موضوع کودکان کار، احساس مسئولیت همگانی می‌طلبد
خبرگزاری تسنیم: یک عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان، با اشاره به مشکلاتی که دست به گریبان کودکان کار است، اظهار داشت: موضوع کودکان کار، احساس مسئولیت همگانی می‌طلبد.
طاهره پژوهش در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، اظهار داشت: طی تجربیات ما آمار دقیقی از تعداد کودکان کار در دست نیست و می‌دانیم تعداد دقیق از آن‌چه یونیسف اعلام کرده در سراسر جهان بیشتر است.
وی ادامه داد: شاید بسیاری اوقات در این موارد یک اسم انتزاعی به نام کودک کار برده شده اما همایش‌ها در زندگی این کودکان تأثیری ندارد. بخشی از این کودکان در زمین‌های کشاورزی کار می‌کنند و در چند روز گذشته شاهد قطع دو انگشت دست یک کودک دختر بودم که با برای چیدن علوفه دام، داس انگشتانش را قطع کرده بود.
وی افزود: کودکان کار در کشور ما سه دسته هستند: دسته اول کودکانی هستند که به دلایلی از جمله اعتیاد یا فوت پدر و عوامل اقتصادی کمک خرج خانواده‌اند. این دسته می‌توانند با حمایت دولت به تحصیل و مدرسه برگردند و زندگی عادی داشته باشند اما دسته دوم کودکان مهاجر افغان هستند که خانواده آن‌ها در افغانستان ساکنند و این کودکان وارد چرخه کار زیرزمینی مثل کارگاه‌های کیف‌دوزی یا تعمیرات موتور و ماشین در کشور ما می‌شوند، چون انگشتانشان برای انجام دادن کارهای ظریف مناسب است و آن‌ها درآمدشان برای خانواده‌هایشان در افغانستان می‌فرستند.
عضو هیئت مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان همچنین گفت: تمام زندگی این کودکان در این کارگاه‌ها می‌گذرد و از کم‌ترین ارتباطات اجتماعی محرومند و متأسفانه به دلیل شرایط فیزیکی نامناسب این محیط‌ها دچار بیماری می‌شوندو در برخی موارد به دلیل سختی کار در کودکی و نوجوانی، طول عمر آن‌ها کاهش می‌یابد.درباره این کودکان دولت می‌تواند با اصلاح قوانین مربوط به مهاجران به آن‌ها کمک کند.
پژوهش تأکید کرد: اما دسته سوم که نمی‌توان درباره آن‌ها با قاطعیت صحبت کرد، معروف به کولی‌ها هستند که برای آن‌ها هیچ چیز به جز پول معنا و مفهوم ندارد و به سختی می‌توان این کودکان را برای آموزش و حضور در کلاس‌های سوادآموزی یا برنامه‌ریزی‌های دیگر قانع کرد.
وی همچنین در پاسخ به پرسشی در خصوص اقداماتی که می‌توان برای این کودکان انجام داد، تصریح کرد: در هماهنگی سازمان‌ها و نهادهای مرتبط در این زمینه ابتدا باید آمار مشخصی از این کودکان و نوع خانواده‌هایشان به دست آورد و با برنامه‌ریزی مبتنی بر شرایط آن‌ها، حداقل امکانات زندگی را فراهم کنیم تا بتوان کم‌کم آن‌ها را به چرخه عادی زندگی برگرداند اما نکته مهم این است که درباره این کودکان باید احساس مسئولیت همگانی داشت.
انتهای پیام/
