.

پ

از بُعد دیگر مسجد عبادت های فردی را به عبادت های اجتماعی تبدیل می‌کند. یعنی وقتی دقت می‌کنیم می‌بینیم برای اجتماع، در مسجد یک رکعت نمازش صد رکعت می‌شود. اصلا یکی از شروط قبولی نماز فرمودند شما نماز جماعت را در مسجد و اول وقت بخوانید. این پایگاه اجتماعی همان طور که مردم متفرق را مستمع می‌کند، همان طور هم روی تک تک افراد تاثیر می‌گذارد. یعنی اگر یک مسجد جاذبه اش آنقدر باشد که همه را در خود جمع کند و امام جماعت هم به عنوان رکن و به عنوان محور یک عالم، فاضل، اهل دیانت و سیاست باشد می‌تواند به این مردم جهت بدهد و به سوی مسیر حق دعوت کند و این همان معنای مسجد و جماعت است.

یعنی مردم در مسجد جمع شوند و خدا را که سجده برایش سزاست سجده و اظهار عبودیت کنند تا بنده دیگری نباشند ( فقط برای خدا، نه دیگری) که امام می فرمایند مساجد پایگاه سیاسی است به غیر از اینکه پایگاه اجتماعی و اعتقادی است.

* قبل از پیروزی انقلاب اسلامی هم مساجد پایگاه وحدت بین مردم بود و در جهت سازماندهی تظاهرات ضد طاغوت استفاده می شد.

قبل از انقلاب مساجدی که باید همچین نقش ایفا کنند خیلی کمرنگ بودند. تنها بعضی از مسجدها بودند که در آنها این فعالیت‌ها صورت می‌گرفت. نوعا قبل از انقلاب به مسجد به عنوان یک پایگاه عبادی صرف، نگاه می‌شد. خیلی که می‌خواستند خوب عبادت کنند، می‌آمدند در مساجد نماز می‌خواندند و کار دیگری انجام نمی‌شد. این قدرتی که در مساجد بود به فعل و ظهور نرسیده بود و قدرت و انرژی مساجد خاموش بود. کسی هم نتوانسته بود از آن بهره برداری کند؛ این انرژی را امام(ره) بارور کرد. درست است که قبل انقلاب نماز به جماعت بود ولی اکثرا سالخورده‌ها حضور داشتند و آن هم فقط برای نماز و یک عبادت خشک و خالی. وقتی امام، انقلاب اسلامی را شروع کرد بعضی از مساجد فعال شدند مانند مسجد موسی بن جعفر(ع) که آیت الله سعیدی در آنجا حضور داشت یا مسجد الجواد(ع) که شهید مطهری حضور داشتند.

در شکل گیری انقلاب، مساجد به عنوان سنگر مطرح شد. اعلامیه‌های امام هم در مساجد پخش می‌شد و مردم در مساجد به اصطلاح آماده می‌شدند. این روند تا پیروزی انقلاب ادامه داشت و با پیروزی آن نقش مساجد پررنگ تر شد. برای اینکه مردم اخبار روز را متوجه بشوند رجوع شان به مساجد بیشتر شد و صبغه دینی مردم با رجوع و حضور در مساجد بیش از پیش نمایان شد. در این میان امام جماعت‌ها هم خیلی نقش داشتند کما اینکه سخنرانی‌های روشنگرانه حضرت آقا و دیگران در مساجد شکل می‌گرفت. اوایل انقلاب مسائلی چون حل اختلاف‌ها، نماز و عبادت، اعزام نیرو به جبهه‌ها، پایگاه بسیج، جمع آوری کمک ها موقع حوادث طبیعی و... همه در مساجد انجام می‌شد.

مسجد هر محله عَلَم، علامت و شاخص آن محله است و امام جماعت مسجد هم محور آن محله و منطقه است. امام جماعت های قبل از انقلاب حالا در آن حدی که من به یاد دارم در چند بُعد فعالیت داشتند. مثلا مرحوم آیت الله شهید سعیدی؛ این عالم بزرگ، اول بحث امام جماعت را داشت و حق روشنگری مردم را داشت و خودش سخنرانی می کرد. خودش در تمامی اقدامات مسجد در خط مقدم بود، حتی یادم هست ساواک به ایشان اخطار داد که شما نباید منبر بروید؛ ایشان هم گفت: باشه منبر نمی‌روم، روی صندلی می‌نشینم و حرف می‌زنم. بعد گفتند روی صندلی هم نباید بنشینی. ایشان گفت: روی صندلی هم نمی‌نشینم، روی زمین برای مردم حرف می‌زنم. گفتند اصلا نباید حرف بزنید. آیت الله گفت: باشه میروم خانه‌های مردم حرف می‌زنم. همین طور هم شد، به بهانه روضه خوانی در خانه‌های مردم برای آنها حرف می‌زد. حتی یادم هست آقای سعیدی قبل از انقلاب خاک ذغال برای خانه مردم می‌بردند چون در آن زمان گازکشی و... نبود.

