کدام یک از شما اجازه می یابید کنار پل بروکلین دفن شوید؟

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، دفن ریچارد فرای، مستشرق امریکایی در کنار زاینده رود این روزها در میان روشنفکران وطنی سینه چاکان زیادی پیدا کرده است و این جنابان با برخی وکلای ملت و عده ای از درون وزارت خارجه و نهادهایی مثل مرکز دایره المعارف اسلامی به تکاپو افتاده اند تا مگر این جسد را پای پل خواجو دفن کنند.

دفن ریچارد فرای، مستشرق امریکایی در کنار زاینده رود این روزها در میان روشنفکران وطنی سینه چاکان زیادی پیدا کرده است و این جنابان با برخی وکلای ملت و عده ای از درون وزارت خارجه و نهادهایی مثل مرکز دایره المعارف اسلامی به تکاپو افتاده اند تا مگر این جسد را پای پل خواجو دفن کنند.

در این باره از برخی گفته ها نظیر اینکه این فرد جاسوس بوده و نباید در خاک وطن دفن شود، می گذریم و به دلایل دیگری اشاره می کنیم. شاید برای کسانی که وکیل مدافع و عاشق شیطان بزرگ هستند و هر وصله ای که به دم شیطان آویزان باشد، آنان را وسوسه می کند تا آنجاکه جاسوس و غیر جاسوس برایشان علی السویه می شود، این دلایل تازه قابل قبول باشد.

اول اینکه کدام انگیزه و تصمیم ملی و داخلی در این باره وجود دارد که مخالفت گروهی از مردم اصفهان با این موضوع را کم اهمیت می گیرید و به آن تصمیم ملی و انگیزه بزرگ توجه می کنید؟! هر چه که هست صرفا یک تقاضای شخصی از سوی فرای برای دفن در ایران بوده و حالا تقاضای مردم اصفهان در مخالفت با آن است. آن هم در برهه ای حساس که مسئله هسته ای را در برابر امریکایی ها آنچنان کردید و حالا می خواهید جسد یک امریکایی را اینچنان کنید. بین این دو تقاضا چه شده که برخی ساز امریکایی می زنند؟!

یک احتمال کوچک بدهید که این فرد برای دفن خود در کنار پل خواجو انگیزه هایی غیر از مثلاً عشق به فرهنگ ایرانی داشته باشد. با دفن او ظاهراً کار تمام می شود و شما باید عواقب آن را تا گور او باقی است، تحمل کنید. در این باره داستان وزیر یهودی آن پادشاه ظالم را از مثنوی مولانا مرور کنید که وزیر برای آنکه به جامعه مغضوبان پادشاه ورود کند و خود را یکی از آنها جا بزند تا بتواند علیه آنها فتنه کند، از پادشاه می خواهد که دست و گوش و بینی او را ببرد و از دربار براند تا مغضوبان پادشاه بپذیرند که او واقعا مورد خشم پادشاه قرار گرفته است و بدین ترتیب او را بپذیرند و در کنار خود بگیرند.

باید بپذیریم که مستشرقین ابزارهای اصلی تسلط غرب بر مشرق زمین در 200 سال اخیر بوده اند، حتی اگر صرفا کاری علمی کرده و علاقه ای هم به آن آب و خاک شرقی پیدا کرده باشند. اما اگر مثل بیشتر همین مستشرقین با هدف اولیه « تسلط » پا به شرق گذاشته باشند، دور نیست که در ادامه همان اهداف نیز بخواهند اینجا مقبره ای داشته باشند. تقاضا برای دفن در میان دشمن بسیار آسان تر از تقاضا برای بریدن دست و گوش و بینی برای نفوذ در دشمن است !

دلیل دیگر اینکه وقتی کار از روال عادی خارج و با عکس العمل های مردم روبه رو می شود، چرا کشور را برای آن به هزینه بیندازیم؟ فرض کنید این نامه نگاری ها و تلاش های غیر معمول سرانجام به دفن فرای در کنار زاینده رود منجر شود، آیا می خواهید یک گردان نیروی ویژه به پاسبانی گور فرای بگمارید؟! یا اینکه آن زبان بسته هر شب و روز منتظر مردم اصفهان باشد که او را محترمانه از کنار پل خواجو به جایی که دست دولت به آن نرسد- مثلاً یکی از باغات اطراف اصفهان - ببرند و شر را بخوابانند؟! این پاسخ مردم اصفهان طبیعی ترین واکنش به جریحه دار شدن احساساتشان است. پس با دفن فرای فقط ظاهراً کار تمام می شود.

اما دلیل دیگر « غیرت » است! چرا اندکی غیرت وجود ندارد تا این مسئله را با شاخص غیرت حل کنیم؟! باید بارها به روح آنانی که گفتند روشنفکران ملت ما غربزده اند و بر اساس « الناس علی دین ملوکهم» بدنه اجتماع نیز غربزده شده اند، درود فرستاد. چرا برای چنین موضوعی که اتفاقا مدافعانش آن را حاشیه ای می خوانند، وزیر خارجه به دفتر رئیس جمهور نامه می نویسد، رئیس مرکز دایره المعارف اسلامی – که نمی دانم کیست- تقبل زحمت و هزینه می فرماید، نمایندگان مجلس وقت و هزینه صرف می کنند و روزنامه دولت جلوداری می کند و روشنفکران خواب شبشان حرام می شود؟! قرار است چه اتفاقی بیفتد؟ آیا یکی از شما روشنفکران اجازه پیدا می کنید که حتی در خیال خود از دولت امریکا بخواهید به پاس این همه غربزدگی و وادادگی در برابر فرهنگ غربی و تلاش هایی که به پیشبرد بهتر کار امریکا در این سوی کره زمین می کنید، در کنار پل بروکلین دفنتان کنند؟! شاید هم اصلا در شأن خود نمی دانید که در کنار چنین پل با عظمتی دفن شوید؟! می توانید همین حالا امتحان کنید، از رئیس آن مرکز یعنی اسلامی گرفته تا دیگران وصیتنامه ای بنویسید و تقاضا کنید در کنار پل بروکلین دفن شوید تا روحتان نظاره گر رفت و آمد خودروها بین منهتن و نیویورک باشد. بعید است وزارت خارجه و سنا و نخبگان امریکایی حتی به اندازه فرصت بین نوشیدن دو جرعه از یک فنجان قهوه برای شما وقت بگذارند، دفن در خاک امریکا پیشکش. آیا می توان از راه غیرت این مشکل را حل کرد؟

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.