با «دروازه‌های دنیا» کسی از ما اسطوره نمی‌سازد

خبرگزای تسنیم – یاسر شیخی یگانه

سرود تیم ملی فوتبال کشورمان در جام جهانی 2014 برزیل، شب گذشته در دومین همایش همبستگی و حمایت از تیم ملی فوتبال کشورمان رونمایی شد.

شب گذشته احسان خواجه امیری به اجرای ترانه تیم ملی ایران پرداخت تا برای نخستین بار از این سرود رونمایی شود.

در این مراسم مهدی محمدنبی دبیر کل فدراسیون فوتبال، کارلوس کی‌روش و تابش نماینده مجلس از احسان خواجه امیری تقدیر کردند.

تقدیر برای چه؟!

قرار بود این آهنگ معرف فرهنگ و هنر ایران زمین باشد!

مسئولان فرهنگی فدراسیون فوتبال اعلام کرده بودند که تمام تلاش خود را می‌کنند تا سرود تیم ملی در جام جهانی 2014، نمادی از فرهنگ و هنر ایران باشد.

از همین جا و از همین تریبون، کمال تشکر و قدردانی خود را از مسئولان فرهنگ‌شناس فوتبال کشورمان به عمل می‌آوریم؛ چرا که آن‌ها نشان دادند برای به نمایش گذاشتن فرهنگ و هنر ایران زمین، توانایی انتخاب بد‌ترین گزینه را دارند.

سازهای الکترونیک و پرکاشن هیچ نزدیکی با فرهنگ ایران ندارد. نواهای «اُ اِ اُ» هم که به صورت اتفاقی (کاملا اتفاقی!!!) به صدای شادی تماشاگران در کشورهای اروپایی شبیه است.

حال و هوای کلی آهنگِ «دروازه‌های دنیا» شنونده را به یاد آهنگ جام جهانی 2010 افریقای جنوبی می‌اندازد. در آن آهنگ از موسیقی افریقایی به بهترین نحو ممکن استفاده شده بود و توانست با بهره گیری از ریتم‌های موسیقی افریقا آهنگی جذاب را برای علاقه مندان به فوتبال در سراسر دنیا اجرا کند. البته همه این‌ها در کنار زیبایی‌های بصری، کلیپ جام جهانی 2010 را تکمیل می‌کرد. کسانی که آهنگ جام جهانی 2010 افریقای جنوبی را ساختند به وضوح تلاش کرده بودند تا آن آهنگ به موسیقی و هنر افریقا نزدیک باشد.

اینجا اما حکایت متفاوت است. پدید آورندگان آهنگ «دروازه‌های دنیا»، تمام تلاش خود را به کار بسته‌اند تا آهنگی شاد و مفرح با ریتمی رقصان را اجرا کنند. با شنیدن این آهنگ به وضوح تاثیرپذیری سازندگان این آهنگ از نمونه‌های خارجی مشخص است.

آهنگساز این قطعه نگاهی عمیق به فرهنگ و هنر ایران نداشته است یا اینکه در تخصص او نبوده که چنین کاری بکند.

آن‌ها هرگز به این نکته فکر نکرده‌اند که این آهنگ قرار است معرف فرهنگ و هنر ایران باشد. آن‌ها هرگز به این نکته توجه نکرده‌اند که اگر کسی در آن سوی دنیا آهنگ «دروازه‌های دنیا» را گوش کند، آیا با گوشه‌ای از فرهنگ و هنر ایران آشنا می‌شود؟

البته این آهنگ برای مراسم رقص و طرب بسیار مناسب است و شاید به عنوان آهنگی یک بار مصرف مورد توجه بسیاری از علاقه مندان قرار گیرد اما آنچه مسلم است؛ این آهنگ نیز مانند آهنگ تیم ملی ایران در جام جهانی 2006 آلمان، از یاد‌ها می‌رود. در سال 2006 هم بعد از کش و قوس‌های فراوان و بعد از مطرح شدن نام خواننده‌هایی چون علیرضا عصار و محمد اصفهانی به عنوان خواننده سرود تیم ملی، در‌‌‌‌نهایت امیر تاجیک سرود تیم ملی ایران را اجرا کرد.

این‌ها از جمله اشتباه‌های تاریخی ما ایرانی هاست. فاجعه زمانی عمیق‌تر می‌شود که آهنگ «دروازه‌های دنیا» در سالی رونمایی می‌شود که به نام «فرهنگ» نامگذاری شده است.

البته آهنگساز آهنگ «دروازه‌های دنیا» برای خالی نبودن، در اجرای این قطعه از سازهای تار و سه تار هم استفاده کرده است تا نشان دهد چقدر به هنر اصیل موسیقی در ایران اهمیت می‌دهد. توصیه می‌شود این آهنگ را چندین بار بشنوید تا شاید در میان سروصدای سازهای الکتریک و پرکاشن و... بتوانید صدای تار و سه تار را کشف کنید!

شاید جا داشت که مسئولان هنری کشور وارد میدان شوند و از ظرفیت‌های هنری در عرصه موسیقی بهره بگیرند.

فرض کنید ارکستر ملی یا ارکستر سمفونیک تهران (البته این دو ارکس‌تر اکنون پس از مدت‌ها تعطیلی در حال راه اندازی دوباره هستند) با آهنگسازی یکی از چهره‌های سر‌شناس موسیقی ایران قطعه‌ای را آماده می‌کردند و یکی از خواننده‌های موسیقی ایرانی آوازش را می‌خواند. در آن صورت می‌شد سرمان را بالا بگیریم و به آهنگ تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی 2014 برزیل افتخار کنیم. چنین آهنگی می‌توانست در فضای موسیقی و استادیوم‌های ورزشی ماندگار شود.

اما آیا «دروازه‌های دنیا» در ذهن‌ها می‌ماند؟! آیا می‌توانیم سرمان را بال بگیریم و بگوییم: این آهنگ نماد فرهنگ و هنر ایران است؟! آیا لازم است از پدید آورندگان آهنگ «دروازه‌های دنیا» تقدیر و تشکر هم بکنیم؟!

در بخشی از ترانه آهنگ «دروازه‌های دنیا» آمده است که: «دنیا قراره از ما اسطورشو بسازه»، شاید درخشش تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی موجب شود که ما به اسطوره‌های جام جهانی تبدیل شویم، اما بدون شک این قطعه موسیقی که از فرهنگ و هنر ایران برنخواسته، هرگز نمی‌تواند موجب اسطوره سازی هنری از ما شود.

انتهای پیام /