ایشان پای کار مردم بودند چون دغدغه دین و مردم را داشتند. همین نقش محوری او باعث شده بود که آن منطقه (میدان خراسان و غیاثی) زیر بیرق ایشان بود. از نتیجه اقدامات، فعالیت‌ها و زحمات ایشان هم چقدر آدم متدین برخاست. چقدر شهید از این منطقه تقدیم انقلاب کرد. پس امام جماعت این نقش را می تواند ایفا کند.

تا اینکه به ایام پس از دفاع مقدس رسیدیم که متأسفانه این نقش افول داشت. یعنی الان تقریبا سالهاست که مساجد ما آن نقش خودشان را ایفا نمی کنند.

* دلیل این افول چه چیزی می‌توانست باشد؟

یک بخشی عمده آن مربوط به دوقطبی شدن فضای سیاسی جامعه بود. یعنی خط سیاسی که در جامعه ایجاد شد مثل خط راست و خط چپ و یا روحانیت و روحانیون. اینها به هر حال تأثیری در بین علما داشت. وقتی روحانی و آخوند مسجد؛ گرفتار دسته بازی و حزب شد در خود مسجد هم دو دستگی به وجود می آید. شما فرض کنید یک مسجد داشتیم که روحانی‌اش جناح راست بوده و آدم‌های مسجد جناح چپ بودند یا برعکس که باعث شده با هم مقابله کنند. چند تا از اینها که همراه نبودند درگیر شدند ولی خود امام جماعت به عنوان یک محور باید طوری عمل کند که این اختلافات حل شود. امام جماعت مسجد، آدم نظام و اسلام است، آدم دسته و باند نیست. امام جماعت مسجد، چون مسجد متعلق به نظام است یعنی مساجد باید در خدمت نظام باشد. اگر مساجد گرفتار فرقه بازی و دسته بازی شدند دقیقاً همان چیزی می‌شود که دشمن می خواهد؛ لذا اینکه تأکید می‌شود خط سیاسی باید مبرا از هرگونه انحرافات سیاسی باشد این زمانی حاصل می شود که مردم نگاهشان به رهبری باشد. چه کسی باید حرف‌های آقا را تبیین بکند؟ چه کسی باید حرف‌های آقا را در جامعه پخش کند؟ علمای مساجد. چون مساجد در جامعه پخش هستند. اگر همچین اتفاقی افتاد آن وقت جامعه دچار تشدد نخواهد شد. اگر همه علمای مساجد زیر بیرق آقا باشند که اکثر قریب به اتفاق هستند؛ حرف آقا را بزنند، نه حرف حزب یا گروه‌شان را دیگر تشددی پیش نخواهد آمد. این در انتخابات، فعالیت‌های سیاسی و مسائلی که در جامعه پیش می‌آید کاملاً دیده می شود. مساجد طی چند سال متأسفانه نقش کمرنگی داشتند. یعنی در زمانی خطر متوجه کشور و نظام می‌شوند.

اولین کسانی که باید به مقابله با خطر بروند پایگاه‌های اجتماعی است. در پایگاه اجتماعی جلودار همه مساجد است و جلودار مساجد چه کسانی هستند؟ امام جماعت است. وقتی تهدیدی علیه کشور باشد این تهدید باید توسط مساجد و امام جماعت برای مردم شکافته بشود. باید مردم را تجهیز و آماده کنند تا با آن مقابله شود. اما در قضایای مانند فتنه سال 88 ما روشنگری خاصی از سوی مساجد که باید در صدر مقابله با فتنه می بودند ندیدیم. دفع توطئه و دفع بحران که مردم و مسؤولان از مساجد انتظار داشتند، فعال نبود. اگر امام جماعت‌ها به روشنگری می‌پرداختند این همه خسارت متوجه مملکت می‌شد؟ به طور مثال اگر روزهای اول فتنه که چند روز از 22 خرداد گذشته بود؛ تمام امام جماعت های تهران مردم را بسیج می‌کردند و خودشان هم کفن می پوشیدند و نمایش عظیم قدرت داشتند، دشمن نمی‌توانست این نظام را متحمل خسارت کند. کاری کردند که ما حالا حالاها باید تاوان خسارت بدهیم.

