بادنجان از دیدگاه طب سنتی

به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، بادنجان از دیدگاه طب سنتی دارای خواص متعددی است که می‌توان به برخی از آنها اشاره کرد.

بادنجان مقوی معده، بازکنندۀ انسدادها و گرفتگی‌های مجاری عروق بوده و مصرف آن با  سرکه قابض شکم، مدر بول (ادارار) و با روغن ملین طبع است. مسکن دردهای گرم، خوشبو کننده عرق و برطرف کننده بدبویی زیر بغل و کنج ران بوده، پاشیدن دنباله‌های خشک بادنجان بر موضع بواسیر و سایر امراض مقعد که با روغن بادام تلخ یا روغن بنفشه و یا بابونه چرب شده باشد مفید است.

شستشوی دست و پا با آب سیاه حاصل از خیساندن بادنجان برای رفع و خشک کردن عرق دست و پا مفید بوده و مصرف خاکستر بادنجان سوخته با سرکه به  صورت خمی، در زدودن زگیل مؤثر است.

مالیدن تخم ساییده بادنجان رسیده و کاملا پخته شده، همراه با موم و روغن بر شقاق میان انگشتان پا و پاشنه پا بسیار موثر بوده و بر طرف کننده فوری این عارضه است.

عوارض مصرف طولانی و بدون مصلح:

از دیدگاه طب سنتی طبیعت بادنجان گرم و خشک در درجه دوم یا سوم است و مصرف مداوم آن بدون به کار بردن مصلحات آن، به سبب غلبۀ خشکی باعث ایجاد سودا و بیماری سودایی می‌شود، و پوست را بدرنگ، سیاه و یا زرد می‌کند.

بادنجان کوچک(نارس) باعث ایجاد لکه‌های سیاه صورت سردرد و جوش‌های دهان می‌شود. وجود آلکالوئید سولاتین حتی مقادیر کم آن در معده‌های ضعیف ممکن است اختلالات مسمومیتی ضعیفی ایجاد کند.

مصرف زیاد و به تنهایی بادنجان امکان ایجاد درد پهلو، زهار، بواسیر و درد چشم سوداوی را در پی خواهد داشت. به همین علت پخت آن با گوشت و روغن و گاهی با سرکه یا آب انار ترش و شیرین توصیه شده است.

انجمن تحقیقات طب سنتی ایران عنوان می‌کند: برای دفع و یا کاهش عوارض بادنجان طبق گفته حکیمان طب سنتی، بهتر است بادنجان قبل از مصرف برش داده شده و تمام قسمت‌های آن نمک مالیده شود، سپس 2تا3 ساعت در آب سرد قرار داده شده تا آب سیاه یا زرد آن خارج شود، و این امر تکرار شود تا دیگر آب سیاهی خارج نشود، سپس بادنجان‌ها را کاملا شسته و با گوشت بره و بزغاله جوان یا مرغ جوان فربه و روغن گاو تازه طبخ کند، یا در روغن سرخ کرده و بپزند سپس با سرکه یا آب انار یا آب غوره که مصلح و دافع سُدّه (گرفتگی) هستند مصرف شود.

انتهای پیام/