ویترین مطبوعات آمریکا/ چرا آمریکا خیمه شب باز بازنده است؟

خبرگزاری تسنیم نگاهی به مهم ترین عناوین سرمقاله های آمریکایی داشته است که در ادامه ملاحظه می کنید:

ماموریت جدید آمریکا در عراق

دستور باراک اوباما برای آغاز اقدام نظامی در عراق در حمایت از دولت اقلیم کردستان، همچنان بازتاب های رسانه ای متعدد دارد و تحلیل گران و کارشناسان به جنبه های مختلف این تصمیم اشاره کرده اند.

ریک پری فرماندار تگزاس در یادداشتی که برای نشریه پولتیکو نوشته نیز همین روال را دنبال نموده است. وی به وضعیت فعلی و بحران های موجود در عراق اشاره کرده و نوشته است: امروزه یک سوم عراق تحت کنترل تروریست های افراطی است. بسیاری از اعضای این گروه با استفاده از خودرو ها و تسلیحات آمریکایی به کنترل شهرهای بزرگی همچون موصل دست یافته اند. خطر این گروه شاید برای ایالات متحده و دولت های غربی هنوز دور باشد، اما نباید واقعیت را نادیده گرفت. اکنون زمانی فرا رسیده که اقدام یا عدم اقدام آمریکا هر دو به یک اندازه می تواند مهم باشد. برخی از آمریکایی ها معتقدند که پس از خروج نظامی از عراق این باور ایجاد شده که هر آنچه در عراق رخ دهد دیگر برای ما مهم نیست و ما کار خود را کرده ایم.

در ادامه مقاله فرماندار تگزاس آمده است: اما بیش از توجه به علل بحران های امروز باید بر نتایجی که این بحران می تواند بر قدرت تاثیرگذاری ما داشته باشد، تمرکز کنیم. نباید اجازه داد تا اربیل شهر مهم و استراتژیک و محل استقرار نیروهای آمریکایی به دست شورشیان افتد. حرکت و اقدام متقابل باید بازبینی شود و بدین ترتیب این امکان وجود دارد که مناطقی که به دست دولت اسلامی افتاده توسط ارتش عراق بازپس گرفته شود.  واکنش باراک اوباما در هفته اخیر شامل حملات هوایی محدود به اهداف دولت اسلامی و ارسال یک هزار مشاور نظامی آمریکایی و نیروی عملیات ویژه به منطقه می شود. وی همچنین کمک های انسان دوستانه نیز برای یزیدیان ارسال کرده است.

اما ما به یک استراتژی بلند مدت در منطقه نیاز داریم. استفاده از متحدین در این اقدامات نیز اهمیت دارد. بریتانیا، فرانسه و آلمان تاثیر خود را در منطقه و عراق افزایش داده اند و سایر کشورهای دوست همچون ترکیه، عربستان سعودی، اردن نیز باید به سرعت همین راه و روند را در پیش گیرند. باید در نظر داشت نیازهای امنیت ملی، نیازمند مواجهه با جهان و ارتباط با تهدیدات آن است. وعده های تو خالی واشنگتن برای امنیت شهروندانش کافی نیست و از سوی دیگر نتایج عدم اقدام آن نیز خطرناک خواهد بود.

چرا آمریکا خیمه شب باز بازنده است؟

دیوید اشمیت سرمقاله دیگر پولیتیکو را نیز با موضوع عراق نوشته است. وی بر این نظر است که هرگاه ایالات متحده آمریکا در فرآیند روی کار آمدن دولت در کشوری دخالت کرده، با شکست مواجه شده است. در یاداشت او آمده است: نوری مالکی از قدرت کناره گیری کرده و حامد کرزای نیز روزهای پایانی ریاست را سپری می کند و زمان برای خیمه شب بازی آمریکا به پایان رسیده است. تجربه ده ساله عراق و افغانستان نشان می دهد که ما در انتخاب افراد صحیح در قدرت موفق نبوده و نخواهیم بود. باید این واقعیت را بپذیریم که رهبران افغانستان و عراق در ایجاد ثبات موفق نبوده و جنگ های داخلی این کشورها را چند پاره کرده است.