حتی در خطبه‌های نماز جمعه، حضرت آقا هم تأکید کردند که نخبگان به روشنگری بپردازند و آنچه را می‌فهمند به مردم بگویند. در هر حال مساجد جزو نخبگان هستند، پس چرا هیچ کاری صورت نگرفت؟

وقتی امام فرمودند: مساجد سنگر است. یعنی نفر اول دفاع در برابر دشمن مساجد هستند تا مانع پیشروی و در نهایت تهاجم دشمن شوند. خب در فتنه نگاه می‌کنیم که کارکرد مساجد ما چقدر بوده است؟ کسی منکر نقش مساجد نیست اما چرا این روشنگری همان اول اتفاق نیفتاد؟
حضرت آقا هم پیام دادند که مساجد منحصر به زمان نماز نشود؛ یک کاری کنید مساجد درها را به روی مردم باز کنند. نماز صبح درصد کمی از مساجد باز هستند. اکثرا نماز مغرب وعشاء مساجد فعال هستند و این یعنی که در مسجدها فقط باز می‌شود که مردم نماز بخوانند و بروند. یعنی فقط محل برگزاری نماز است و سنگر تنها در بُعد عبادی و مقطعی استفاده می‌کنید ولی یک سنگر باید همیشه نگهبان و پاسدار داشته باشد. امامان جماعت باید دو ساعت قبل از نماز در مسجد حضور داشته باشند تا مردم به آنها مراجعه کنند و به شبهات پاسخ بدهند. یعنی امام جماعت نباید کار دیگری غیر از اداره مسجد داشته باشد. یعنی وقتی قرار شد مساجد حضور پررنگ در اجتماع داشته باشند باید آن امام جماعت تمام وقتش در مسجد باشد. چون امام جماعت چند شغله اصلا به امور مسجد نمی‌رسد.

اگر امام جماعت از 10 صبح به مسجد آمد و دفترش را باز کرد و به مردم اعلام کرد که بنده پاسخگوی مشکلات شرعی و اختلافات شما هستم، اثرات آن تا کم کردن بار مشکلات قوه قضاییه هم پیش می‌رود. باید حضور امام جماعت در مسجد ملموس باشد و مردم هرگاه قبل و بعد نماز به مسجد مراجعه کنند امام جماعت در مسجد باشد. الان متاسفانه رئیس‌های مساجد، خادم های مساجد هستند و خادم ها در مساجد ریاست می کنند.

یکی از شهردارهای مناطق تهران از ما خواست برای اداره هر چه بهتر منطقه به او کمک بکنیم. اولین حرف من به ایشان این بود که کار را از مساجد شروع کنید و از سرویسهای بهداشتی مساجد شروع کنید. از محل طهارت مساجد شروع کنید که متاسفانه کسی برای قضای حاجت رغبت استفاده از آن را ندارد. وقتی برای مردم تعریف شود که مشکلات شما در مساجد حل می‌شود و به این مکان مقدس رجوع کنید آن وقت خواهید دید چه استقبالی خواهد شد.

وقتی انگیزه درست کردیم برای مردم، آن وقت می‌شود به مردم خط و جهت داد. یکی از معضلاتی که امروز در مساجد شاهد آن هستیم همین اختلافاتی است که بعضاً در برخی مساجد داریم مثلا گاهی امام جماعت با بسیج، بسیج با هیئت امنا، هیئت امنا با خادم، خادم با صندوقدار و... اختلاف پیدا می کنند که همین‌ها مردم را از مساجد فراری می‌دهد. درک شرایط زمان و مکان که این خیلی مهم است. هم برای امام جماعت و هم برای کسانی که میخواهند در مسجد کار کنند.

* همین نقش مهم مساجد و هیئت‌های مذهبی باعث شده که دشمن هجمه بیشتری نسبت به آنها داشته باشد؟

ببینید دنیای کفر می‌خواهد که در مسجد، فقط نماز خوانده شود و کاری به سیاست و اجتماع نباشد و همین طور کاری به حکومت و کاری به ظالم نداشته باشیم. دنیای کفر همین امر را می‌خواهد. دنیای کفر با اسلام سیاسی مشکل دارد اما با اسلام عبادی صرف، مشکل ندارد. اسلام عبادی صرف، نمونه‌اش کشور عربستان است که از صبح تا شب نماز می‌خوانند ولی چه فایده، یک مشت یهودی روی سر آنها مسلط است و وضع دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس و کشورهای اسلامی دیگر هم بدین ترتیب است. همین طرح توسعه مسجد النبی(ص) و مسجد الحرام را غربی ها انجام می‌دهند. چون خود آنها عرضههمچین کاری را ندارند. سعودی‌ها امام جماعت هم برای مسجد می گذارند و او را با اسکورت می‌برند و با اسکورت می‌آورند. امام جماعتی که به اسلام سیاسی کاری ندارد اما مسجدهای ما این گونه نیست. ما باید در مساجدمان فعالیت‌های اجتماعی داشته باشیم. روحانی مسجد باید از وضع خانواده های محلی که در آن مسجد واقع است مطلع باشد. یعنی بیکاران محل، نیازمندان، فقرا و همچنین آدم‌های مشکل داری آن محل را بشناسد و آنها را کم کم به راه بیاورد. باید مسجد کمک باشد برای کسانی که می‌خواهند دختران خود را شوهر دهند و پسران خود را زن بدهند و هین طور در تهیه جهیزیه کمک باشند.

باید در هر محله مساجد در دو مقطع از سال یکی نزدیک بازگشایی مدارس و دیگری پایان سال، آدمهای متمول و خیرین را کنار هم جمع کند تا به مردم کمک کنند.

من روزی پیشنهاد دادم که در همین تهران که قریب به سه هزار مسجد وجود دارد همه در ماه مبارک رمضان از اول تا آخرماه سفره پهن کنند و افطاری بدهند و در هر مسجد 200 نفر روزه دار را افطاری بدهد. حساب کنید دویست ضرب‌در سه هزار در یک روز چه عددی می‌شود. همین عدد را ضرب‌در سی روز در یک ماه کنیم. هزینه زیادی هم نیست، کل هزینه افطاری یک مسجد دریک ماه رمضان شش میلیون تومان می‌شود. یعنی هر نفر هزار تومان، یک چای دوتا خرما و یک کاسه سوپ هزار تومان می‌شود. چقدر بهره می‌برند چقدر لقمه حلال وارد زندگی مردم می‌شود. چقدر آدم های دست به خیری پیدا میشود که بانی خیر هم بشوند. وقتی مسجد وارد این امور شد و فعالیت های اجتماعی قوی انجام داد. امام جماعت داری صد تا، دویست تا نمازگزار پای کار دارد که پای کار نظام هستند. یعنی سه هزار تا صد نفر سیصد هزار نفر می‌شود. سیصد هزار نفر آدمی که وقتی بحران در مملکت به وجود بیاید اینها میتواند مقابله کنند. برای این که مسجد برای نظام است و نظام مال مسجد است و امام جماعت باید برای نظام کاری انجام دهد و امام جماعتی که در مسجد امام جماعت است اگر نتواند صد نفر نمازگزار پای کار انقلاب تربیت کند به چه دردی می‌خورد؟

در اکثر مساجد شاید از قدیم رسم بوده که صندوق قرض الحسنه یا صندوق خیریه وجود دارد و بین نمازگزاران پول جمع آوری می‌گردد. باید این خدمات به مردم نشان داده شود تا مردم احساس کنند مسجد پایگاهی است که دردی از آنها دوا می‌کند.

امروز درجامعه ما با این هجوم ضد فرهنگی که غرب الان به کار بسته است و همه دنیا بسیج شده است که این مملکت را به زمین بزند. الان باید امام جماعت، مسجد را با مدرسه و مدرسه را با مسجد پیوند دهد. یعنی نمازگزار باید به مدرسه بیاید و باید مدرسه ای ها هماهنگ باشند دانش آموزان خود را هر روز برای اقامه نماز به مسجد ببرند.

امام جماعت باید برای مدرسه های اطراف مسجدی که حضور دارد برنامه داشته باشد و برود در مساجد سخنرانی کند. برنامه های وعظ بگذارد و احکام بگوید.