ایالات متحده از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون بارها در فرایند ایجاد قدرت ها و رهبران ناتوان نقش داشته است. سیاست گذاران آمریکایی دولت های غیر غربی و اروپایی را نابالغ و از نظر سیاسی آسیب پذیر می دانند و بر این باورند که آمریکا باید رهبران آن ها را تعیین و حمایت کند. اما اگر چه آمریکا می تواند در کنار رفتن و روی کار آمدن رهبرها نقش داشته باشد ولی نمی تواند مشروعیت سیاسی را نیز به قدرت بیاورند. این درسی است که واشنگتن آن را نمی آموزد. این امر را در ویتنام و شاه ایران می توان به خوبی مشاهده کرد. از سوی دیگر زمانی که این نظام ها بر سر کار می آیند و نمی توانند اصلاحات سریع و کارآمد را اعمال کنند تا با چالش های رو به مقابله کنند و دشمنان را شکست دهند، آمریکا از آن ها نا امید می شود. از آن بدتر زمانی است که به جای فراهم کردن ثبات و یک دولت دموکراتیک این افراد اهداف و دستورات خود را دنبال کرده اند. آمریکا همیشه تاثیر کمتری بر این دولت ها نسبت به آنچه فکر می کند دارد. این افراد از ایالات متحده در جهت مقاصد خود استفاده می کنند و زمانی این امر فهمیده می شود که زمان برای تغییر مسیر بسیار دیر است.

حالا که رهبر جدید در عراق روی کار آمده است، ایا ایالات متحده می تواند از نقش خیمه شب بازی ضعیف خود بگریزد. آیا واشنگتن می تواند به جای ایجاد مانع راهی برای کمک به العبادی بیابد تا با افزایش قدرت دولت با دولت اسلامی مقابله شود؟ دولت اوباما اعلام کرده که از العبادی حمایت می کند چرا که خواهان تایید فرآیند دموکراتیک است. ایالات متحده می تواند همچنان نقش مثبت خود را ایفا کند. اما به جای ساخت عروسک های خیمه شب بازی به تربیت رهبران خود کمک کند. موفقیت در عراق و افغانستان در شرایطی حاصل می شود که رهبرانی با حمایت محلی بر سرکار آیند و آمریکا نیز از آن ها نخواهد که در تمام اقدامات و سیاست های خود تنها به دنبال اهداف واشنگتن باشند. این کار راحت نیست هرچند به نظر می سد با حمایتی که از انتخابات های عراق و افغانستان شده، نقطه آغاز این کار رقم خورده است. در زمینه رهبر جدید عراق نیز آنچه می توان انجام داد تشویق او برای ایجاد دولتی متشکل از تمام عناصر مختلف و احترام به نیاز گروه های مختلف است.

نقش حیاتی جدید برای بانک جهانی

سرمقاله امروز نیویورک تایمز به مساله ای بانکی پرداخته که یک سر آن به تحریم و سر دیگر آن به مساله مهاجرت ربط پیدا می کند. تاکنون دادگاه ها در آمریکا به پرونده هایی در مورد پول شویی برای کارتل های مواد مخدر یا کشورهای تحت تحریم توسط بانک های اروپایی می پرداختند. اما این بار یک دادگاه فدرال در بروکلین نیویورک در حال برگزاری جلسات دادگاه پیراموان مساله پول شویی و انتقال غیرقانونی پول توسط بانکی به نام عرب بانک است که دفتر مرکزی آن در اردن قرار دارد. این پرونده موجب شده که صنعت بانکی از هم اکنون تحت تاثیر منفی آن قرار گیرد و انتقال پول توسط مهاجرین به کشورهای مبدا را تحت الشعاع قرار دهد. چرا که ریسک انتقال پول های کثیف متعاقب رویدادهای جدید بسیار بالا رفته و بانک ها ترجیح می دهند تا کلا قید چنین کسب و کارهایی را بزنند. این مساله سال ها تلاش بانک جهانی برای تسهیل انتقال میلیاردها دلار دستمزد کارگران مهاجر به خانواده هایشان در کشورهای فقیر را با چالش مواجه کرده است. حال برای بانک جهانی بسیار حیاتی است تا اقدامی کند و مانع وقوع چنین کاری شود.