همین دبستانی ها، چه دخترانه و چه پسرانه و دبیرستان همین طور. در خیلی از مناطق مسجد کنار دانشگاه وجود دارد. چه اشکالی دارد که امام جماعت بگوید که امروز نماز جماعت را در دانشگاه برگزار نماییم. با استاد و با رئیس دانشگاه صحبت کند که مثلا نماز ظهر دانشگاه را در مسجد برقرار کنیم. این پیوند اجتماعی مسجد با همه ارکان اجتماع پیوندی است که چه کسی باید ایجاد کند؟ امام جماعت باید ایجاد کند. 

مثلا در بحث بی‌حجابی که مسئله ضد فرهنگی جامعه ماست. ده تا، بیست تا، سی تا، صد تا از امامان جماعت بیانیه بدهند و با هم به وزارت ارشاد اسلامی و تبلیغات اسلامی بروند تا مسؤولان متوجه شوند که همه نسبت به این موضوعات تعصب دارند. تنها به سالی یکبار برگزاری کنگره ائمه جماعت مساجد اکتفا نشود. سالی یک بار! خب بعدش چی؟ چه فایده دارد؟ این حضور در مسجد از نظر اجتماعی است. حتی معضلاتی اجتماعی که ما داریم مانند مواد مخدر که اخیر هم گفتند که بسیج در این امر دخالت داشته باشد. اگر بسیج مساجد با اختیار و با بودجه وارد میدان شود. خب نمیشود که بودجه به کسی دیگر بدهید و اختیارات هم دست کس دیگر باشد و بسیج فقط کتک خور باشد. اختیار را به بسیج بدهند و همه رقم بودجه را به بسیج بدهند و دست بسیج را باز بگذارند آن وقت ببینید مساجد چه می کنند. قبلا مسجدها کار می کردند، خیلی هم امنیت محله ها خوب بود. حتی در سرقت هایی که در جامعه است میشود این کارها را کرد. غرضم از این صحبت‌ها این است که: چون راجع به موضوع اجتماعی صحبت می‌کنیم بینید همین برنامه ای که اول ماه ربیع و بعد ماه محرم و صفر تمام می شود. سالهاست که مردم براساس یک سنت، که سنت خوبی هم هست که اگر نگویم روایت است ساعت 12 به بعد در مساجد را می‌زنند. سالهاست به این آقایان می‌گویم که آقا حالا که مردم مراجعه به مسجدها می کنند، تمام سرمایه‌ای که می خواهد دو ساعت است. امام جماعت یک صندلی بگذارد و در مسجد را باز بگذارد و یک جعبه شیرینی بگذارد و روی پلاکاردی بنویسد که نماز شب اول ماه با دستورش ثواب دارد. تا مردم به مسجد بیایند رجوع مردم به مسجد در این شب می دانید معنی‌اش چیست؟ اولاً یک تیپ های مختلفی از آدم ها به مسجد می‌آیند که می‌دانند وقتی کارشان گیر می‌کند باید به در خانه خدا بیایند. حالا که آمده اند در خانه خدا شما نباید در را به روی‌شان ببندید. شما باید در را به روی‌شان باز کنید بیایند در مسجد نماز بخوانند و با خدا صحبت کنند. شما هم در آنجا باشید ارتباط برقرار کنید. ولی شما دارید دفع می‌کنید. از آقا استفتاء کردن که آقا شمع روشن می‌کنند و آتش روشن می کنند و سر وصدا ایجاد میکنند و مزاحمت ایجاد می‌کنند. آقا فرموده بودند در فرض سؤال مذکور جایز نیست. ولی در واقع این طوری نیست، من سالهاست همان شب را تا صبح کل تهران همه مساجد می‌چرخم. همه مردم به مسجد می‌روند. در را باز کنید و بگویید مردم به داخل مساجد بیاییند.

* وقتی ببیند در مسجد باز است که دیگر شمع روشن نمی‌کنند.

بله. در مسجد هم نماز می‌خوانند و استغاثه می‌کنند. اصلا شمع هم میخواهد روشن کنند یک مکانی برای روشن کردن شمع درست کنند، شمع که بد نیست. چطور سیزده به‌در را که یک روز صد در صد خرافی است و بهائی‌ها گفتند سیزده نحس است حذف نکردیم؟ چطور به آن موضوعیت دادیم؟ حالا به این کار حسنه نمی‌شود موضوعیت داد؟ همه دارند اعلام می‌کنند در این مملکت شیعه، بالاترین عید، طبق گفته ائمه معصومین علیهم السلام "عید غدیر" است؛ عیدالله الاکبر است. الان آقایانی که مسؤول امور مساجد هستند بیلان کاری‌شان را بیاورند بینیم که در عیدالله الاکبر که بالاترین عید شیعه است، در مساجد چه انجام داده‌اند؟ یک چراغ روشن می‌کنند که مردم بدانند عید غدیر است! من در همین تهران یک جا را دیدم که امام جما عت مسجدی در خیابان صفاری است. ایشان دوازه شب برای عید غدیر برنامه می‌گیرد. دوازده نفر سخنران، دوازده نفر مداح و برای دوازه شب پذیرایی انجام می‌دهد. دوازه شب، از میدان خراسان به پایین، داخل خیابان صفاری را چراغانی می‌کند تا مردم احساس کنند عید غدیر، یعنی عید ولایت آمده است. مسجدهای دیگر، شب عید غدیر هم اگر برنامه داشتند؛ شام عید غدیر دیگر خبری نیست!

* خب چرا این کار را نمی‌کنند؟

چرا بخواهند کار کنند می‌توانند کاری انجام دهند. انگیزه ندارید خب مشکل خودتان است زیرا اسلام پر از انگیزه است. امکانات ندارید؟ چطور ما مداح‌ها در طول سال از کمک‌های خودجوش مردمی استفاده می‌کنیم؟ ما در طول سال هیئت داریم، برنامه داریم، در طول سال از مردم پذیرایی می‌کنیم. در طول سال مردم خودشان هزینه می دهند؛ نه از تبلیغات اسلامی، نه از شهرداری، نه از امور مساجد نه از هیچ جای دیگر هم پول نمی گیریم. چرا مسؤولان مساجد نمی‌توانند این کار را انجام دهند.

در بحث سیاسی هم روحانی ما باید مردم را سیاسی بار بیاورد. چطور آقا می‌فرمایند که در دانشگاه دانشجو باید سیاسی باشد. آیا مسجدهای ما که پایگاه انقلاب هستند نباید سیاسی باشند؟ یعنی مردم نباید بدانند داخل مملکت چه اتفاقاتی می افتد؟

الان همین توافق ژنو که برای خیلی مبهم است و ابهامات زیادی هم دارد. طبق شنیده ها و اخبار موثق یک بخشی از آن هم به ضرر هم ما هست. چرا نباید مردم بدانند؟ چه کسی باید برای مردم اینها را بگوید؟ باید امام جماعت ها بگویند. در هر اتفاق مهم سیاسی، امور مساجد باید ائمه جماعت را جمع و توجیه کند و دستور کار به آنها بدهد تا آنها در مساجد و به مردم اطلاع رسانی کنند. من برای شما مثالی می‌زنم. سال 66 حجاج ما را در عربستان کشتند. الان سال 92 هستیم. 26 سال از آن کشتار می گذرد. اول ذی الحجه که می‌شود در تمام مساجد مکه ومدینه روزی پنج وعده علیه برائت حرف می‌زنند. مردم در مسجد نشستند با بلندگو بیرون و بلندگوی داخل! حکومت آل سعود از مساجد برای تحکیم پایه های خود استفاده می کند. آنها باطل هستند اما این طوری از مسجد استفاده میکنند اما ما که برحقیم از مسجدها استفاده نمی کنیم. ما هنوز نتوانستیم جا بیندازیم. بابا برای مردم صدای اذان و الله اکبر آرامش‌بخش است . هنوز بعد از سی و پنج سال از انقلاب می‌گویند صدای اذان مزاحمت است. همان چیزی که دشمن میخواهد؛ صدا در درون باشد و بیرون پخش نشود. آنها از مساجد آن گونه استفاده می‌کنند و ما هم این گونه استفاده نمی‌کنیم! آنها فیضش را می‌برند، یعنی استفاده دنیا می‌برند و ما استفاده دنیوی و اخروی نمی‎‌کنیم.

غرض این است که پایگاه عبادی مسجد عین نماز جمعه است، فرقی نمی کند. چطور میگویند نماز سیاسی-عبادی جمعه، این نماز سیاسی-عبادی جماعت می‌شود. چرا در هر مسجد ولو پنج دقیقه یک روحانی خوش فکر و خوش‌بیان و خوش‌سخن در هر نماز جماعت صحبت نمی‌کند و مسائل برای مردم نمی‌گوید.

این گفت‌وگو ادامه دارد...

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.