در ادامه مطلب، نویسنده پیشنهادهایی را به بانک جهانی داده تا این معضل را حل نماید. یکی از این روش ها، ایجاد پروتکل ویژه از سوی بانک جهانی برای چنین نقل و انتقالات مالی است تا اعتبار طرفین ارسال و دریافت کننده پول مشخص شود. در پایان نیز به تاریخ عملکرد بانک جهانی اشاره شده که ابتدا عملکرد بانک محدود به اعطای وام به دولت ها بود، سپس بخش خصوصی نیز به آن اضافه شد و در نهایت نقش بانک جهانی ایجاد اعتبار و ضمانت در امور توسعه مناطق مختلف جهان تعریف شد. حال بر بانک جهانی است تا برای نجات یکی از ابزارهای مهم برای مبارزه با فقر در سطح جهان، اقدامات مقتضی را صورت دهد.

تسلیحات اتمی ناتو در یک جهان خطرناک، امتیاز است

یادداشت روزنامه واشنگتن پست را سه تن از شخصیت های پیشین دولتی آمریکا به رشته تحریر در آورده اند. برنت اسکوکرافت مشاور امنیت ملی جرالد فورد و بوش پدر بود. استفن هادلی مشاور امنیت ملی بوش پسر بود و فرنکلین میلر نیز مسئول سیاستگذاری هسته ای در وزارت دفاع دولت های بوش پدر، بیل کلینتون و همچنین عضو شورای امنیت ملی دولت بوش پسر بود.

در این مطلب آمده است: قرار است تا در اوایل سپتامبر رهبران کشورهای عضو ناتو در ویلز دور یکدیگر جمع شوند تا در رابطه با چند مساله حساس مشورت نمایند: ماجراجویی های روسیه در اوکراین و شرق اروپا، سهم اعضا در دفاع جمعی، کفایت بودجه نظامی هر یک از کشورهای عضو و طراح ها برای پشتیبانی از مردم افغانستان. در کنار این مباحث، باید درباره ارزش وجود شماری از تسلیحات اتمی آمریکا در اروپا تاکید شود.

نویسندگان درباره مباحث برای برچیدن تسلیحات اتمی آمریکا از اروپا واکنش نشان داده و طرح چنین مطالبی را در زمانه کنونی نادرست می دانند: یکی از بحث های رایج اینست که نیروهای استراتژیک آمریکا توانمندی جهانی داشته بنابراین تسلیحات ناتو ارزش نظامی چندانی ندارد. اما این ادعا از اساس نادرست است و نباید فراموش کرد که محوری ترین خصیصه تسلیحات اتمی این است که آنها تسلیحاتی سیاسی قلمداد می شوند. بنابراین نقش حمایتی و بازدارنده این تسلیحات برای دوستان و دشمنان را نباید نادیده گرفت. مخصوصا با تحولات اخیر در شراق اروپا و دست اندازی های روسیه در اوکراین، اعضای اروپایی خصوصا شرقی آن به لزوم حضور قدرتمند ناتو در منطقه اذعان دارند. بحث بعدی که علیه تسلیحات اتمی ناتو مطرح می شود این نکته است که در روابط بین الملل قرن بیست و یکم، تسلیحات اتمی جایگاهی ندارند. متعاقب سخنرانی سال 2009 اوباما در پراگ که در آن خواستار کاهش نقش تسلیحات اتمی در استراتژی های نظامی کشورهای دنیا شد، تنها انگلستان دست به کاهش این تسلیحات زد و در عمل دیگر کشورها برنامه های مدرنیزه کردن تسلیحات اتمی خود را گسترش دادند. سومین بحث نیز بر تسلیحات متعارف ناتو متمرکز بوده و با این استدلال که ناتو دارای برتری بی چون و چرا در زمینه تسلیحات متعارف است بنابراین لزوم نگهداری تسلیحات اتمی احساس نمی شود.

در نهایت، نویسندگان که از سابقه عمیق و گسترده ای در امور امنیت ملی برخوردارند اینگونه استدلال می کنند تا وقتی که روسیه در اوکراین و دیگر نقاط نظیر بالکان دست به ماجراجویی می زند بنابراین هیچ جای شکی باقی نمی ماند که باید تسلیحات اتمی ناتو در اروپا را حفظ کرده و بر تقویت روابط بین کشورهای عضو افزود.

انتهای پیام/ع